සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය යටතේ ඇති ආහාර පාලන රසායනාගාරය මගින් නිකුත් කර ඇති වාර්තාවට අනුව මේ වන විට වෙළෙඳපොළේ ඇති සහ රජය මගින් බෙදා දී ඇති ත්‍රිපෝෂ මිනිස් ශරීරයට අහිතකර ආහාරයක් බවට සනාථ වී තිබේ. මේ වාර්තාව නිකුත් කර ඇත්තේ 2022 අගෝස්තු 24 දිනය. එසේම බෙදා හැර ඇති ත්‍රිපෝෂ මිනිස් ශරීරයට අහිතකර ආහාරයක් බවට සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය විසින් […]
සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය යටතේ ඇති ආහාර පාලන රසායනාගාරය මගින් නිකුත් කර ඇති වාර්තාවට අනුව මේ වන විට වෙළෙඳපොළේ ඇති සහ රජය මගින් බෙදා දී ඇති ත්‍රිපෝෂ මිනිස් ශරීරයට අහිතකර ආහාරයක් බවට සනාථ වී තිබේ. මේ වාර්තාව නිකුත් කර ඇත්තේ 2022 අගෝස්තු 24 දිනය. එසේම බෙදා හැර ඇති ත්‍රිපෝෂ මිනිස් ශරීරයට අහිතකර ආහාරයක් බවට සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය විසින් සමහර ප්‍රාදේශීය සෞඛ්‍ය කාර්යාල පමණක් දැනුවත් කර ඇති බවද ප්‍රාදේශීය සායන මගින් ගැබිණි මව්වරුන්ට හා දරුවන්ගේ ප්‍රයෝජනය සඳහා බෙදාදුන් ත්‍රිපෝෂ පැකට් යම් ප්‍රමාණයක් පමණක් හොර රහසේම නැවතත් එම සෞඛ්‍යය කාර්යාලවලට එකතු කරගෙන ඇති බවද දැනගන්නට ඇත. එසේම පෞද්ගලික ආයතන මගින් අලෙවි කරනු ලබන ඒ හා සමාන ආහාර තුළද මෙම විෂ සංඝටකය ශරීරයට අහිතකර ප්‍රමාණයෙන් අඩංගු වී ඇති බව සෞඛ්‍ය අංශ මගින් අනාවරණය කර ගෙන තිබේ.
කෙසේ වුවද මෙම අනාවරණය සම්බන්ධයෙන් පාරිභෝගික ජනතාව දැනුවත් කිරීමේ කිසිදු වැඩපිළිවෙළක් මේ පිළිබඳව ඍජුව වගකිවයුතු සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය විසින් මේ දක්වා සිදු කර නොමැත. ගැබිණි මව්වරුන්ගේ හා කුඩා දරුවන්ගේ පෝෂණය වර්ධනය කිරීම සඳහා ප්‍රධාන ආහාර වේලක් ලෙස ලබාදෙන ත්‍රිපෝෂ පැකැට්ටුවේද මෙම සංඝටකය අඩංගු වී ඇති බවට පැවැති සැකයක් මත කරන ලද පරීක්ෂණයකින් මෙම තත්වය සනාථ වී ඇතත් මේ පිළිබඳව වගකිවයුතු ඇමතිවරයා හා බලධාරීන් නිහඬව සිටියේ මන්ද යන්න ගැටලුසහගතය. මේ පිළිබඳව ජනතාව දැනුවත් නොකරමින් හිතාමතාම මව්වරුන්ට හා දරුවන්ට වස කවන්නට අවස්ථාව සලසා දුන්නේ ඊට අදාළ ජාවාරම්කරුවන් ආරක්ෂා කිරීම වෙනුවෙන්දැයි අපි ප්‍රශ්න කර සිටිමු.
බිලියනයකට ඇෆ්ලටොක්සින් කොටස් 20ක් පමණක් උපරිම ලෙස තිබිය හැකි ප්‍රමිතිගත තත්වයක මෙම සාම්පල්වල කොටස් 122ක් තරම් ඉහළ අගයක් තිබූ බවට අනාවරණය වී තිබිණි. විශේෂයෙන් ගැබිණි මව්වරුන් හා දරුවන් විශාල ලෙස පාවිච්චි කරනු ලබන ආහාර වර්ගයක් මෙලෙස ශරීරයට විෂ සහිත වීම අතිශය භයානකය. මේ තත්වය තුළ මරණය අත්කර දිය හැකි හා දිගුකාලීනව පිළිකා අවදානම ඇතිකරවිය හැකි ආහාර ජනතාවට ලබා දීමේ කොන්ත්‍රාත්තුවක් මෙම අසංවේදී පාලකයින් විසින් බාර අරගෙන තිබේද යන සාධාරණ ප්‍රශ්නය ජනතාවට මතුවී ඇත. මේ වන විටත් මෙම විෂ සංඝටක අධික ලෙස අඩංගු ත්‍රිපෝෂ වෙළඳපලේ හා පාරිභෝගිකයා ළඟ ඇත. එහෙත් පරිභෝජනය කිරීම අහිතකර බවට සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ රසායනාගාර විසින් නිකුත් කරන ලද වාර්තා තිබියෙදී ඒවා වෙළඳපොළින් ඉවත් කිරීමට සහ පරිභෝජනය නොකරන ලෙසට ජනතාව දැනුවත් කිරීමට පියවර නොගන්නේ මන්ද? එසේම මෙම සංඝටක සහිත ත්‍රිපෝෂ නිෂ්පාදනයට සහ අලෙවියට වගකිවයුතු ආයතනවලට හා ඒ සම්බන්ධයෙන් වගකිවයුතු නිලධාරීන්ට එරෙහිව කටයුතු නොකරන්නේ මන්ද? ජනතාවට ඇති ගැටලු මේවාය.
මේ තත්වය තුළ අසත්‍ය ප්‍රකාශ කරන බවට සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ ඇතැම් නිලධාරීන්ට සහ ජනතාවට චෝදනා කරමින් සෞඛ්‍ය අමාත්‍යවරයා තමාගේ වගකීමෙන් හා වගවීමෙන් නිදහස්වීමට තැත් කරන බව ඔහුගේ පාර්ලිමේන්තු ප්‍රකාශවලින් පැහැදිලි වේ. විෂ සහිත ආහාර ලබාදීමට කටයුතු කිරීම හා තත්ව සහතික ලැබීමෙන් පසුවත් ජනතාව දැනුවත් නොකිරීමේ වගකීම සෞඛ්‍ය අමාත්‍යවරයා සහ නිලධාරීන් විසින් බාර ගත යුතුය. මුළු අනාගතයක් අවදානමේ හෙළීමේ වගකීම් විරහිත හැසිරීම වෙනුවෙන් සෞඛ්‍ය අමාත්‍යවරයා වහාම සිය ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්විය යුතු බවට බල කර සිටින අපි, මේ පිළිබඳව ඔහු දරුවන්ගෙන්, මව්වරුන්ගෙන් හා රටේ ජනතාවගෙන් සමාව ගත යුතු බවටද අවධාරණය කරමු. මේ පිළිබඳව ජාතික මට්ටමින් වහාම පරීක්ෂණයක් ආරම්භ කළ යුතුව ඇති අතර මෙම නොසැලකිලිමත් හැසිරීම හේතුවෙන් ජීවිත අවදානමට ලක්වූ ජනතාවට වන්දි ගෙවිය යුතුව ඇත.
එසේම අසංවේදීව හා වගකීම් විරහිතව, ජනතාවට වස කවමින් ඔවුන්ගේ ජීවිත උදුරා ගැනීමට, නොසැලකිලිමත්ව ඉඩහරින මිනීමරු පාලකයින් පන්නා දැමීම වෙනුවෙන් පෙරට එන ලෙස අපි සියලුම ජනතාවගෙන් ඉල්ලා සිටිමු. එසේම ජාතික වගකීමක් ලෙස සලකා අනාගතය වෙනුවෙන් මෙම සමාජ අපරාධයට එරෙහිව හඬ නඟන ලෙස අපි සියලු සංවිධානවලටද ආරාධනා කරමු.
සමන්මලී ගුණසිංහ
ලේකම්
අයිතීන් උදෙසා කාන්තාවෝ
2022.09.23
இந்த ஊடக கலந்துரையாடலின் தொடக்கத்திலேயே பேராதனை பல்கலைக்கழகத்தின் மாணவரொருவர் தற்கொலை புரிந்துகொண்ட கவலைக்கிடமான சம்பவம் தொடர்பில் பேச முற்படுகிறேன். அண்மைக்காலத்தில் பேராதனை பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்த மூன்று மாணவர் தற்கொலை புரிந்துகொண்டார்கள். இளைஞர் உயிரிழத்தலானது இந்த சமூகத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்கின்றவர்கள்மீது கடுமையான அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றது. தற்கொலை புரிந்துகொள்வது மாத்திரமல்ல இளைஞர்களின் உயிர்கள் எவ்வகையில் இழக்கப்பட்டாலும் தாங்கிக்கொள்வது கடினமாகும். கல்வித்துறையில் பல்வேறு சிக்கல்கள் தோன்றி பெற்றோருக்கும் மாணவர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் தீவிரமாக உளரீதியான அழுத்தம் ஏற்படுகின்ற நிலைமை தற்போதும் நிலவுகின்றது. நீண்டகாலமாக […]
இந்த ஊடக கலந்துரையாடலின் தொடக்கத்திலேயே பேராதனை பல்கலைக்கழகத்தின் மாணவரொருவர் தற்கொலை புரிந்துகொண்ட கவலைக்கிடமான சம்பவம் தொடர்பில் பேச முற்படுகிறேன். அண்மைக்காலத்தில் பேராதனை பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்த மூன்று மாணவர் தற்கொலை புரிந்துகொண்டார்கள். இளைஞர் உயிரிழத்தலானது இந்த சமூகத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்கின்றவர்கள்மீது கடுமையான அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றது. தற்கொலை புரிந்துகொள்வது மாத்திரமல்ல இளைஞர்களின் உயிர்கள் எவ்வகையில் இழக்கப்பட்டாலும் தாங்கிக்கொள்வது கடினமாகும்.
கல்வித்துறையில் பல்வேறு சிக்கல்கள் தோன்றி பெற்றோருக்கும் மாணவர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் தீவிரமாக உளரீதியான அழுத்தம் ஏற்படுகின்ற நிலைமை தற்போதும் நிலவுகின்றது. நீண்டகாலமாக கல்வி பற்றிய பொறுப்பு மாணவர்கள் மற்றும் அவர்களின் குடும்பங்கள் மீது சுமத்தப்பட்டிருந்தது. அதற்கு மேலதிகமாக ஏறக்குறைய இரண்டரை வருடங்கள் முறையான கல்வி இடம்பெறவில்லை. கல்வி என்பது தகவல் பரிமாற்றம் மற்றும் பரீட்சைத் திட்டம் மாத்திரமல்ல: சமூகநல செயற்பாங்கு, வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ளல், அறிவு, ஆளுமை விருத்தி ஆகிய அனைத்துமே கிடைக்கவேண்டிய ஒன்றாகும். எந்தவிதமான பிரச்சினையும் கிடையாது என்றவகையிலேயே எமது கல்விச் செயற்பாடு பேணிவரப்படுகின்றது. பரீட்சையொன்றை நடாத்தி பெறுபெறுகளை வெளியிடுதல், பல்கலைக்கழகங்களுக்கு சேர்த்துக்கொள்ளல் ஆகிய அனைத்துமே நெருக்கடியானவை. அது பற்றிய நம்பிக்கை முற்றாகவே சிதைந்துவிட்டது. பரீட்சைப் பெறுபேறுகள் வெளியிடப்பட்டபின்னர் மக்கள் பிரதிநிதிகளுக்கு மாணவர்களின் மனக்குறைகள் அதிகமாக கிடைக்கின்றன. கல்விச் செயற்பாங்கு சீரழிந்துள்ளநிலையில் ஏனோதானோ என்று பரீட்சைகள் நடாத்தப்பட்டு பெறுபேறுகள் வெளியிடப்படுகின்றன. உரிய தரத்திற்கிணங்க உரிய காலங்களில் நடாத்தப்படுவதில்லை. உயர்தர பெறுபேறுகள் வெளியிட நீண்டகாலம் கழிந்தது. பரீட்சைகளை நடாத்துகின்ற காலம் சம்பந்தமாகவும் நெருக்கடிகள் தோன்றியுள்ளன. இவையனைத்தினூடாகவும் பிள்ளைகள் பாரிய அழுத்தத்திற்கு இலக்காகிறார்கள். கொவிட் காரணமாக பாடசாலைகள் மூடப்பட்ட பின்னர் பொருளாதார நெருக்கடி காரணமாக மற்றுமொரு பக்கத்தில் புதிய நெருக்கடிகள் தோன்றியுள்ளன.
பிள்ளைகள் உணவின்றி பாடசாலைக்கு வருவது அதிகமாக பதிவாகின்றது. பிள்ளைகள் மயங்கி விழுகிறார்கள். இத்தகைய நிலைமையின்கீழ் பிள்ளைகள் எவ்வாறு கல்வி கற்பது என்பது தொடர்பில் அரசாங்கத்திற்கு எந்தவிதமான கரிசனையும் கிடையாது. குடும்பங்களில் பொருளாதார அழுத்தங்கள் அதிகரித்ததால் பிள்ளைகளின் கல்வி, ஆசிரியர்கள், பல்கலைக்கழக கல்விசாரா பணியாளர்கள் ஆகிய அனைவருக்குமே பாதிப்பு ஏற்படுகின்றது. முதலாம் வகுப்பில் இருந்து உயர்தரம் வரை இந்த அழுத்தம் நிலவுகின்றது. ஆனால் அரசாங்கம் இவையெதுவுமே இல்லாதவகையில் செயலாற்றி பின்லாந்தின் கல்வி மாதிரியை இங்கு கொண்டுவருவதற்கான பேச்சுவார்த்தைகளை நடாத்தி வருகின்றது. அதைவிட பற்றியெரிகின்ற பிரச்சினைகள் கல்வித்துறையில் நிலவுகின்றன. பாரிய மனஅழுத்தம் மற்றும் பிரச்சினைகளுடனேயே கல்வித்துறை இயங்கி வருகின்றது. இத்தருணத்தில் அவசியமாவது கல்விச் சீர்திருத்தமா அல்லது நிலவுகின்ற சிக்கல்களுக்கு திட்டவட்டமான நடைமுறைச்சாத்தியமான தீர்வுகளா என்பதை சிந்தித்துப்பார்க்க வேண்டும். முன்பு இருந்ததைப் பார்க்கிலும் தீவிரமடைந்துள்ள உளச் சுகாதாரப் பிரச்சினைகள், உளச் சமூகப் பிரச்சினைகள் சம்பந்தமாக கல்வித்துறையில் முதன்மைக் கவனம் செலுத்தப்படவேண்டியது அவசியமாகும். கல்வியின் பொறுப்பு வகுப்புகளை நடாத்துவது மாத்திரமல்ல. நிலவுகின்ற பிரச்சினைகளுக்கு தீர்வுகளைக் கண்டறிதல், பாடசாலை மற்றும் பல்கலைக்கழக முறைமைக்குள் உளச் சுகாதார மற்றும் உளச்சமூக நெருக்கடிகள் பற்றியும் முதன்மையான இடையீடு அவசியமாகின்றது.
இதற்கு முன்னரும் எமது நாட்டில் தற்கொலை புரிந்துகொள்ளல் உலகின் முதலாவது இடத்திற்கு வந்திருந்தது. இன்றளவில் அந்த நிலைமை மருத்துவ இடையீடுகளினூடாக உயிர்களைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள இயலுமானதாக அமைந்திருந்தாலும் தற்கொலை முயற்சிகள் குறைவடைந்துள்ளனவா எனும் கேள்வி தோன்றியுள்ளது. அது சம்பந்தமான சரியான தரவுகள் கிடையாது. உளச் சுகாதாரம் பற்றிய நம்பிக்கையான தரவுகள் கிடையாது. குறிப்பாக கல்வித்துறையில் தீர்மானங்களை மேற்கொள்ள தரவுகள் அத்தியாவசியமானவை. இளம் உயிர்களின் உளரீதியான அமைதி மற்றும் உளச் சமூக நல்வழியுரிமைக்காக இடையீடுசெய்யவேண்டிய பாரிய பொறுப்பு கல்வித்துறைக்கு இருக்கின்றது. இந்த யதார்த்தத்தை விளங்கிக்கொண்டு பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதில் அரசாங்கம் முதன்மைத்தானம் வழங்கவேண்டும். அதைப்போலவே இந்த துறையைச் சேர்ந்த தொழிற்சங்கங்களுக்கு இது சம்பந்தமாக இடையீடு செய்வதற்கான விசேட பொறுப்பு இருக்கின்றது. கல்வித்துறையில் அவர்களின் இடையீடு அத்தியாவசியமானதாகும். அது தொடர்பில் கூருணர்வு படைத்தவர்களாக சமூக வலைத்தளங்களில் இது சம்பந்தமாக கருத்துரைக்கையில் கவனமாக செயற்படுமாறு கேட்டுக்கொள்கிறோம். அநாவசியமான கவனத்தைச் செலுத்துவதன் மூலமாக வீரத்தை உருவாக்கிக்கொள்ளல் அல்லது இரக்கத்திற்கு இலக்காகின்ற இரு துருவங்களில் வீழ்ந்துவிடலாகாது. பிரதான ஊடகத்திலும் இது சம்பந்தமாக அறிக்கையிடுகையில் மிகவும் கவனமாக நடந்துகொள்ள வேண்டுமென வலியுறுத்துகிறோம். அவையனைத்திற்குள்ளேயும் தனித்துவமானமுறையில் கல்வி அதிகாரிகள் இடையீடு செய்யவேண்டும். பரீட்சைகளை நடாத்துவதை மாத்திரம் இலக்காகக்கொண்டு செயற்படலாகாது.
கல்வி சம்பந்தமாக மரபு ரீதியான “சுண்ணாம்பு வட்டம்” கதையில் கயிற்றுப் பாலத்தில் அக்கரை நோக்கிச் செல்கின்ற க்ரூஷா கூறிய ” எமக்கு மகனே வழியில்லை, இந்த வழியைத்தவிர போ மகனே” என்ற நிலைமையே ஆராயப்பட்டிருந்தது. எமது கல்வி சம்பந்தமாக வடக்கிலிருந்து தெற்கு வரை கண்டது அவ்வாறுதான். ஒரு குடும்பம் என்றவகையில், சமூகம் என்றவகையில் மற்றும் நாடு என்றவகையில் கரைசேரவுள்ள ஒரே வழி கல்வியே எனக் கண்டார்கள். எமக்கு பலம் சேர்த்த, நாங்கள் நம்பிக்கை வைத்த கல்வியானது குறுங்கால மற்றும் நெடுங்காலரீதியாக தீர்வுகாணக்கூடிய நெருக்கடியான நிலைமைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டிருக்கிறது. நேர்மையாகக் கூறுவதாயின் எமது மீட்பைப் பார்க்கிலும் சாபக்கேடாக தற்போது மாற்றப்பட்டுள்ளது. பாடசாலை தொடக்கம் பல்கலைக்கழகம் வரை கல்வி ஒரு சுமையாக மாறிவிட்டது. தாங்கிக்கொள்ள முடியாத மட்டத்தில் மிகப்பெரிய மனஅழுத்தத்தை ஏற்படுத்தி எமது ஓய்வுநேரத்தையும் எமது வாழ்க்கையையும் எம்மிடமிருந்து பறித்தெடுக்கின்ற கூருணர்வினை மிகவும் தாழ்ந்த நிலைக்கு வீழ்த்துகின்ற செயற்பாங்காக மாற்றப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலான பெற்றோர்கள், பிள்ளைகள், ஆசிரியர்கள் எப்படியாவது சிலபஸ்ஸை கவர் பண்ணி பரீட்சையிலிருந்து கரைசேர்வதை மாத்திரமே நினைக்கிறார்கள்.
எனினும் இன்றளவில் பல்கலைக்கழகத்தின் மாணவர் ஆலோசகர் என்றவகையில் தாங்கிக்கொள்ள முடியாத மட்டத்திலான பிரச்சினையாக கல்வியை மாற்றியுள்ளமையையே நான் அனுபவித்து வருகிறேன். இற்றைக்கு ஏறக்குறைய பத்து வருடங்களுக்கு முன்னர் பல்கலைக்கழக மாணவர்களுக்கு உள்ள பிரச்சினைகள் சம்பந்தமாக தீர்வுகளை பெற்றுக்கொள்வதற்காக வருகைதந்த குழுவினரைப்போல் பத்து மடங்கிற்கு கிட்டிய எண்ணிக்கையுடையோர் தற்போது வருகிறார்கள். இது எளிதில் கரைசேர முடியாத நிலைமையாகும். இத்தருணத்தில் தோன்றியுள்ள மிகவும் பாரதூரமான நிலைமை பற்றி குறுங்காலரீதியாக போன்றே நீண்டகால தீர்வுகளையும் நாடவேண்டும். நாட்டின் பொருளாதார மற்றும் அரசியல் உறுதியற்றநிலையுடன் அதன் பின்னால் நிலவிய சீரழிவினைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியாமல் மில்லியன் கணக்கான இளைஞர்களும் சாதாரண பொது மக்களும் போராட்டம் நடாத்தினார்கள் என்பது பகுப்பாய்வுரீதியாக பேசப்படுவதில்லை. அந்த உரையாடல் வெகுவிரைவில் மேற்கொள்ளப்படல் வேண்டும். கல்வியூடாக பிள்ளைகள் ஏன் பாதிப்படைய வேண்டும்? கல்வியால் அடையக்கூடியது என்ன? இந்த இரண்டு அடிப்படை பிரச்சினைகள் பற்றிய உரையாடலை விரைவில் மேற்கொண்டு பதில் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும். மாணவர்கள் தமது அன்றாடப் பணிகளைக்கூட புரியமுடியாத மட்டத்திற்கு வீழ்ந்துள்ளமை பொருளாதார நெருக்கடிக்கு பதில்தேட முனைகையில் ஒரு சமூகமென்றவகையில் உருவாகியுள்ள மனஅழுத்தத்தின் பெறுபேறாகும். ஒருவரையொருவர் விளங்கிக்கொள்கின்ற ஆற்றல் மிகவும் தீய மட்டத்திற்கு குறைவடைந்துள்ளது. பெற்றோர் தமது பிள்ளைகளை நோக்குவதைப் பார்க்கிலும் அந்த பிள்ளைகளின் அடிப்படைத்தேவைகளை ஈடேற்ற அதிக நேரத்தை அர்ப்பணிக்க நேர்ந்துள்ளது. அடுத்த தலைமுறையினருக்காக பெற்றோர்களும் முதியவர்களும் பிள்ளைகளின் அடிப்படை பௌதீக அவசியப்பாடுகளை ஈடேற்றுவதற்கு அப்பால்சென்ற உளத்தேவைகளை ஈடேற்றுவதையும் அடிப்படையாகக்கொண்டே சிந்திக்க வேண்டும். அதற்குப் பொருத்தமான சூழல் இந்நாட்டின் பெற்றோர்களுக்கு இல்லாதொழிக்கப்பட்டுவிட்டது. இந்த வெளிப்படைத்தன்மை இல்லாதொழிக்கப்பட்டுவிட்டது.
இந்த நிலைமை தற்செயலாக ஏற்பட்டதொன்றல்ல. இன்றளவில் ஒரு மனிதனுக்கு மூன்றுவேளையை ஓட்டிக்கொள்வதற்காக பல வருமான வழிவகைகளை தேடிக்கொள்ள நேர்ந்துள்ளது. இதனால் அவர்கள் உளரீதியாக மிகுந்த கூருணவற்று போயுள்ளார்கள். இவையனைத்துமே பிள்ளைகள்மீது பாய்ந்து செல்கின்றது. பிள்ளைகள் மீது ஏவப்படுகின்ற அழுத்தத்தினால் அவர்கள் நிர்க்க்கதியுறுகின்ற நிலைமை சமூகம் சீரழிகின்ற அளவுகோலாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட முடியும். வெகுவிரைவில் இந்த நிலைமைக்கு தீர்வகாண வேண்டும். அரசாங்கம் இந்த பொறுப்பிலிருந்து விலகிச்செல்ல முடியாது. இதனை முக்கியமான விடயமாக கருதாமைவரை மிகவும் மோசமான நிலைமைக்கு அரசாங்கத்தினால் இழுத்துப்போடப்பட்டுள்ளது. உதாரணமாக இற்றைக்கு ஏறக்குறைய 50 வருடங்களுக்கு முன்னர் நிலவிய இடவசதிக்குள்ளேயே பல்கலைக்கழகங்களுக்கு அதிக எண்ணிக்கையிலான மாணவர்களை சேர்த்துக்கொண்டுள்ளார்கள். ஆய்வுகூட வசதிகளை உள்ளிட்ட ஏனைய பௌதீக வசதிகளும் அவ்வண்ணமே நிலவுகின்றன. இது தரமான கல்வி இடம்பெறாமைக்கான அடிப்படைக் காரணமாகும். ரூபா 5000 கிடைக்கின்ற மகாபொல புலமைப் பரிசில் தொகையைக்கொண்டு 16 இறாத்தல் பாண் மாத்திரமே வாங்கலாம். ஒரு மாதத்திற்காக கிடைக்கின்ற மகாபொலவில் இருந்து அதைவிட ஒன்றையுமே சாதிக்க முடியாது. ஒரு வறிய நாடு என்றவகையில் அதிலிருந்து விடுபடுவதற்காக உள்ள அடிப்படை உபாயமார்க்கம் கல்வியே என்பதை அறிந்த ஆட்சியாளர்கள் அதற்காக கொடுக்கின்ற முதன்மைத்தானத்தை மகாபொல உதவுதொகையிலிருந்தே விளங்கிக்கொள்ள முடியும். பிள்ளைகளும் பெற்றோர்களும் எந்தளவு மனஅழுத்தத்துடன் இருக்கிறார்கள் என்பது இதிலிருந்து தெளிவாகின்றது.
பஸ் கட்டணம், போடிங் கட்டணம் அண்மையில் இருந்த செலவினைவிட பத்து மடங்குகளால் அதிகரித்துள்ளது. அந்த நிலைமையில் முறையான மனோநிலையுடன் பிள்ளைகளால் கல்விகற்ற இயலாது. இந்த நிலைமையின்கீழ் அவர்களை கல்வி கற்குமாறு நிர்ப்பந்திப்பது தவறானதாகும். அதனை மனிதனால் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது. மாணவர்களால் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது. இந்த சமூக பொருளாதார முறைக்குள்ளே அடுத்தவனுக்கு பக்கபலமாக அமைந்திட, நட்புறவினைப் பேணிவர, கூருணர்வுமிக்வராக இருக்க, ஒத்துணர்வினை உணர, அவசியமான தரமான கல்வி வழங்கப்படவில்லை. பாடங்களுக்கு ஏற்ப மனப்பாடம் செய்கின்ற பரீட்சைத் திட்டம் பற்றி குறிப்பாக உயர்தர கணிதப் பாடநெறி மூலமாக விளங்கிக்கொள்ள முடியும். ஒருவிதமாக பாடத்திட்டத்திற்குள்ளே மனனம்செய்து பரீட்சைகளில் சித்தியடைகின்ற திட்டமே நிலவுகின்றது. கேள்விகளுக்கு பதில் தேடுகின்ற படைக்குந்திறன்மிக்க முறைகள் கல்விக்குள்ஆள புகட்டப்படாவிட்டால், கடமைகள் மற்றும் உரிமைகள் பற்றி புகட்டப்படாவிட்டால் எவ்வாறு ஒரு மனிதனைக் கட்டியெழுப்புவது? தனக்கும் பிறருக்கும் பக்கபலமாக அமைந்து வாழ எவ்வாறு கற்பிப்பது? இந்த கல்வித் திட்டத்திற்குள்ளே மனிதனுக்கு பெற்றுக்கொடுக்கவேண்டிய குறைந்தபட்ச சமூக மற்றும் உளவியல்சார்ந்த தனிநபர்சார்ந்த விடயங்கள் முழுமையாகவே பொருட்படுத்தாமல் விடப்பட்டுள்ளன. மிகவும் கடினமான, மனிதாபிமானமற்ற கல்வியாகும். ஒரு பிரச்சினைக்கான தீர்வுகாண மிகவும் மரபுரீதியான சட்டகத்திற்குள்ளே சிந்தித்து ஒரு நாட்டைக் கட்டியெழுப்ப முடியாது. புதியவற்றைப் புனைந்திட புதுவிதமாக சிந்திக்கக்கூடியதாக அமைதல் வேண்டும்.
புதிதாக சிந்திக்கின்ற மனிதர்களை கட்டியெழுப்புகின்ற கல்வித்திட்டமொன்று எமக்குத்தேவை. குறுங்காலரீதியாகவும் நீண்டகாலரீதியாகவும் மனிதர்கள் என்றவகையில் கூருணர்வுபடைத்த ஏனைய மனிதர்களையும் தாங்கிக்கொள்ளக்கூடிய சமூகமொன்றைக் கட்டியெழுப்ப பொருத்தமான கல்வியொன்று இல்லாதவரை நாங்கள் மனிதர்களாக முடியாது. சுதந்திரமாகாத மனிதர்களைக்கொண்டு இந்த நாடு முன்நோக்கி நகர முடியாது. அதனால் நாங்கள் இது சம்பந்தமாக தீவிரமான கவனத்தைச் செலுத்தி நாட்டைக் கட்டியெழுப்ப அனைவரும் சீக்கிரமாகவும் நீண்டகால ரீதியாகவும் ஒன்றுசேர்வோமென அழைப்புவிடுக்கிறோம்.
கல்வி என்பது மனம் சம்பந்தப்பட்ட ஒரு செயற்பாடாகும். சிறந்த கல்வியைப் பெற்றுக்கொள்ள தேகாரோக்கியமும் உளரீதியான சமநிலையும் நிலவவேண்டும். அதனால்த்தான் புத்தரின் போதனையில் “சப்பே சத்தா ஆகாரட்டித்திகா” என கூறப்படுகின்றது. குறிப்பாக பாடசாலைப் பிள்ளைகளுக்கு சிறந்த கல்வியைப் பெற்றுக்கொள்ளக்கூடிய மனோநிலை உள்ளதாவென்பது பாரதூரமான பிரச்சினையாகும். சுகாதார அமைச்சின் தரவுகளை அடிப்படையாகக்கொண்டு யுனிசெப் நிறுவனம் வெளியிட்ட அறிக்கையொன்றில் உலகில் சிறுவர் போசாக்கின்மையில் ஆறாவது இடமும் ஆசியாவில் இரண்டாவது இடமும் எமது நாட்டுக்கு கிடைத்துள்ளதாக குறிப்பிடப்படுகின்றது. கொழும்பு றிஜ்வே சீமாட்டி வைத்தியசாலையில் அனுமதிக்கப்படுகின்ற பிள்ளைகளில் 20% போசாக்கின்மையால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளதாகவும் அதில் அரைவாசியினர் படுமோசமான போசாக்கின்மையால் பீடிக்கப்பட்டுள்ளதாகவும் மதிப்பாய்வொன்று மூலமாக மருத்துவர்கள் வெளிப்படுத்தி இருந்தார்கள். அம்பாந்தோட்டை மாவட்டத்தில் சூரியவெவ பிரதேசத்தில் உள்ள பிள்ளைகளில் 80% போசாக்கின்மையால் அல்லற்படுவதாக பிரதிச் சுகாதாரப் பணிப்பாளரொருவரான டாக்டர் சமல் சஞ்சீவ கூறியுள்ளார். அதில் 30% கடுமையான போசாக்கின்மையால் அவதிப்படுவதாகவும் கூறியுள்ளார். சனாதிபதி, பிரதமரை முதன்மையாகக்கொண்ட அரசாங்கம் இந்த தரவுகள் பற்றி கவனஞ் செலுத்துவதில்லை. இந்த தரவுகளை பெரும்பாலும் அவர்கள் நிராகரிக்கிறார்கள்.
பாடசாலைப் பிள்ளைகள் உணவு பெற்றுக்கொள்கின்ற விதம் பற்றி பல ஊடக அறிக்கைகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. பாராளுமன்றம் அமைந்துள்ள ஸ்ரீ ஜயவர்தனபுர கல்வி வலயத்தில் பாடசாலைப் பிள்ளைகள் மிளகாய்த் தூள் கலந்த சோற்றுப்பொதியைக் கொண்டுவந்ததாகவும் ஒருசில பிள்ளைகள் புத்தருக்கு படைத்த உணவை உண்டதாகவும் வலயக் கல்விப் பணிப்பாளர் கூறியிருந்தார். கம்பஹா மாவட்டத்தில் மினுவங்கொட வலயத்தைச் சேர்ந்த பாடசாலையொன்றில் ஒரு சிறுமி மதிய உணவுக்காக தேங்காய் பருப்பு கொண்டுவந்திருந்ததாக ஊடகங்கள் அறிவித்திருந்தன. அதைப்போலவே “தந்திரிமலையில் ஒருசில பாடசாலைகளில் பிள்ளைகள் மயக்கமுற்று வீழந்தமையால் கூட்டம் மட்டுப்படுத்தப்பட்டது, ஒருசில பிள்ளைகள் இரவு – காலை இரண்டிலுமே உண்ணவில்லை” என 22 ஆந் திகதி செய்தித்தாள் ஒன்றில் இருக்கின்றது. இங்கு இருப்பது அறிக்கை செய்யப்படுகின்ற சம்பவங்கள் மாத்திரமே. அறிக்கை செய்யப்படுகின்ற சம்பவங்களுக்கும் அரசாங்கத்தின் பிரதிபலிப்பாக அமைவது நிராகரிப்பதாகும். மினுவங்கொட சம்பவம் தொடர்பாக அமைச்சர் பிரசன்ன ரணதுங்கவின் ஊடக செயலாளர் அறிவித்தலொன்றை வெளியிட்டு அந்த சம்பவத்தை நிராகரித்துள்ளார். யுனிசெப் அறிக்கையையும் நிராகரித்துள்ளார். சூரியவெவ மதிப்பாய்வு சம்பந்தமாக சுகாதார மருத்துவ உத்தியோகத்தருக்கு அரசாங்கம் அழுத்தம் கொடுத்துக்கொண்டிருப்பதாக பதிவாகின்றது. இது சம்பந்தமாக பாராளுமன்றத்தில் கேள்வி எழுப்புகையில் சுகாதார அமைச்சர் கெஹெலிய ரம்புக்வெல்ல ஏறக்குறைய 43 இலட்சம் பாடசாலை பிள்ளைகளில் ஒருசிலர் சம்பந்தமான இந்த அறிக்கையை பொருட்படுத்த வேண்டியதில்லை என பதிலளித்தார். இந்த அறிக்கைகளிலிருந்து பிள்ளைகளின் போசாக்கின்மை அதிகரித்து வருகின்றதென்பதை அரசாங்கம் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். நிர்மாணத்துறையில் 90% நின்றுவிட்டு அரச ஊழியர்களுக்காக சம்பளம் செலுத்த பணம் கிடையாதென பந்துல குணவர்தன கூறியுள்ள பின்னணியில், தம்புள்ளவில் பெரிய வெங்காயச் செய்கையாளர்களின் கதி அதோகதியாக மாறியுள்ளதாக செய்திகள் வெளியாகி வருகின்றவேளையில் இந்த போசாக்கின்மை நிலைமை இடம்பெற முடியாததொன்றல்ல.
தொழில்களை இழத்தல் அல்லது தொழில் புரிந்த காலம் மட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ள பெற்றோருக்கு தமது பிள்ளைகளை கட்டிவளர்ப்பதற்கான இயலுமை குறைவடைந்துள்ளமையை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். பிள்ளைக்கு பல மாதங்களாக முட்டை, மீன், இறைச்சி வழங்கவில்லையென இந்த பெற்றோர்கள் கூறுகிறார்கள். எமது நாட்டுச் சனத்தொகையில் 60% இற்கு மேற்பட்டோர் ஒருவேளை உணவு மாத்திரம் உட்கொள்வதாக ஒருசில அறிக்கைகள் வெளிக்காட்டுகின்றன. இந்த அறிக்கைகளையும் சம்பந்தப்பட்ட நிகழ்வுகளையும் நிராகரித்து அறிக்கைகளை வழங்குகின்ற உத்தியோகத்தர்களை அச்சுறுத்திப் பயணிக்கின்ற தலைக்கனம் பொருந்திய பயணத்திலேயே அரசாங்கம் ஈடுபட்டுள்ளது. அவை அரசாங்கத்திற்கு பிரச்சினையாக இல்லாதிருக்கலாம். கெஹெலிய ரம்புக்வெல்லவிற்கு இவையெல்லாம் பிரச்சினைகளல்ல. சாதாரண பொதுமக்களுக்கு இருக்கின்ற பிரச்சினைகள் எதுவுமே நாட்டை ஆட்சி செய்பவர்களுக்கு கிடையாது. எண்ணெய் பிரச்சி்னை, கேஸ் பிரச்சினை, உணவுப் பிரச்சினை, மருந்துப் பிரச்சினை, கலாசார வாழ்க்கையைப் பேணிவருவதிலான பிரச்சினை ஆகிய எதுவுமே அவர்களின் வாழ்க்கையுடன் தொடர்பற்றவை. ஆனால் இவை பெரும்பான்மை மக்களுடன் தொடர்புடைய பிரச்சினைகளாகும். தற்போது பிள்ளைகள்மீது பிரச்சினைகள் பாய்ந்தோடத் தொடங்கி உள்ளன. படுமோசமான போசாக்கின்மையின் பெறுபேறுகள் பாடசாலைக் கூட்டத்தில் பிள்ளைகள் மயங்கிவிழுவதுடன் மாத்திரம் நின்றுவிடாமல் உளரீதியான விருத்திமீது ஏற்படுத்துகின்ற தாக்கத்தினால் எதிர்கால தலைமுறையைச் சேர்ந்த பிள்ளைகளையும் பாதிக்கின்றது. இதனால் அரசாங்கம் என்றவகையில் இது தொடர்பில் கவனஞ் செலுத்த வேண்டும். வயது ஐந்து வருடங்களைப் பார்க்கிலும் குறைவான பிள்ளைகள் இருக்கின்ற பெற்றோர்களிடம் குறிப்பாக கேட்டுக்கொள்வது பிள்ளைகளின் போசாக்குப் பற்றாக்குறை சம்பந்தமான முறையான பரிசோதனையை மேற்கொள்ள வேண்டியது அத்தியாவசியம் என்பதாகும். இது சம்பந்தமாக பரிசோதனைசெய்ய பொதுச் சுகாதார பரிசோதகர்கள் அல்லது குடும்ப சுகாதார சேவை உத்தியோகத்தர்களிடம் காட்டி அறிக்கைகளை பெற்றுக்கொள்ளுமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன். பிள்ளைகள் தொடர்பில் நிலவுகின்ற விஞ்ஞானரீதியான நிலைமையை அவர்கள் விளக்கிக் கூறுவார்கள். அதற்கிணங்க உங்கள் பிள்ளைகள் இருக்கின்ற நிலைமை பற்றி முதன்மைக் கவனத்தைச் செலுத்துங்கள்.
ஆனால் அரசாங்கம் சுகாதாரப் பணியாளர்களை அச்சுறுத்தி, பயமுறுத்தி இந்த அறிக்கைகளை மூடிமறைக்கவே முயற்சி செய்கின்றது. திரிபோஷா சம்பவம் தொடர்பாகவும் அரசாங்கம் இதே நிலைமையையே செய்ய முற்படுகின்றது. அப்லரொக்சின் எனப்படுகின்ற நச்சு இரசாயன புற்றுநோய்க் காரணி, நோயெதிர்ப்புச் சக்தியை நலிவடையச் செய்கின்ற இரசாயனம் அதிக சதவீதத்தில் இருக்கின்றமை வெளிப்பட்டது. இந்த தகவல்களை வெளியிட்ட பொதுச் சுகாதார பரிசோதகர்களின் சங்கத்தைச் சேர்ந்த உபுல் றோஹணவிற்கு எதிராக விசாரணைகளை மேற்கொள்வதில் ஆர்வம் செலுத்துகின்ற அரசாங்கம் திரிபோஷாவில் அப்லரொக்சின் கலந்தமை பற்றி விசாரணைகளை மேற்கொள்ள எந்தவிதமான அக்கறையும் காட்டவில்லை. இந்த ஆட்சியாளர்கள் உங்கள் பிள்ளைகளை நேசிப்பதில்லை. நீங்கள் உங்கள் பிள்ளைகளை நேசிக்கிறீர்கள். உங்களுக்கு, எமக்கு, இந்த நாட்டுக்கு உங்கள் பிள்ளைகள் தேவை. இந்த ஆட்சியாளர்களுக்கு உங்கள் பிள்ளைகள் தேவையில்லை. அவர்களின் பிள்ளைகள் அனைத்து வசதிகளுடன் வெளிநாடுகளிலேயே இருக்கிறார்கள். அதனால் உங்கள் பிள்ளைகளுக்காக நீங்கள் துரித நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளுங்கள். சுகாதாரரீதியாக மாத்திரமன்றி அரசியல்ரீதியாகவும் உங்கள் பிள்ளைகளை பேணிப்பாதுகாத்துக் கொள்ளுங்கள். அதற்காக நாமனைவரும் மிகவும் வேகமான இடையீட்டினை செய்யவேண்டுமென்பதை வலியுறுத்துகிறேன்.
මේ මාධ්‍ය සාකච්ඡාව ආරම්භයේදීම පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යයෙකු සියදිවි නසා ගැනීමේ ශෝකජනක සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් අපේ ශෝකය ප්‍රකාශ කරමින් අපේ රටේ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ ගැටලු සම්බන්ධයෙන් සාකච්ඡා කරන්න යොමු වෙනවා. මෑත කාලයේ පේරාදෙණිය ශිෂ්‍යයන් තිදෙනෙක් සියදිවි නසා ගත්තා. තරුණ ජීවිත නැතිවීම මේ සමාජයේ හිතන මතන අයට දැඩි කම්පනයක් ඇති කරනවා. සියදිවි නසා ගැනීම පමණක් නොවේ තරුණ ජීවිත කවරාකාරයෙන් […]
මේ මාධ්‍ය සාකච්ඡාව ආරම්භයේදීම පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යයෙකු සියදිවි නසා ගැනීමේ ශෝකජනක සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් අපේ ශෝකය ප්‍රකාශ කරමින් අපේ රටේ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ ගැටලු සම්බන්ධයෙන් සාකච්ඡා කරන්න යොමු වෙනවා. මෑත කාලයේ පේරාදෙණිය ශිෂ්‍යයන් තිදෙනෙක් සියදිවි නසා ගත්තා. තරුණ ජීවිත නැතිවීම මේ සමාජයේ හිතන මතන අයට දැඩි කම්පනයක් ඇති කරනවා. සියදිවි නසා ගැනීම පමණක් නොවේ තරුණ ජීවිත කවරාකාරයෙන් අහිමි වුණත් දරා ගන්න අමාරුයි.
අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේ ගැටලු රාශියක් මතුවී දෙමාපියන්ටත්, ශිෂ්‍යයන්ටත්, ගුරුවරුන්ටත් දැඩි මානසික පීඩනයක් ඇතිවන තත්වයක් අදත් තිබෙනවා. කාලයක් තිස්සේ අධ්‍යාපනය පිළිබඳ වගකීම ශිෂ්‍යයන් සහ ඔවුන්ගේ පවුල් මත පටවා තිබුණා. ඊට අමතරව අවුරුදු දෙකහමාරක පමණ කාලයක් නිසි අධ්‍යාපනයක් සිදුවුණේ නැහැ. අධ්‍යාපනය කියන්නේ තොරතුරු හුවමාරුව සහ විභාග ක්‍රමයක් පමණක් නොවේ; සමාජානුයෝජන ක්‍රියාවලිය, ජීවිතයට මුහුණ දීම, දැනුම, පෞරුෂත්ව වර්ධනය යන සියල්ලම ලැබිය යුතු දෙයක්. අපේ අධ්‍යාපන ක්‍රියාවලිය පවත්වාගෙන යන්නේ කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැති ආකාරයටයි. විභාගයක් පවත්වා ප්‍රතිඵල නිකුත් කිරීම, විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළත් කර ගැනීම යන සියල්ලම අර්බුදකාරියි. ඒ පිළිබඳ විශ්වාසය සම්පූර්ණයෙන්ම කඩා වැටිලා. විභාග ප්‍රතිඵල නිකුත් කිරීමෙන් පසුව මහජන නියෝජිතයන්ට ශිෂ්‍යයන්ගේ දුක්ගැනවිලි වැඩියෙන් ලැබෙනවා. අධ්‍යාපන ක්‍රියාවලිය කඩා වැටීම තුළ විභාග තියන්නන් වාලේ පවත්වා කරන්නන් වාලේ ප්‍රතිඵල නිකුත් කරනවා. නිසි ප්‍රමිතියකට අනුව නියමිත කාලවලදී පවත්වන්නේ නැහැ. උසස් පෙළ ප්‍රතිඵල නිකුත් කරන්න විශාල කාලයක් ගත වුණා. විභාග පවත්වන කාලය සම්බන්ධයෙනුත් අර්බුද මතුවී තිබෙනවා. මේ සියල්ල තුළින් දරුවන් විශාල පීඩනයකට ලක්වෙනවා. කෝවිඩ් නිසා පාසල් වැසීමෙන් පසුව ආර්ථික අර්බුදය නිසා තව පැත්තකින් අලුත් අර්බුද මතුවී තිබෙනවා.
දරුවන්ගේ පාසල් පැමිණීම නිරාහාරව සිදුවන බවට විශාල වශයෙන් වාර්තා වෙනවා. දරුවන් ක්ලාන්තවී වැටෙනවා. මෙවැනි තත්වයක් තුළ දරුවන් ඉගෙන ගන්නේ කොහොමද කියලා ආණ්ඩුව කිසිම තැකීමක් කරන්නේ නැහැ. පවුල්වල ආර්ථික පීඩනය ඉහළ යාමත් සමග දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනයට, ගුරුවරුන්ට, විශ්වවිද්‍යාල අනධ්‍යයන කාර්ය මණ්ඩලයට යන සියලු ක්ෂේත්‍රවලට බලපානවා. පළවෙනි පන්තියේ සිට උසස් අධ්‍යාපනය දක්වාම මේ පීඩනය තිබෙනවා. නමුත් ආණ්ඩුව මේ කිසිවක් නැති ආකාරයට කටයුතු කරමින් පින්ලන්තයේ අධ්‍යාපන ආකෘතිය මෙහෙට ගේන්න සාකච්ඡා කරනවා. ඊට වඩා දැවෙන ප්‍රශ්න අධ්‍යාපන ක්‍රමය තුළ තිබෙනවා. අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රය ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ විශාල මානසික ආතතියක් සහ පීඩනයත් එක්කයි. මේ අවස්ථාවේ අවශ්‍ය වෙන්නේ අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණද, නැත්නම් තිබෙන ගැටලුවලට නිශ්චිත ප්‍රායෝගික විසඳුම්ද කියලා හිතන්න වෙනවා. පෙර තිබුණාට වඩා උග්‍රවී තිබෙන මානසික සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්න, මනෝ සමාජීය ප්‍රශ්න, සම්බන්ධයෙන් අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රය තුළ ප්‍රමුඛ අවධානයක් යොමු කිරීම අත්‍යවශ්‍යයි. අධ්‍යාපනයේ වගකීම පංති පැවැත්වීම පමණක් නොවේ. පවතින ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් සෙවීම, පාසල් සහ විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතිය තුළ මානසික සෞඛ්‍යය සහ මනෝ සමාජීය අර්බුදය ගැනත් ප්‍රමුඛතම මැදිහත්වීමක් අවශ්‍යයි.
මෙයට පෙරත් අපේ රටේ සියදිවි නසා ගැනීම් ලෝකයේ මුල් තැනට ඇවිත් තිබුණා. මේ වන විට ඒ තත්වය පාලනය වී තිබුණේ වෛද්‍ය මැදිහත්වීම් තුළින් ජීවිත බේරා ගැනීමට හැකිවීම නිසා වුවත් සියදිවි නසා ගැනීමට තැත් කිරීම අඩුවක් වී තිබේදැයි ප්‍රශ්නයක් මතුවී තිබෙනවා. ඒ සම්බන්ධයෙන් නිවැරදි දත්ත නැහැ. මානසික සෞඛ්‍යය පිළිබඳව විශ්වසනීය දත්ත නැහැ. විශේෂයෙන් අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රය තුළ තීරණ ගැනීමට දත්ත අත්‍යවශ්‍යයි. තරුණ ජීවිතවල මානසික සුවය සහ මනෝ සමාජීය යහපැවැත්ම වෙනුවෙන් මැදිහත්වීමේ විශාල වගකීමක් අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයට තිබෙනවා. මේ යථාර්ථය තේරුම් ගෙන ප්‍රශ්නය විසඳීමට ආණ්ඩුව ප්‍රමුඛතාවය දිය යුතුයි. ඒ වගේම මේ ක්ෂේත්‍රයේ වෘත්තීය සංවිධානවලට මේ සම්බන්ධයෙන් මැදිහත්වීමේ විශේෂ වගකීමක් තිබෙනවා. අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රය තුළ ඔවුන්ගේ මැදිහත්වීම අත්‍යවශ්‍යයි. ඒ පිළිබඳව සංවේදී වී සමාජ මාධ්‍ය තුළ මේ සම්බන්ධයෙන් කතා කිරීමේදී පරිස්සම් වෙන ලෙස ඉල්ලා සිටිනවා. අනවශ්‍ය අවධානයක් දීම තුළින් වීරත්වයක් ආරෝපණය කිරීමේ හෝ අනුකම්පාවට ලක්වීමේ අන්ත දෙකට නොවැටිය යුතුයි. ප්‍රධාන මාධ්‍යයෙනුත් මේ පිළිබඳව වාර්තා කිරීමේදී ඉතාම පරෙස්සම් විය යුතු බව අවධාරණය කරනවා. මේ සියල්ල තුළ සුවිශේෂීව අධ්‍යාපන බලධාරීන් මැදිහත්වීම් කළ යුතුයි. විභාග පැවැත්වීම පමණක් ඉලක්ක කරගෙන ක්‍රියා නොකළ යුතුයි.
අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් සම්ප්‍රදායක් විදිහට සාකච්ඡා කර තිබුණේ හුණුවටය කතාවේ වැල් පාලමෙන් එගොඩ වන ගෲෂා කියූ “අපට පුතේ මඟක් නැතේ, මේ මඟ මිස යමන් පුතේ” යන තත්වයයි. අපේ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් උතුරේ සිට දකුණටම දැක්කේ මේ විදිහට. පවුලක් විදිහට, සමාජයක් විදිහට සහ රටක් විදිහට ගොඩයන්න තිබෙන එකම මාර්ගය අධ්‍යාපනය හැටියටයි දැක්කේ. අපිට හයියක් දුන්න, අපි විශ්වාස කළ අධ්‍යාපනය කෙටි කාලීනව සහ දීර්ඝ කාලීනව විසඳුම් සෙවිය යුතු අතිශයින් අර්බුදකාරී තත්වයකට පත්කර තිබෙනවා. අවංකවම කියනවා නම්, අපේ ගැලවීමකට වඩා ශාපයක් බවට දැන් පත්කර තිබෙනවා. පාසලේ සිට විශ්වවිද්‍යාලය දක්වාම අධ්‍යාපනය බරක් කරලා. දරා ගන්න බැරි මට්ටමක අතිවිශාල මානසික පීඩනයක් ඇති කර, අපේ විවේකය සහ අපේ ජීවිතය අපෙන් උදුරා ගන්නා සංවේදීතාවය අතිශයින් පහත හෙළන ක්‍රියාදාමයක් බවට පත්කර තිබෙනවා. දෙමාපියන්, දරුවන්, ගුරුවරුන් බොහෝ දෙනෙක් හිතන්නේ කොහොම හරි සිලබස් එක කවර් කර, විභාගයෙන් ගොඩයාම ගැනයි.
නමුත් අද වෙනකොට විශ්වවිද්‍යාලයේ ශිෂ්‍ය උපදේශකයෙක් වශයෙන් මම අත්දකින්නේ දරාගත නොහැකි මට්ටමේ ප්‍රශ්නයක් බවට අධ්‍යාපනය පත්කර තිබීමයි. මීට අවුරුදු දහයකට පමණ පෙර විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයන්ට තිබෙන ප්‍රශ්න සම්බන්ධයෙන් විසඳුම් ලබාගැනීමට පැමිණි පිරිස මෙන් දහගුණයකට කිට්ටු ප්‍රමාණයක් දැන් එනවා. මේ තත්වය පහසුවෙන් ගොඩයා නොහැකි තත්වයක්. මේ මොහොතේ ඇතිවී තිබෙන අතිශය දරුණු තත්වය ගැන කෙටිකාලීනව වගේම ප්‍රශ්නයේ හේතු විමසා බලා එය ඉවත් කරන දිගුකාලීන විසඳුම්වලට ප්‍රවේශ විය යුතුයි. රටේ ආර්ථික සහ දේශපාලන අස්ථාවරභාවය එක්ක, ඒ පිටුපස තිබුණු කඩා වැටීම දරාගන්න බැරිව මිලියන ගණනක් තරුණ සහ සාමාන්‍ය ජනතාව අරගල කළ බව විශ්ලේෂණාත්මකව සාකච්ඡා කෙරෙන්නේ නැහැ. ඒ සාකච්ඡාව ඉතා ඉක්මනින් කළ යුතුයි. අධ්‍යාපනය තුළින් දරුවන් පීඩනයට පත්වෙන්නේ ඇයි? අධ්‍යාපනයෙන් ළඟාකර ගත හැක්කේ මොනවාද? මේ මූලික ප්‍රශ්න දෙක පිළිබඳ සාකච්ඡාව ඉක්මනින්ම සිදුකර පිළිතුරු ලබාගත යුතුයි. ශිෂ්‍යයන් තම දෛනික කටයුතු පවා කරගත නොහැකි මට්ටමට ඇදවැටීම ආර්ථික අර්බුදයට පිළිතුරු සෙවීමට යාමේදී සමාජයක් ලෙස ඇතිවී තිබෙන මානසික පීඩාවේ ප්‍රතිඵලයක්. එකිනෙකා අවබෝධ කර ගැනීමේ හැකියාව ඉතා නරක මට්ටමෙන් අඩු වී තිබෙනවා. දෙමාපියන් තම දරුවන් දෙස බලනවාට වඩා ඒ දරුවන්ගේ මූලික අවශ්‍යතා ඉටුකරන්න වැඩි කාලයක් කැපකරන්න සිදුවී තිබෙනවා. ඊළඟ පරම්පරාව වෙනුවෙන් දෙමාපියන් සහ වැඩිහිටියන් කල්පනා කළ යුත්තේ දරුවන්ගේ මූලික භෞතික අවශ්‍යතා ඉටුකිරීමෙන් එහාට ගිය මානසික අවශ්‍යතා ඉටුකිරීමත් අරමුණු කරගෙනයි. ඒ වෙනුවෙන් සුදුසු පරිසරයක් මේ රටේ දෙමාපියන්ට නැති කරලා. තමන්ගේ දරුවන් දෙස බලන්න හැකි මානසික මට්ටමක් දෙමාපියන්ට නැති කරලා. ඒ විවෘතභාවය නැති කරලා.
මේ තත්වය ඇති වුණේ අහම්බෙන් නොවෙයි. අද වනවිට එක් මනුස්සයෙකුට වේල් තුන පිරිමසා ගන්න ආදායම් මාර්ග කිහිපයක් සොයා ගැනීමට සිදුවී තිබෙනවා. මේ නිසා ඔවුන් මානසික වශයෙන් ඉතාමත් අසංවේදී වී තිබෙනවා. මේ සමස්තය දරුවන්ගේ පිටින් ගලාගෙන යනවා. දරුවෝ මත එල්ල වන පීඩනයෙන් ඔවුන් අසරණ වීමේ තත්වය සමාජය කඩා වැටීමේ නිර්ණායකයක් හැටියට ගන්න පුළුවන්. ඉතා ඉක්මනින් මේ තත්වයට උත්තර සොයන්න වෙනවා. ඒ සම්බන්ධ වගකීමෙන් ආණ්ඩුවට මඟහැර ඉන්න බැහැ. මෙය වැදගත් කාරණයක් ලෙස නොසැලකීම දක්වා අතිශය දරුණු තත්වයකට ආණ්ඩුව විසින් ඇද දමා තිබෙනවා. උදාරණයක් හැටියට විශ්වවිද්‍යාලවලට වැඩිපුර ශිෂ්‍යයන් ඇතුළත් කර ගන්න ඕනෑ කියන හඬට අනුව ක්‍රියා කළත් විශාල ශිෂ්‍යයන් පිරිසක් ඇතුල් කර තිබෙන්නේ මීට අවුරුදු 50කට පමණ පෙර තිබුණු ඉඩකඩ තුළටයි. විද්‍යාගාර පහසුකම් ඇතුළුව අනෙකුත් භෞතික පහසුකම්ද පවතින්නේ ඒ ආකාරයටමයි. මෙය ගුණාත්මක අධ්‍යාපනයක් සිදු නොවීමට මූලික හේතුවක්. රුපියල් 5000ක් ලැබෙන මහපොළ ශිෂ්‍යත්වයෙන් ගත හැකි වෙන්නේ පාන් රාත්තල් 16ක් විතරයි. මාසයකට ලැබෙන මහපොළෙන් ඊට වැඩි දෙයක් කරන්න බැහැ. දුප්පත් රටක් හැටියට එයින් මිදීමට තිබෙන මූලික උපායමාර්ගය අධ්‍යාපනය බව දැන දැනත් පාලකයන් ඊට දෙන මූලිකත්වය මහපොළ ආධාර මුදලෙන්ම තේරුම් ගන්න පුළුවන්. දරුවන් සහ දෙමාපියන් කෙතරම් ආතතියකින් පසුවෙනවාද කියන එක මෙයින් පැහැදිලියි.
බස් ගාස්තු, බෝඩිං ගාස්තු, මෑතදී තිබුණු වියදමට වඩා දස ගුණයකින් වැඩිවී තිබෙනවා. මේ තත්වය තුළ නිසි මානසිකත්වයකින් දරුවන්ට ඉගෙන ගන්න බැහැ. ඔවුන්ට ඉගෙන ගන්න මේ තත්වය තුළ බලකිරීම වැරදියි. එය මනුෂ්‍යයින්ට දරා ගන්න බැහැ. ශිෂ්‍යයන්ට දරා ගන්න බැහැ. මේ සමාජ ආර්ථික ක්‍රමය තුළ අනිකාට සවියක් වෙන්න, මිත්‍රකම් පවත්වාගෙන යන්න, සංවේදී වෙන්න, සහ කම්පනය දැනෙන්න, අවශ්‍ය ගුණාත්මක අධ්‍යාපනයක් ලබාදී නැහැ. විෂයවලට අනුගත කර, කටපාඩම් කරන විභාග ක්‍රමය ගැන විශේෂයෙන්ම උසස් පෙළ ගණිත විෂය ධාරාවෙන් තේරුම් ගන්න පුළුවන්. එක්තරා ආකාරයකට විෂය නිර්දේශය ඇතුළුව කටපාඩම් කර, විභාගය සමත්වීමේ ක්‍රමයක් තිබෙන්නේ. ප්‍රශ්නයකට පිළිතුරු සොයන නිර්මාණාත්මක ක්‍රම අධ්‍යාපනය තුළ උගන්වන්නේ නැත්නම්, යුතුකම් සහ අයිතිවාසිකම් ගැන උගන්වන්නේ නැත්නම් මනුෂ්‍යයෙක් ගොඩනැගෙන්නේ කෙසේද? තමන්ටත් අනුන්ටත් සවියක් වෙමින් ජීවත් වෙන්න උගන්වන්නේ කොහොමද? මේ අධ්‍යාපනය ක්‍රමය ඇතුලේ මනුෂ්‍යයෙකුට ලබාදිය යුතු අවම සමාජීය සහ මනෝ විද්‍යාත්මක පුද්ගලානුබද්ධ කරුණු සම්පූර්ණයෙන්ම නොසලකා හැරලා. පවතින්නේ ඉතාමත් දෘඪ, මානුෂිකත්වයෙන් තොර, අධ්‍යාපනයක්. ප්‍රශ්නයකට උත්තර සොයන්න අතිශයින් සම්ප්‍රදායික රාමුවක් තුළ සිතීමෙන් රටක් ගොඩනඟන්න බැහැ. අලුත් අලුත් දෑ තනන්න අලුත් අලුත් විදිහට හිතන්න හැකි වෙන්න ඕනෑ.
අලුතින් හිතන මිනිසුන්ව ගොඩනඟන අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් අපට ඕනෙ වෙනවා. කෙටි කාලීනවත්, දීර්ඝ කාලීනවත් මනුෂ්‍යයින් විදිහට සංවේදී, තවත් මිනිසුන්ව දරාගත හැකි සමාජයක් ගොඩනැගීමට සුදුසු අධ්‍යාපනයක් නැතිතාක් කල් අපි නිදහස් මිනිසුන් වෙන්නේ නැහැ. නිදහස් නොවෙන මිනිසුන්ගෙන් මේ රට ඉස්සරහට යන්නේ නැහැ. ඒ නිසා මේ සම්බන්ධයෙන් අපි දැඩි අවධානයක් යොමුකර, රට ගොඩ ගන්නට සියලුදෙනා ඉක්මනින් සහ දීර්ඝකාලීන වශයෙන් එකතු වෙමු කියලා ආරාධනා කරනවා.
අධ්‍යාපනය කියන්නේම මනස සම්බන්ධ ක්‍රියාකාරිත්වයක්. හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබාගන්න මානසික නිරෝගීභාවයත්, මානසික සමබරතාවයත් තියෙන්න ඕනෑ. සබ්බේ සත්ථා ආහරට්ඨිතිකා කියලා බුද්ධ දේශනාවේ තියෙන්නේ ඒ නිසයි. විශේෂයෙන් පාසල් දරුවන්ට හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලැබිය හැකි මානසික මට්ටමක් තිබෙනවා දැයි බරපතළ ප්‍රශ්නයක් තිබෙනවා. සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ දත්ත මත පදනම් වී යුනිසෙෆ් ආයතනය නිකුත් කළ වාර්තාවක ලෝකයේ ළමා මන්දපෝෂණයෙන් හයවෙනි තැනත්, ආසියාවේ දෙවැනි තැනත් අපේ රටට ලැබී ඇති බව සඳහන් වෙනවා. කොළඹ රිජ්වේ ආර්යා රෝහලට ඇතුළත් වන දරුවන්ගෙන් 20%ක් මන්දපෝෂණයෙන් පෙළෙන බවත්, එයින් හරි අඩක් දරුණු මන්දපෝෂණ තත්වයෙන් පෙළෙන බවත්, සමීක්ෂණයකින් වෛද්‍යවරුන් හෙළිකර තිබුණා. හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්කයේ සූරියවැව ප්‍රදේශයේ දරුවන්ගෙන් 80%ක් මන්දපෝෂණයෙන් පෙළෙන බව නියෝජ්‍ය සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයෙකු වන වෛද්‍ය චමල් සංජීව ප්‍රකාශ කර තිබෙනවා. එයින් 30%ක් උග්‍ර මන්දපෝෂණයෙන් පෙළෙන බව ප්‍රකාශ කර තිබෙනවා. ජනාධිපති, අගමැති ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුව මේ දත්ත පිළිබඳව සැලකිල්ලක් දක්වන්නේ නැහැ. මේ දත්ත බොහෝ විට ඔවුන් විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරනවා.
පාසල් දරුවන් ආහාර ලබාගන්නා ආකාරය ගැන මාධ්‍ය වාර්තා ගණනාවක සඳහන් වී තිබෙනවා. පාර්ලිමේන්තුව තිබෙන ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර අධ්‍යාපන කලාපයේ පාසල් දරුවන් මිරිස් කුඩු මිශ්‍රකර ගත් බත්පතක් ගෙනා බවත්, සමහර දරුවන් බුද්ධ පූජාව අනුභව කර ඇති බවත්, කලාප අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂවරිය ප්‍රකාශ කර තිබුණා. ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයේ මිනුවන්ගොඩ කලාපයේ පාසලක දැරිවියක් දහවල් ආහාරයට පොල් මද ගෙන ආ බව මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබුණා. ඒ වගේම “තන්තිරිමලේ පාසල් කිහිපයක දරුවන් සිහිසුන්ව වැටී උදේ රැස්වීම සීමා කරයි, සමහර ළමයි රෑට-උදේට දෙකටම කාලා නෑ.” කියලා 22 වනදා පත්තරයක තිබෙනවා. මේ තිබෙන්නේ වාර්තා වන සිදුවීම් පමණයි. වාර්තා වන සිදුවීම්වලටත් ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිචාරය වී තිබෙන්නේ ප්‍රතික්ෂේප කිරීමයි. මිනුවන්ගොඩ සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් ප්‍රසන්න රණතුංග ඇමතිගේ මාධ්‍ය ලේකම් නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් එම සිදුවීම ප්‍රතික්ෂේප කර තිබෙනවා. යුනිසෙෆ් වාර්තාවත් ප්‍රතික්ෂේප කර තිබෙනවා. සූරියවැව සමීක්ෂණය සම්බන්ධයෙන් සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරීන්ට ආණ්ඩුව බලපෑම් කරමින් සිටින බව වාර්තා වෙනවා. මේ සම්බන්ධයෙන් පාර්ලිමේන්තුවේදී ප්‍රශ්න කළ විට සෞඛ්‍ය ඇමති කෙහෙළිය රඹුක්වැල්ල උත්තර දී තිබුණේ ලක්ෂ 43ක් පමණ වන පාසල දරුවන්ගෙන් කිහිපදෙනක් සම්බන්ධ මේ වාර්තා ගණන් ගත යුතු නැති බවයි. මේ වාර්තාවලින් ආණ්ඩුව දරුවන්ගේ මන්දපෝෂණ තත්වය වර්ධනය වෙමින් තිබෙන බව පිළිගත යුතුයි. ඉදිකිරීම් ක්ෂේත්‍රයේ 90%ක් නතර වී, රාජ්‍ය සේවක වැටුප් ගෙවන්න සල්ලි නැති බව බන්දුල ගුණවර්ධන ප්‍රකාශ කර තිබෙන පසුබිමක, දඹුල්ලේ ලොකු ළුෑණු ගොවීන්ට හතේ හත වැදී ඇති බවට ප්‍රවෘත්ති පළ වෙද්දී, මේ මන්දපෝෂණ තත්වය සිදුවිය නොහැකි තත්වයක් නොවේ.
රැකියා අහිමිවීම හෝ රැකියා කළ කාලය සීමාවී සිටින මාපියන්ට තම දරුවන් පෝෂණය කිරීමේ හැකියාව අඩුවී ඇති බව පිළිගත යුතුයි. දරුවෙකුට මාස ගණනාවකින් බිත්තර, මාළු, මස් ලබානොදුන් බව දෙමාපියන් කියනවා. අපේ රටේ ජනගහනයෙන් ලක්ෂ 60කට වැඩි ප්‍රමාණයක් එක වේලක් ආහාර ගන්නා බව ඇතැම් වාර්තාවලින් හෙළිකර තිබෙනවා. මේ වාර්තා සහ අදාළ සිදුවීම් ප්‍රතික්ෂේප කරමින්, වාර්තා ලබාදෙන නිලධාරීන්ට තර්ජනය කරමින් යන උද්ධච්ඡ ගමනක ආණ්ඩුව නිරතවී සිටිනවා. ආණ්ඩුවට මේවා ප්‍රශ්න නොවෙන්න පුළුවන්. කෙහෙලිය රඹුක්වැල්ලට මේ ප්‍රශ්න නැහැ. සාමාන්‍ය ජනතාවට තිබෙන කිසිදු ප්‍රශ්නයක් රට පාලනය කරන අයට නැහැ. තෙල් ප්‍රශ්න, ගෑස් ප්‍රශ්න, ආහාර ප්‍රශ්න, ඖෂධ ප්‍රශ්න, සංස්කෘතික ජීවිතය පවත්වාගෙන යාමේ ප්‍රශ්න යන කිසිවක් ඔවුන්ගේ ජීවිතවලට අදාළම නැහැ. නමුත් සාතිශය බහුතරයක් ජනතාවට මේ ප්‍රශ්න අදාළයි. දැන් දරුවන් මතින් ප්‍රශ්න ගලාගෙන යන්න පටන්ගෙන තිබෙනවා. දරුණු මන්දපෝෂණයේ ප්‍රතිඵල පාසල් රැස්වීමේදී දරුවන් ක්ලාන්තයෙන් ඇදවැටීමෙන් පමණක් සීමා නොවී මානසික වර්ධනයට සිදුකරන බලපෑම විසින් ඉදිරි පරම්පරාවල දරුවන්ට බලපානවා. මේ නිසා ආණ්ඩුවක් හැටියට මේ කෙරෙහි අවධානයක් යොමු කරන්න ඕනෑ. අවුරුදු 5ට වඩා අඩු දරුවන් සිටින දෙමාපියන්ගෙන් විශේෂයෙන්ම ඉල්ලා සිටින්නේ දරුවා සම්බන්ධ පොෂණ ඌනතාවයන් ගැන නිසි පරීක්ෂණයක් කර ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය බවයි. මේ සම්බන්ධයෙන් පරීක්ෂා කර ගන්න මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂක හෝ පවුල් සෞඛ්‍ය සේවා නිලධාරිනියට පෙන්වා වාර්තා ලබාගන්න ලෙස ඉල්ලා සිටිනවා. දරුවන් සම්බන්ධයෙන් පවතින විද්‍යාත්මක තත්වය ඔවුන් පැහැදිලි කර දෙනවා. ඒ අනුව ඔබේ දරුවා සිටින තත්වය ගැන ප්‍රමුඛ අවධානය යොමු කරන්න.
නමුත් ආණ්ඩුව උත්සාහ කරන්නේ සෞඛ්‍ය කාර්ය මණ්ඩලවලට තර්ජනය කර, බයකර, මේ වාර්තා යටගහන්නයි. ත්‍රිපෝෂ සිද්ධියට අදාළවත් ආණ්ඩුව කරන්න හදන්නේ මේ තත්වයමයි. ඇෆ්ලටොක්සීන් කියන විෂ රසායනික පිළිකාකාරකය, ප්‍රතිශක්තිය ඌන කරන රසායනිකය වැඩි ප්‍රතිශතයකින් තිබෙන බව හෙළි වුණා. මේ තොරතුර ඉදිරිපත් කළ මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරුන්ගේ සංගමයේ උපුල් රෝහණට විරුද්ධව පරීක්ෂණ පවත්වන්න උනන්දුවෙන ආණ්ඩුව ත්‍රිපෝෂවලට ඇල්ෆටොක්සීන් එකතුවීම පිළිබඳව පරීක්ෂණ පවත්වන්න කිසිදු සැලකිල්ලක් නැහැ. මේ පාලකයෝ ඔබේ දරුවන්ට ආදරේ නැහැ. ඔබ ඔබේ දරුවන්ට ආදරෙයි. අපි ඔබේ දරුවන්ට ආදරෙයි. මේ රට ඔබේ දරුවන්ට ආදරෙයි. ඔබට, අපට, මේ රටට ඔබේ දරුවන් ඕනෑ. මේ පාලකයන්ට ඔබේ දරුවන් අවශ්‍ය නැහැ. ඔවුන්ගේ දරුවන් සිටින්නේ සියලු සැප පහසුකම් සහිත විදේශ රටවල. ඒ නිසා ඔබේ දරුවන් වෙනුවෙන් ඔබ කඩිනමින් පියවර ගන්න. සෞඛ්‍යමය වශයෙන් වගේම දේශපාලනිකවත් ඔබේ දරුවන් රැකබලා ගන්න. ඒ වෙනුවෙන් අපි සෑමදෙනාම ඉතාම වේගවත් මැදිහත්වීමක් කළ යුතු බව අවධාරණය කරනවා.
මේ පවතින දූෂිත සමාජ ක්‍රමය වෙනුවට ඇත්තම අභිමානයක් හා දැනෙන දියුණුවක් සහිත සමාජ ක්‍රමයක් ගොඩනැඟීමේ සමාජ පරිවර්තනයක් කිරීම ජාතික ජන බලවේගයේ බලාපොරොත්තුව බව ජවිපෙ මධ්‍යම කාරක සභික සමන්ත විද්‍යාරත්න මහතා පවසයි. ඒ මහතා ඒ බව ප්‍රකාශ කළේ ජාතික ජන බලවේගයේ බදුල්ල දිස්ත්‍රික් කාර්යාලය විවෘත කිරීමේ අවස්ථාවට පෙරේදා (18දා) එක්වෙමිනි. එහිදී අදහස් පළ කළ ඒ මහතා […]
මේ පවතින දූෂිත සමාජ ක්‍රමය වෙනුවට ඇත්තම අභිමානයක් හා දැනෙන දියුණුවක් සහිත සමාජ ක්‍රමයක් ගොඩනැඟීමේ සමාජ පරිවර්තනයක් කිරීම ජාතික ජන බලවේගයේ බලාපොරොත්තුව බව ජවිපෙ මධ්‍යම කාරක සභික සමන්ත විද්‍යාරත්න මහතා පවසයි.
ඒ මහතා ඒ බව ප්‍රකාශ කළේ ජාතික ජන බලවේගයේ බදුල්ල දිස්ත්‍රික් කාර්යාලය විවෘත කිරීමේ අවස්ථාවට පෙරේදා (18දා) එක්වෙමිනි.
එහිදී අදහස් පළ කළ ඒ මහතා මෙසේද පැවැසීය.
ඔබත් එක්ක අපි දිගින් දිගටම කතා කරමින් ඉන්නවා. අපේ ජීවිත කාලයේ මුහුණ දීපු දරුණුම අර්බුදයට තමයි අද අපි මුහුණ දීලා ඉන්නේ.
ලෝකයේ සාකච්ඡා කරනවා රටකට පැමිණිය හැකි ප්‍රධාන අර්බුද තුනක්.
සමාජ අර්බුද එනවා. දේශපාලන අර්බුද එනවා. ආර්ථික අර්බුද එනවා. ඕවා අපි ඉතිහාසයේ දැක්කේ එක පාරට එනවා නෙවෙයි. දැන් අපේ රට ගත්තත් යම් යම් මොහොතවල්වල ආර්ථික, සමාජ හා දේශපාලන අර්බුද ඇවිත් තියෙනවා. හැබැයි අප මේ ගත කරමින් ඉන්නේ එම අවස්ථාවන් තුනම එකවර පැමිණි වේලාවක.
මේ දැවැන්ත දේශපාලන, ආර්ථික හා සමාජ අර්බුදයක් ඇති වූයේ මොන ගර්භාශයකද?
ඇත්තටම ගත්තොත් 1948 ඉඳන් නිදහස ලබා වසර 74ක් පිරෙනවා. මේ දරුණු අසාධ්‍ය තත්ත්වයට රට පත් වුණේ අද ඊයේ නෙවෙයි.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ කාලයේ විතරක් කියන්න බෑ. මේ අසනීපය 1948 ඉඳන්ම තිබුණා. ඒක එක එක ආණ්ඩු වැඩි දියුණු කරලා අසාධ්‍ය තත්ත්වයට පත් කරපු පාලකයෝ තමයි මෛත්‍රිලා, ගෝඨාභයලා. දැන් රනිල් රාජපක්ෂලා එක් වෙලා. දැන් අසාධ්‍ය ලෙඩෙක් බඳු රටක් තමයි ඔබට අපට උරුම වෙලා තියෙන්නේ.
මෙන්න මේ අර්බුද නිර්මාණය කළ ගර්භාශ තමයි එක්සත් ජාතික පක්ෂ ගර්භාශය. නැත්නම් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ගර්භාශයේ තමයි මේක බිහිවුණේ. එහෙමත් නැත්නම් පොදුජන පෙරමුණ ගර්භාශ තුළ. දැන් ඒ හන්දා ඔය දේශපාලනය ගබ්සා කරන්න ඕනි. ඔය දේශපාලනය ඉවත් කරන්න ඕනි. අන්න ඒකට නැවුම් දේශපාලනයක් අවශ්‍යයි.
නව සමාජ පිබිදීමක් කරන්න අරගලය විසින් ඉල්ලපු සිස්ටම් චේන්ජ් එකක්, ක්‍රමයේ වෙනසක් අවශ්‍ය වෙලා තියෙනවා. අන්න ඒ අවශ්‍යතාව සම්පූර්ණ කරන්න තමයි මේ රටේ විවිධ ප්‍රගතිශීලී කණ්ඩායම්, වාමාංශික පක්ෂ, එක්කහු කරලා දැවැන්ත දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් හැටියට ජාතික ජන බලවේගය ගොඩනඟලා තියෙන්නේ.
ඔබලා දන්නවා මේ අර්බුදයෙන් රට මුදා ගැනීම සඳහා සර්වපාක්ෂික ආණ්ඩුවක් හදන්න ඕනි කියලා. දැන් කාලෙක ඉඳන් සාකච්ඡාවක් තියෙනවා. සමහරුන් හිතනවා එවන් සර්වපාක්ෂික ආණ්ඩුවකින් මෙම ප්‍රශ්නය විස¼දාගන්න පුළුවන් කියලා. ඒ වගේම මේ රනිල් රාජපක්ෂ වටා රාජපක්ෂලාගේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ, සජිත් පිලේ කට්ටිය එක්කහු වුණාම සර්වපාක්ෂික ආණ්ඩුවක් හැදෙනවා කියලා. ඒ හැදෙන්නේ සර්වපාක්ෂික ආණ්ඩුවක් නෙවෙයි. සර්ව චෞරයන්ගේ ආණ්ඩුවක්.
ජාතික ජන බලවේගය කියලා කියන්නේ ඔය අල්ලස්වලට ගත්ත, සල්ලිවලට, තනතුරුවලට ගත්ත ඇමැතිකම් දීලා හදා ගන්න ආණ්ඩුවක් වගේ නෙවෙයි. මේ වෙනකොට එක්සත් ජාතික පක්ෂයට, සජිත් පිලට, රාජපක්ෂලාට ඡන්දය දීපු ජනතාව ජාතික ජන බලවේගය සමඟ එකතු වෙනවා.
ඒක සර්වපාක්ෂික එකතුවක්. මේ රටේ සියලුම පක්ෂ නියෝජනය කළ ජනතාව ඒ ඒ පක්ෂ අතහැරලා දැන් මේ රට ගොඩනඟා ගන්න පුළුවන්, සැබෑ වෙනසක් කරන්න පුළුවන් දේශපාලන ව්‍යාපාරය හැටියට ජාතික ජන බලවේගය තෝරා ගනිමින් සිටිනවා. අන්න ඒ එකතුවෙන් හදා ගන්නා බලයකින් තමයි මේ රට ගොඩනඟන්න පුළුවන් වෙන්නේ.
රනිල් එනකොට සමහරුන් විශ්වාස කළා රනිල්ට මේක ගොඩ දාන්න පුළුවන් කියලා. රනිල්ගේ ඉතිහාසය අමතක කළා. එයාට දැන් අවුරුදු 74ක්, 74න් 45ක් හිටියේ පාර්ලිමේන්තුවෙ. ඒ හතළිස් පහෙන් හය වාරයක් අගමැති, වැඩි වාරයක් ඇමැති, තව කාලයක් විපක්ෂ නායක එහෙම ඉඳලත් එයාට හදන්න බැරි වුණ රටක් එයා කොහොමද ගොඩ දාන්නේ යැයිද ඒ මහතා පැවැසීය.
ඒ නිසා අපි මේ වනවිට බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කය පුරා අෑත ගම්වල කොට්ඨාස සභා නමින් අපි සමිතියක් නිර්මාණය කරමින් ඉන්නවා. ලබන වසරේ මුල් කාර්තුව වනවිට බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයම ආවරණය වන පරිදි දැවැන්ත බලවේගයක් ගොඩනඟනවා.
ඒ සඳහා ඔබටත් අපටත් මේ වෙලාවේ විශාල කාර්යභාරයක් පැවැරිලා තිබෙනවා. 2022 වර්ෂයේ වුණාට දැන් රට තියෙන්නේ 1920 වගේ අෑතකට ගිය රටක්. සියලුම අංශවලින් පස්සට ගිහිල්ලා. රටේ ආගම් වාදය, ජාතිවාදය අවුස්සලා. ජාතික සමඟියත් පස්සට දාලා. අපි ජීවත් වන මේ රට ඉස්සරහට ගේන්න නම් ඔබට අපට සුවිශාල කාර්යභාරයක් කරන්න වෙලා තියෙනවා. අන්න ඒ සඳහා අපි කවුරුත් කටයුතු කළ යුතුව තිබෙනවා.
බදුල්ල _ නිශාන්ත අබේගුණවර්ධන (මව්බිම)
“விற்கின்ற கதையில் மறைக்கப்படுகின்ற உண்மை” தேசிய மக்கள் சக்தியின் கருத்தரங்கு செத்தெம்பர் 14 – கொழும்பு, இலங்கை மன்றக் கல்லூரி நாட்டின் பொருளாதாரம் மனித வாழ்க்கையுடனேயே பின்னிப் பிணைந்துள்ளது. வாழ்வது சவாலுக்கு உட்பட்டுள்ள ஒரு தருணத்திலேயே நாங்கள் இந்த உரையாடலை மேற்கொண்டு வருகிறோம். அரசாங்கம் ஏன் விற்கின்ற நிலைக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளது? ஏன் விற்பனை செய்வதன் உண்மையை மறைக்க முயற்சி செய்கின்றது? அவர்களின் அதிகாரத்தைப் பேணிவருவதற்காக அவர்களுக்கு மாற்றீடொன்றின் அவசியம் தோன்றியுள்ளது. ஏதேனுமொரு தீர்வுக்கட்டமான தருணத்தில் மாற்றுவழி இல்லாவிட்டால் […]
“விற்கின்ற கதையில் மறைக்கப்படுகின்ற உண்மை” தேசிய மக்கள் சக்தியின் கருத்தரங்கு
செத்தெம்பர் 14 – கொழும்பு, இலங்கை மன்றக் கல்லூரி
நாட்டின் பொருளாதாரம் மனித வாழ்க்கையுடனேயே பின்னிப் பிணைந்துள்ளது. வாழ்வது சவாலுக்கு உட்பட்டுள்ள ஒரு தருணத்திலேயே நாங்கள் இந்த உரையாடலை மேற்கொண்டு வருகிறோம். அரசாங்கம் ஏன் விற்கின்ற நிலைக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளது? ஏன் விற்பனை செய்வதன் உண்மையை மறைக்க முயற்சி செய்கின்றது? அவர்களின் அதிகாரத்தைப் பேணிவருவதற்காக அவர்களுக்கு மாற்றீடொன்றின் அவசியம் தோன்றியுள்ளது. ஏதேனுமொரு தீர்வுக்கட்டமான தருணத்தில் மாற்றுவழி இல்லாவிட்டால் என்ன செய்தாலும் பரவாயில்லை எனக் கூறமுடியும். இந்த மாற்றுவழி இல்லாமல் போயுள்ளது ஒட்டுமொத்த சமூகத்திற்குமே அல்ல. இந்த பிரச்சினைக்குத் தீர்வுவழிவகைகள் இருக்கின்றன. சந்தர்ப்பவாதிகளாக, சட்டவிரோதமாக அதிகாரத்தை வகித்து வருகின்ற குழுவினால் விற்பனை செய்வது ஒரு தீர்வாக தெரிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது. பொருளாதாரத்தைக் காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காகவே இந்த விற்பனையை மேற்கொள்வதாக அவர்கள் கூறுகிறார்கள். வாழ்க்கைச் சிக்கல், வருமானம் அற்றுப்போதல், பொருட்களின் விலையேற்றம், பண்டங்களின் தட்டுப்பாடு ஏற்படுதல் போன்ற எமக்குப் புலப்படுகின்ற ஒருசில விடயங்களும் இதற்குள்ளே இருக்கின்றன. அதனால் மக்களை இந்த பிரச்சினைகளிலிருந்து காப்பாற்றிக்கொள்ள ஏதெனுமொரு தீர்வுக்குச் செல்வது நல்லதென தீர்மானிக்கவும் இடமுண்டு. ஆனால் இந்த விற்பனை மூலமாக மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம் மென்மேலும் வீழ்ச்சியடைவதே இடம்பெறுகின்றது.
இந்த விற்பனை செய்வதை நியாயப்படுத்த பாரிய குழுவொன்றும் அயராது உழைத்து வருகின்றது. அதில் நாங்கள் அகப்பட்டுவிடக் கூடாது. நாங்கள் வசிக்கின்ற பொருளாதார முறை, பிரத்தியேக வாழ்க்கை, செல்வம், அதிகாரத்தை மட்டற்றவகையில் உச்சமட்டத்திற்கு கொண்டுவர எம்மை வழிப்படுத்துகின்ற ஒரு சமூகத்திலேயே நாங்கள் வசிக்கின்றோம். அத்தகைய பொருளாதாரமொன்றைப் பேணிவர உதவுகின்ற ஓர் அரசாங்கமே இருக்கின்றது. அத்தகைய நிலைமையில் இவர்களுக்கு விற்பனை செய்வதும் பொதுவுடைமையாக்குதலும் ஆகிய இரண்டுக்காகவும் அரச ஆதனங்களைப் பாவிக்க முடியும். எமது வரலாற்றில் இந்த நிலைமைதான் இடம்பெற்றுள்ளது. மக்களின் நலன்கருதியே எனக்கூறி பாரிய வணிகத்தொழில்முயற்சிகளை ஆரம்பிப்பதையும் அவற்றை பொதுவுடைமையாக்குதலையும் மேற்கொண்டுள்ளார்கள். இந்த மூர்க்கதனமான அரசாங்கங்கள் தந்திரோபாங்களைக் கையாண்டுள்ளன. தனித்துவமான பணிகளுக்காக நிறுவனத்தை “ஸ்பெசிபிக் பர்ப்பஸ் வெஹிகல்” என அரசாங்கம் அதனை மாற்றியமைத்துள்ளது. இந்த நெருக்கடியியல் இருந்து விடுபட விற்பனை செய்யவேண்டுமென்ற கருத்தியலை துரிதப்படுத்த தனித்துமாக பல நிறுவனங்கள் கட்டியெழுப்பப்பட்டுள்ளன. செலென்திவா அவ்விதமாக அமைக்கப்பட்டுள்ள ஒரு நிறுவனமாகும். வழங்கலுக்காக பொருளாதார மதியுரைப் பேரவையொன்று கட்டியெழுப்பப்பட்டுள்ளது. சீக்கிரமாக பணத்தை ஈட்டிக்கொள்வதற்கான வழிவகைகளை அவர்கள் முன்மொழிந்துள்ளார்கள். பொருளாதாரப் பிரச்சினைகளைத் தீர்த்து மனித வாழ்க்கையை மாற்றியமைத்துக் கொள்வதற்குப் பதிலாக சீக்கிரமாக டொலர்களைத் தேடிக்கொள்வதற்காகவே முனைகிறார்கள். மிகவும் குறுகிய காலப்பகுதிக்குள் 08 பில்லியன் டொலர்களை தேடிக்கொள்ள முன்மொழிவுகளைக் கொண்டுவந்துள்ளார்கள்.
அவர்கள் சீக்கிரமாக விற்கக்கூடிய ஆதனங்களைத் தேடிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். அவை இலாபம் ஈட்டிக்கொண்டிருக்கின்ற மற்றும் இலாபம் ஈட்டுவதற்கான இயலுமை நிலவுகின்ற பொருளாதாரத்திற்கு ஏதேனும் பலம்பொருந்திய பணியை புரியக்கூடிய நிறுவனங்களாகும். விமான நிலையங்கள், வங்கிகள் சம்பந்தமாக பொருளாதார மதியுரைப் பேரவையிலிருந்து முன்மொழிவுகள் கிடைத்திருந்தன. மத்தல, ரத்மலான, கட்டுநாயக்க ஆகிய அனைத்து இடங்களையும் விற்று 2.7 பில்லியன் டொலர்களை ஈட்டிக்கொள்ள முன்மொழியப்பட்டுள்ளது. கொழும்பு வடக்கு துறைமுக கருத்திட்டத்திலிருந்து 600 மில்லியனை ஈட்டிக்கொள்வதற்கான திட்டமொன்று தயாரிக்கப்பட்டுள்ளது. கொழும்பு போர்ட் சிட்டியில் அரசாங்கத்திற்குச் சொந்தமான ஓரளவு காணிகள் இருக்கின்றன. அவற்றை குத்தகை அடிப்படையில் 04 பில்லியனுக்கு விற்பதற்காக முன்மொழியப்பட்டுள்ளது. ரெலிகொம், ஸ்ரீலங்கா இன்சுவரன்ஸ் இவற்றை விற்பதன் மூலமாக 08 பில்லியன் எதிர்பார்க்கப்படுகின்றது. மேலும் அரசாங்கத்திற்குச் சொந்தமான வணிகத் தொழில்முயற்சிகளில் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் உரிமையுள்ள கம்பெனிகள் இருக்கின்றன. அவை கொழும்பு பங்குச் சந்தையில் பட்டியலிடப்பட்ட கம்பெனிகளாக விளங்குகின்றன. அவற்றையும் இலகுவாக விற்றுக்கொள்ள முடியும். வீடமைப்பு அபிவிருத்தி நிதிக் கம்பெனி, லங்கா ஹொஸ்பிட்டல், எம்.பீ.எஸ்.எல்., பீப்பள்ஸ் லீசிங், பீப்பள்ஸ் இன்சுவரன்ஸ், எச்.பி.என்., செலான் பேன்க் என்பவை இந்த பட்டியலில் அடங்குகின்றன. ஒருசில நிறுவனங்கள் நூற்றுக்கு 51% ஐ விட அரசாங்கத்திற்குச் சொந்தமானவை அல்ல. ஆனால் பங்குதாரர்களின் பட்டியலைப் பகுப்பாய்ந்தால் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் உரிமையை ஒன்றாகச் சேர்த்துக்கொண்டவிடத்து கணிசமான ஆளுகை அதிகாரம் அரசாங்கத்திற்கு வரும். அதைப்போலவே பொதுமக்களின் பணம் தங்குகின்ற பொது நிதியங்கள் இருக்கின்றஙன. ஈ.ரீ.எப்., ஈ.பி.எப். மற்றும் இன்சுவரன்ஸ். மேலே குறிப்பிட்ட பல்வேறு நிறுவனங்களில் ஈ.ரீ.எப்., ஈ.பி.எப். மற்றும் இன்சுவரன்ஸ் பணம் இருக்கின்றது. அதனால் இந்த நிறுவனங்களை சீக்கி்ரமாக விற்பனை செய்வதற்காக தூண்டுவதற்கு இடமுண்டு. இவற்றை மிகவும் குறைந்த தொகைக்கு விற்பனை செய்யக்கூடியதாக அமைவது இதிலுள்ள அபாயமாகும். அதைப்போலவே அதன் நன்மைகள் ஓரிருவரின் கைகளையே சென்றடைவதாக அமையக்கூடும்.
அரசாங்கம் பொதுமக்களின் தேவைக்காக தோற்றவேண்டும். மக்கள் ஏதேனும் சவாலுக்கு இலக்காவார்களெனின் அந்த எல்லாச் சந்தர்ப்பங்களிலும் அரசாங்கம் அதற்காக இடையீடு செய்யவேண்டும். தாய்லாந்தும் சிங்கப்பூரும் பொதுமக்களின் உரிமைகள் பாதுகாக்கப்படத்தக்கதாக அரச தொழில்முயற்சிகளை பேணிவருகின்றன. தேசிய மக்கள் சக்தி அதிகாரத்திற்கு வந்ததும் என்ன செய்யும் என்ற கேள்வியின்போது அரச தொழில்முயற்சிகள் பொதுமக்களின் மேம்பாட்டுக்காக ஏதேனும் மறுசீரமைப்பிற்கு இலக்காக்கப்படுமாயின் அது அரசாங்கத்தின் தேவைக்காகவும் அரசாங்கத்தின் பொருளாதாரத் திட்டத்தின் கீழேயுமே மேற்கொள்ளப்படும். அதற்கிணங்க ஒருசிலவற்றை மறுசீரமைக்க முடியும். ஒருசிலவற்றைக் கட்டாயமாக அரசாங்கத்தின் அதிகாரத்துடனேயே பேணிவரவேண்டும். வலுச்சக்தி துறை, கப்பற்றுறை, புவிஅரசியல் இடஅமைவினைக் கருத்திற்கொண்டால் அரச இடையீடு அவசியமாகின்றது. தேசிய மக்கள் சக்தியின் திட்டத்தின்கீழ் தனியார் துறைக்கு நாங்கள் திட்டமிடுகின்ற பொருளாதார இலக்கிற்கிணங்க தொழில்முயற்சிகளை மேற்கொள்வதற்கான வசதிகள் வழங்கப்படுவதோடு அதற்கான சுற்றுச்சூழல் அமைத்துக்கொடுக்கப்படும்.
இன்று நாடு ஒரு தீர்வுக்கட்டமான தருணத்தை அடைந்துள்ளது. எனினும் விற்றுத்தீர்ப்பது பிரச்சினைக்கான தீர்வாக அமையமாட்டாது. அதனை நாங்கள் விளங்கிக்கொள்ள வேண்டும். நாங்கள் புலனுணர்வு கொண்டவர்களாக அமைதல் வேண்டும். நாங்கள் ஒன்றுசேர வேண்டும். உண்மையாகவே நாட்டை நேசிக்கின்ற மக்கள் இருப்பார்களாயின் அவர்கள் ஒன்றுசேரக்கூடிய ஒரேயொரு மேடைதான் இருக்கின்றது. தேசிய மக்கள் சக்தியால் இந்த ஒன்றுசேர்த்தல் மூலமாக நிர்மாணிக்கப்படுகின்ற பரவலான அழுத்தத்தினால் மாத்திரமே இந்த இந்த முயற்சிகளை முறியடிக்க முடியும். அவ்வாறு இடம்பெறாவிட்டால் எதிர்காலத்தில் பலவிதமான தந்திரோபாயங்கள் ஊடாக எமக்கு எஞ்சியுள்ள வளங்களை படிப்படியாக விற்றுவிடுவார்கள். இலங்கை என்பது மிகவும் குறுகிய காலத்திற்குள் விருத்தி செய்யக்கூடிய நாடாகும். மட்டுப்படுத்தப்பட்ட வளங்களை சரியாக முகாமைசெய்து முன்னேற்றமடைந்த நாடாக மாற்றுவோம். அதற்காக ஒன்றுசேர்ந்து உழைப்போம். இந்த விற்பனையின் மறைவில் இருக்கின்ற அவர்களின் உண்மையான தேவைகளை மக்களிடம் வெளிக்கொணர்ந்து மக்கள் நேயமுள்ள அரசாங்கமொன்றை அமைத்துக்கொள்வோம்.
ஏனென்றால் அந்த அரச நிறுவனங்கள் தனியார்மயமாக்கப்பட வேண்டுமென்ற தலைப்பு இன்று புதியதொரு சுற்றில் உரையாடலுக்கு வந்துள்ளது. இந்த உரையாடல் பிரபல்யமடைந்து வருகின்றது. எண்ணெய் விலை, கேஸ் விலை அதிகரிக்கையில் இந்த நிறுவனங்கள்தான் எம்மை நாசமாக்கி வருகின்றதென ஒருவர் உணரலாம். அதனல் இந்த நிறுவனங்கள் விற்கப்படவேண்டுமென்ற கருத்து ஓரளவுக்கு உருவாகி இருக்கின்றது. நாங்கள் முதலில் பார்த்தால் இந்த அரசாங்கத்திற்கு கிடைத்த மக்கள் ஆணை யாது? அம்பாந்தோட்டை துறைமுகத்தை விற்பனை செய்கையில் மகிந்த கூறயிருந்தார் “மைத்திரி – ரனில் கூட்டு அரசாங்கம் விற்கின்றவற்றை கவனத்துடன் வாங்குங்கள். நாங்கள் வந்ததும் அவற்றை மீளப்பெறுவோம். அம்பாந்தோட்டை துறைமுகத்தை மீளக்கையேற்போம்.” என்றார். கோட்டாபய ராஜபக்ஷ சனாதிபதியாகி முதலில் இந்தியாவுக்கே விஜயம் செய்தார். “அம்பாந்தோட்டை விற்பனைசெய்தமை பற்றிய உடன்படிக்கையை மீளாய்வுக்கு இலக்காக்குவதாக” அங்கு கூறினார். ராஜபக்ஷ அரசாங்கத்தின் மக்கள் ஆணையின் உள்ளடக்கமாக அமைந்தது அரச ஆதனங்களை பாதுகாப்பதேயாகும். இந்த மக்கள் ஆணைக்கு எதிராக இருந்தவர் ரனில் விக்கிரமசிங்க. ரனிலின் மக்கள் ஆணைக்கு தேசியப் பட்டியலில் ஒரு பாராளுமன்ற உறுப்பினர் பதவி மாத்திரமே கிடைத்தது. அவர் கொழும்பு மாவட்டத் தலைவராக முன்வந்தாலும் அவர் தெரிவுசெய்யப்படவில்லை. இன்றளவில் மக்களால் நிராகரிக்கப்பட்ட ரனிலின் நிகழ்ச்சிநிரல் ராஜபக்ஷ பாசறையின் நிகழ்ச்சிநிரலாக மாற்றப்பட்டுள்ளது. இந்த விற்பனை செய்கின்ற கதை ஒரு புறத்தில் 2019 இலும் 2020 இலும் கிடைத்த மக்கள் ஆணைக்கு முரணானது.
இந்த விற்பனை செய்கின்ற கதை நீண்டகாலமாக பல்வேறு பக்கங்களிலிருந்து வருகின்றது. பல நிறுவனங்கள் விற்கப்பட்டன. விஜேபால மென்டிஸ் அமைச்சராக இருந்த காலத்தில் 1987 அளவில் எமது நெசவுத் தொழிற்சாலைகள் விற்கப்பட்டன. அவரில் இருந்துதான் அரச ஆதனங்களின் விற்பனை தொடங்கியது. நாட்டுக்குள்ளே அவசியமாக புடவைகளில் பெரும்பங்கினை நாங்கள் பிரதிநிதித்துவம் செய்துகொண்டிருந்தோம். துல்ஹிரிய, மத்தேகொட, வேயங்கொட புடவைக் குடியேற்றங்கள் நிலவின. இவை 35 வருடகாலத்திற்கு முன்னர் ஆரம்பிக்கப்பட்டமையால் தொழில்நுட்பம் தாழ்ந்த மட்டத்திலும் குறைந்த தரமும் காணப்பட்டது. இந்த விற்பனை காரணமாக பாவனைக்கு அவசியமான துணிகள் பெருமளவில் இறக்குமதி செய்யப்படவேண்டியநிலை ஏற்பட்டது. மத்தேகொட மூடப்பட்டது, பூகொட பாழடைந்தது. வேயங்கொட பாழடைந்தது. அடுத்த விற்பனை தோட்டங்களிலேயெ இடம்பெற்றது. அரச தோட்டங்கள் கைவிடப்பட்டன. இறுதியில் அதன் பெறுபேறாக அவற்றில் சேவையாற்றுகின்ற ஊழியருக்கு 1000 ரூபா சம்பளம் செலுத்த முடியாது எனக் கூறினார்கள். இந்த அரசியல்மயமாக்கத்தினால் அடைந்த முன்னேற்றம் என்ன? ஊழியர்கள் ரூபா 1000 சம்பளத்தைக் கோரியதால் எசமான்கள் வழக்குப் போட்டார்கள். அந்த தனியார்மயப்படுத்தலினால் கிடைத்த நன்மை என்ன? எமது கடதாசி ஆலை வளர்ந்து வந்துகொண்டிருந்தது. வாழைச்சேனை யுத்தம் காரணமாக சீரழிந்தாலும் எம்பிலிப்பிட்டியவில் கடதாசி ஆலை பேணிவரப்பட்டது. அதனை விற்றுத் தீர்த்தார்கள். இன்று நாட்டில் அப்பியாசப் புத்தகங்கள் இல்லையெனவும் வினாத்தாள், புதினத்தாள் அச்சிடுவது சிரமமானதெனவும் பாரிய அவலக்குரல் எழுந்துவருகின்றது. ஒருதடவை அதனை மீண்டும் கையேற்றாலும் மீளவும் விற்பனை செய்தார்கள். ஒருசில காணிகளையும் இயந்திரசாதனங்களையும் வங்கியில் அடகுவைத்துவிட்டு முதலீட்டாளர்கள் தப்பியோடிவிட்டார்கள். இந்த விற்பனையிலிருந்து கிடைத்த பெறுபேறு என்ன? கந்தளாய் மற்றும் ஹிங்குரான சீனித் தொழிற்சாலைகள் விற்கப்பட்டன. கந்தளாயில் 23,000 ஏக்கர்களும் ஏறக்குறைய 3,000 ஏக்கர் நாற்றுமேடையும் இருந்தது. அதற்கு ஒத்துவரக்கூடிய கைத்தொழில் தொகுதியொன்றும் இருந்தது. விற்பனையின் பெறுபேறாக பெருந்தொகையான நிலப்பரப்பு பாழடைந்துள்ளது. ஹிங்குரான சீனி ஆலை அண்மையில் தொடங்கப்பட்டது. வெலிசர பால்மாத் தொழிற்சாலை விற்கப்பட்டது. ஒட்டுப்பலகைக் கூட்டுத்தாபனமொன்று இருந்தது. இன்று அதனையும் நாங்கள் இழந்துவிட்டோம். தங்கொட்டுவ போசிலேன், பிலியந்தலை போசிலேன் தொழிற்சாலைகள் பாழடைந்துவிட்டன.
தனியார்மயமாக்கலுக்கான பாதையொன்று இருப்பவர்கள் முதலில் செய்யவேண்டியது தனியார்மயப்படுத்திய நிறுவனங்களின் ஐந்தொகையொன்றை சமர்ப்பிக்கவேண்டும். அவர்கள் ரெலிகொம்மை தனியார்மயப்படுத்துவது சாதகமானதென அடிக்கடி கூறுகிறார்கள். ரெலிகொம் தன்யார்மயமாக்கலும் ரெலிகொம் தொழில்நுட்பமும் ஒன்றாகவே முன்னேற்றமடைந்தது. மொபயில் தொழில்நுட்பம் தனியார்மயமாக்கலுடன் உலகில் ஒன்றாக பின்னிப்பிணைந்துள்ளது. 1990 இல் ஏறக்குறைய இரண்டுமாதங்கள் அப்ளிகேஷனை பூர்த்திசெய்து வரிசையில் காத்திருக்கவேண்டும்தான். அந்தக் காலகட்டத்தில் வயர்கள் மூலமாக தொடர்பாடலைப் பெற்றுக்கொள்கின்ற தொழில்நுட்பமே இருந்தது. வயர்லஸ் தொழில்நுட்பம் வரும்போது நாங்கள் அந்த நிறுவனங்ளை விற்றுவிட்டோம். அது தொழில்நுட்ப முன்னேற்றத்தின் பெறுபேறேயொழிய தனியார்மயமாக்கலின் பெறுபேறு அல்ல. அரச நிறுவனங்கள் மாத்திரம் இருந்திருப்பின் நல்லது என நாங்கள் கூறப்போவதில்லை. எனினும் இந்த தனியார்மயமாக்கல்தான் பொருளாதாரத்தை அபிவிருத்தி செய்கின்ற பாதையின் பிரகாசமிக்க பாதையென எடுத்துக்காட்ட முனைகிறார்கள். அது பொய்யானதாகும்.
மக்களை வதைக்கின்றபோது இவற்றைப் விற்றுப்போட்டாலும் பரவாயில்லை எனும் கருத்தொன்று மக்களிடம் தோன்றுகின்றது. அதைப்போலவே அரச நிறுவனங்கள் வினைத்திறனற்றவை அவற்றை விற்றுத்தீர்த்திட வேண்டுமென்ற கருத்தொன்றும் அவர்களிடம் தோன்றுகின்றது. வினைத்திறனின்மையை நாங்களும் ஏற்றுக்கொள்கிறோம். அதற்காக விற்கத்தான் வேண்டுமா? காணி வழக்கொன்றைத் தீர்க்க 20 வருடங்களுக்கு மேலாகின்றது. அந்த வாதத்திற்கிணங்க நீதித்துறை வினைத்திறனற்றது. பொலீஸ் வினைத்திறனற்றது. அரசாங்கத்தின் ஏனைய நிறுவனங்களும் வினைத்திறனற்றவை. வினைத்திறனற்ற எல்லா நிறுவனங்களையும் நாங்கள் விற்றுத்தீர்த்திட வேண்டுமா? அந்த வினைத்திறன் நிலவுவது அரச நிறுவனங்களிலா, தனியார் துறையிலா என்பதன் பேரில் அல்ல. இங்கு இருப்பது சமூக பொருளாதார சிக்கலொன்று. நாங்கள் அதனைத்தான் தீர்க்கவேண்டும்.
அரச நிறுவனங்கள் பாரிய நட்டத்தை அடைகின்றன. அவை திறைசேரிக்கு பாரிய சுமையென மற்றுமொரு முன்மொழிவு வருகின்றது. அதனால் இந்த நிறுவனங்கள் விற்பனை செய்யப்படவேண்டுமென்ற கருத்தியல் கட்டிவளர்க்கப்படுகின்றது. இன்றளவில் மத்திய வங்கியும் நட்டம். அமைச்சரவையும் நட்டம். நட்டமடைகின்ற நிறுவனங்கள் விற்கப்பட வேண்டுமாயின் இந்த நிறுவனங்களும் விற்கப்பட வேண்டும். ஆனால் இங்கு விற்க முற்படுவது நட்டமடைகின்ற நிறுவனங்களை மாத்திரமா? இன்றளவில் இலாபம் ஈட்டிக்கொண்டிருக்கின்ற ரெலிகொம் நிறுவனத்தில் அரசாங்கத்திற்கு சொந்தமாக 51% பங்குகள் இருக்கின்றது. இப்போது இந்த 51% ஐ விற்க முன்மொழியப்படுகின்றது. அதற்கு மேலதிகமாக இலங்கை காப்புறுதிக் கூட்டுத்தாபனத்தை விற்க முன்மொழியப்படுகின்றது. 2003 தொடக்கம் 2021 வரை ஒவ்வொரு வருடத்திலும் அரசாங்கத்திற்கு வரி செலுத்தப்பட்டுள்ளது. அதைப்போலவே பங்குதாரர்களுக்கு பங்கிலாபம் செலுத்தப்பட்டுள்ளது. 2021 ஆம் ஆண்டில் அது 1700 மில்லியன் வரியை அரசாங்கத்திற்கு செலுத்தியுள்ளது. பங்கிலாபமாக 1500 செலுத்தப்பட்டுள்ளது. அதற்கிணங்க வரி மற்றும் பங்கிலாபமாக 3200 மில்லியன் திறைசேரிக்கு கிடைத்துள்ளது. அப்படியானால் இலாபம் பெறுகின்ற இந்த நிறுவனங்கள் ஏன் விற்பனை செய்யப்படுகின்றன?
எயார் லங்கா நிறுவனத்திடம் எயார் லயின், கிரவுன்ட் ஹென்டிலிங், கேட்டரிங் சேர்விஸ் என மூன்று நிறுவனங்கள் இருக்கின்றன. கேட்டரிங் சேர்விஸ் விற்கப்பட வேண்டுமென அண்மையில் நிமல் சிறிபால கூறினார். 2011 தொடக்கம் 2021 வரை 11 வருடங்களுக்கான கணக்கறிக்கைகளின்படி 2020 மற்றும் 2021 நீங்கலாக ஏனைய ஒவ்வொரு வருடத்திலும் கேட்டரிங் இலாபம் அடைந்துள்ளது. (2020 – 2021 வருடங்களில் கொவிட் நிலைமை தாக்கமேற்படுத்தி உள்ளது.) அது 2021 – 2022 ஆண்டில் 2796 மில்லியன் இலாபம் அடைந்துள்ளது. 2019 – 2020 ஆம் ஆண்டில் 4760 மில்லியன் இலாபம் பெற்றுள்ளது. நட்டமடைகின்ற நிறுவனங்கள் விற்கப்பட வேண்டுமாயின் இலாபம் பெறுகின்ற கேட்டரிங் ஏன் விற்கப்பட வேண்டும்? கிரவுன்ட் ஹென்டிலிங் 2021 ஆம் ஆண்டில் 5009 மில்லியன் இலாபம். அப்படியானால் இலாபம் பெறுகின்ற கிரவுன்ட் ஹென்டிலிங் ஏன் விற்கப்படவேண்டும்? எயார் லயின் நட்டம். இந்த நட்டம் எப்படி இடம்பெறுகின்து? சர்வதேச பிணைமுறிகள் என்றவகையில் 175 மில்லியன் டொலர் கடன் பெறப்பட்டுள்ளது. இலங்கை வங்கியிடமிருந்து 80 மில்லியன் டொலர் கடன் பெறப்பட்டுள்ளது. மக்கள் வங்கியிடமிருந்து 466 மில்லியன் டொலர் கடன் பெறப்பட்டுள்ளது. பெற்றோலியம், எயார் போட் மற்றும் வானூர்திகள் நிலுவை வரி இவையனைத்திற்காகவும் 401 பில்லியன் ரூபா கடன் செலுத்தவேண்டி உள்ளது. இவ்விதமாக கடன்செலுத்த வேண்டியுள்ள எயார் லயினை எவரும் விலைக்கு வாங்க மாட்டார்கள். அரசாங்கம் முயற்சி செய்வது இந்த கடனை திறைசேரி பொறுப்பேற்று கடனை பூச்சியமாக்கி விற்பதையாகும்.
ஆமெனில் இந்த விற்பனை எதற்காக? ஒன்று அவர்கள் பிரதிநிதித்துவம் செய்கின்ற பொருளாதார உபாயமார்க்கத்தை அமுலாக்குவதற்காகும். மற்றைய காரணம் டொலர் தட்டுப்பாடு ஆகும். 1980 இல் இருந்து நாட்டுக்கு அவசியமான டொலரை ஈட்டுவதில் தோல்வி கண்டுள்ளோம். எமக்கு இறக்குமதி மற்றும் கடன் செலுத்துவதற்காக 14,800 மில்லியன் டொலர் அவசியமாகின்றது. இதற்கு முன்னர் கடன்பெறுவதன் மூலமாகவும் விற்பதன் ஊடாக பணம் பெறுவதன் மூலமாகவுமே நாங்கள் இந்த பற்றாக்குறையை நிவர்த்தி செய்தோம். 2020 அளவில் கடன்பெற இயலாமல் போனமையால் நெருக்கடி ஒரு பிரச்சினையாக உருவாகி வந்தது. இத்தருணத்தில் தோன்றியுள்ள வெளிநாட்டு ஒதுக்கங்களின் பற்றாக்குறையை தீர்ப்பதற்காக விற்கத் தயாராகிறார்கள். மூன்றாவது காரணம்தான் விற்பதற்காக அவர்களிடமுள்ள விருப்பம். விற்பனை செய்வத ஒரு பிஸ்னஸ். ஹிங்குரான சீனி ஆலையை விற்கின்றவேளையில் 7000 ஏக்கர் கரும்புச் செய்கை இருந்தது. 300 ஏக்கர் நாற்று மேடை இருந்தது. தொழிற்சாலைகள் இருந்தன. களஞ்சியத்தில் சீனி இருந்தது. ஆலைக்குச் சொந்தமான 70 மில்லியன் நிலையான வைப்பு வங்கியில் இருந்தது. இந்த நேரத்தில் களஞ்சியத்தில் இருந்த சீனியின் பெறுமதியைவிடக் குறைவான பெறுமதிக்கு ஹிங்குரான சீனி ஆலை விற்கப்பட்டது. இந்த ஒவ்வொரு விற்பனைக்காகவும் அவர்களுக்கு கிடைக்கின்ற கொமிஸ் தொகையும் கிடைத்தது. என்னதான் ஏதுக்களை முன்வைத்தாலும் இவை வளங்களை விற்பதற்கான மறைமுகமான காரணங்களாக தாக்கமேற்படுத்தி உள்ளன.
அப்படியானல் நாங்கள் இப்போது என்ன செய்யவேண்டும்? தோடம்பழக் குவியலைக் கட்டிப்பிடித்தது போல அரசாங்கம் இவையனைத்தையும் கட்டிப்பிடித்துக்கொள்ள வேண்டுமா? அரசாங்கம் சமூகம் பற்றிய பொறுப்பினை எற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அவை பண்டங்களையும் சேவைகளையும் நியாயமான விலைக்கும் தரமிக்கதாகவும் தாராளமாகவும் வழங்கவேண்டிய பொறுப்பு அரசாங்கத்திற்கே உண்டு. தனியார் கம்பெனியொன்று சமூகப் பொறுப்பினை வகிப்பது கிடையாது. மக்களுக்கு ஏற்படுகின்ற அழுத்தங்களை சந்தையில் ஒருசில துறைகளை ஒழுங்குறுத்துதல் மூலமாக எம்மால் கட்டுப்படுத்த முடியும். பாவனையாளர் அதிகாரசபை, பொதுப்பயன்பாடுகள் ஆணைக்குழு என்பவை ஒழுங்குறுத்தல் நிறுவனங்களாகும். மேலும் ஒருசில துறைகளுக்காக கூட்டுறவு வலையமைப்பு மூலமாக இயங்க முடியும். இந்தியாவின் குஜராத்தில் உள்ள “அமூல்” பால் தொழிற்சாலை முழுமையாக கூட்டுறவு முறையின் அடிப்படையிலேயே இயங்குகின்றது. “அங்கர்” தயாரிக்கின்ற நியுசிலாந்தின் “பொன்டேறா” தொழிற்சாலை கூட்டுறவு முறையின்படி கட்டியெழுப்பப்பட்ட நிறுவனமொன்றாகும். கூட்டுறவு எண்ணக்கரு சந்தையை நெறிப்படுத்துவதற்கான மிகச்சிறந்த கட்டுப்பாட்டு முறையாகும். உலகில் பல இடங்களில் கூட்டுறவு முறை அமுலில் இருக்கின்றது. அதனை நாங்கள் எற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.
பிரதான அரிசி வழங்கலாளர்கள் சந்தைக்கு அவசியமான அரிசியில் 23% ஐ மாத்திரமே வழங்குகிறார்கள். இலங்கைக்கு நாளொன்றின் நுகர்வுக்காக அவசியமான அரிசி 65 இலட்சம் கிலோ கிறாம் ஆகும். அரலிய அரிசி நாளொன்றுக்கு 04 இலட்சம் கிலோ வழங்கப்படுகின்றது. 77% சிறிய மற்றும் நடுத்தர அளவிலான அரிசியாலை உரிமையாளர்களின் கைகளிலேயே இருக்கின்றது. பிரதான வழங்கலாளர்கள் குறைந்த அளவினை வழங்கினாலும் அவர்களுக்கு அரிசி மற்றும் நெல் சந்தையை நெறிப்படுத்த முடிகின்றது. உரிய அளவினை இடையறாது வழங்கும் இயலுமை நிலவுகின்றமை, வர்த்தகப் பெயர் (பிரேன்ட் நேம்) நிலவுகின்றமை மற்றும் தரம் நிலவுதல் என்பவையே அதற்கான காரணம். அதனால் அரிசி மற்றும் நெல் சந்தையில் அதிகாரத்தை உரித்தாக்கிக் கொள்வதற்கான இயலுமை கிடைத்துள்ளது. சிறிய மற்றும் நடுத்தர அளவிலான தொழல் முயற்சியாளருக்கு மூலதனம், தொழில்நுட்பத்தை வழங்கி, சங்கங்களின் வலையமைப்பு மூலமாக ஒழுங்கமைத்து, ஒரு பிரேன்டில், ஒரே தரத்தில், இடையறாது சந்தைக்கு அரிசியை அனுப்பிவைக்க ஆவன செய்வதையே நாங்கள் செய்யவேண்டியுள்ளது. அப்போது இந்த அதிகாரத்தை தகர்க்கலாம்.
மூன்றாவதாக சுதந்திர சந்தையை உருவாக்குவதன் மூலமாகவும் நான்காவதாக அரசாங்கத்தின் செயற்பாடு மூலமாக இடையீடுசெய்யவும் முடியும். நாங்கள் தேசிய பொருளாதார உபாயமார்க்கத்திற்கு நேரொத்ததாக அரசாங்கத்தை நெறிப்படுத்துவோம். நாட்டின் பொருளாதார உயிர்நிலைகள் அரசாங்கத்திற்கு உரியதாக அமைதல் வேண்டும். அரசாங்கம் அரசியல் தலையீட்டினை மேற்கொள்வதை நிறுத்தவேண்டும். நாங்கள் அதனைச் செய்வோம். செய்தும் இருக்கிறோம். நான் கமத்தொழில் அமைச்சராக இருந்த காலத்தில் லக்பொஹொர தலைவராக திறமையும் அனுபவமும் கொண்ட வர்த்தக அறிவும் படைத்த அரசியல் கலப்பற்ற ஒருவரையே நியமித்தேன். கொமர்ஷல் பசளையில், மில்கோ நிறுவனத்தில், கமத்தொழில் காப்புறுதிச் சபையில், நீர் வளச் சபையில், என்.எல்.டீ. நிறுவனத்தில் அரசியல் கலப்பற்ற திறமையானவர்களையே தலைவர்களாக நியமித்தேன். மில்கோ நிறுவனம் இலாபம் ஈட்டியது மாத்திரமன்றி பால் வழங்கிய பண்ணையாளர்களுக்கு முதல்த்தடவையாக பங்கிலாபம்கூட செலுத்தப்பட்டது. ஊழியர் சம்பளம் அதிகரிக்கப்பட்டது. இந்த அனைத்து நிறுவனங்களும் இருந்ததைவிட வினைத்திறன்மிக்கவையாக பேணிவரப்பட்டன.
இந்த நிறுவனங்களில் அரசியல் தலையீடுகளை நீக்க நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டும். அடுத்ததாக இவற்றில் இடம்பெறுகின்ற ஊழல் மோசடிகளை நீக்கவேண்டும். விடயத்துறை பற்றிய புரிந்துணர்வுகொண்ட தமது அறிவினைப் பயன்படுத்தி புதிய ஒன்றை செய்யக்கூடியவர்களை சேவையில் ஈடுபடுத்தினால் ஊழியரும் அதற்கு நேரொத்தவகையில் சேவையாற்றுவார்கள். அப்போது ஊழல் மோசடிகளை நிறுத்துவதற்கான இயலுமை கிடைக்கும். இப்போது இந்த நிறுவனங்கள் ஊழியர்களால் நிரப்பப்பட்டுள்ளன. மின்சார சபையில் 25,624 ஊழியர்கள் இருக்கிறார்கள். பெற்றோலியத்தில் 2300 ஊழியர்கள். IOC இல் 164 பேர். ஒவ்வொரு நிறுவனத்தினதும் அமைச்சர்கள் தமது நிறுவனங்களக்கு தமது எண்ணப்படி அரசியல் நியமனங்களை வழங்கியதன் மூலமாக இந்த பணியாளர் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளது. பல்கலைக்கழக கல்விசாரா ஊழியர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளதோடு கல்விசார்ந்த பணியாட்டொகுதி குறைவடைந்துள்ளது. அரச சேவையில் கீழ்மட்ட ஊழியர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கப்பட்டுள்ளது. அரச சேவை அந்த இடத்தில்தான் சீரழிகின்றது. ஆசியாவின் மிகச்சிறந்த அரசசேவை எம்மிடம் இருந்தது. அரசியல் தலையீடு காரணமாகவே அது முழுமையாக நாசமாக்கப்பட்டது.
மின்சார சபையை விற்பதற்கான உரையாடலொன்று தோன்றியுள்ளது. இங்கு மூன்று பிரதான நிறுவனங்கள் இருக்கின்றன. ஒன்று பிறப்பாக்கம். இரண்டாவது கொண்டுசெல்லல். மூன்றாவது விநியோகம். பிறப்பாக்கம் மூவகையானது. நீர் மின்நிலையங்கள், நுரைச்சோலை போன்ற மின்சார சபைக்குச் சொந்தமான மின்நிலையங்கள் இருக்கின்றன. யுகதனவி மின்நிலையத்திடம் திறைசேரிக்கு சொந்தமான பங்குகள் இருக்கின்றன. மின்சார சபையினதும் எல்.ரீ.எல். இனதும் பங்குகள் இருக்கின்றன. அதேவேளையில் தனியார் மின்நிலையங்களும் இருக்கின்றன. அவர்களின் பிறப்பாக்க அலகிற்காக நிலையான கட்டணமொன்றை நாங்கள் செலுத்துகிறோம். அதற்கு மேலதிகமாக பாவித்தால் அதிகமாக செலுத்துகிறோம்.
மகாவலி நீர்மின் நிலையங்களில் அலகொன்றை உற்பத்தி செய்வதற்காக 2.54 ரூபா செலவாகின்றது. லக்ஷபான மின்நிலையத்தில் செலவு 1.58 ரூபாவாகும். சமனல மின்நிலையத்தில் 3.13 ரூபாவாகும். நீர் மின்சார அலகொன்றை உற்பத்தி செய்வதற்கான சராசரி செலவு ரூ. 2.35 ஆகும். பிறப்பாக்கம் நட்டமடைவதில்லை. இந்த பிறப்பாக்கத்தை விற்பனை செய்யவும் இந்த நிறுவனங்களை தனியார்மயமாக்கவும் முயற்செய்யப்பட்டு வருகின்றது மன்னாரில் 100 மெகாவொற் மின்நிலையமொன்று எமக்கு இருக்கின்றது. எமது கிரயம் 3.5 சதம் டொலர் ஆகும். டெண்டர் கோராமல் 500 மெகாவொற் மின்நிலையத்தை அதானிக்கு கொடுக்க தயாராகி வருகிறார்கள். ஒரு வருடத்திற்கு 151 மில்லியன் டொலர்கள். இந்த உடன்படிக்கை 30 வருடங்களுக்காக கைச்சாத்திடப்படுகின்றது. அவர் 30 வருடங்களில் 4 பில்லியன் டொலர்களை கொண்டுபோகிறார்.
பொருளாதாரத்திற்கும் மக்களுக்கும் இந்த விற்பனை எவ்வாறு பாதிக்கின்றது என்பதைக் கண்டறிவதற்காகவும் ஊழியர் எண்ணிக்கையை வினைத்திறன் உடையவர்களாக்குவதற்காகவும், ஒருசில கருத்திட்டங்கள் தாமதமடைவதை தடுப்பதற்காகவும், மக்களின் கோரிக்கைகள் நலிவடைவதை தடுப்பதற்காகவும் உள்ளக மறுசீரமைத்தலொன்று மேற்கொள்ளப்படல் வேண்டும்.
பெற்றோலியக் கூட்டுத்தாபனம் எண்ணெய் கொண்டு வருகின்றது. தனியார் கம்பெனியொன்று களஞ்சியப்படுத்துகின்றது: விநியோகின்றது. இங்கு எந்தெந்த இடத்தில் நட்டம் ஏற்படுகின்றது? அரசாங்கம் எண்ணெய் மானியம் வழங்க தீர்மானித்தமையும் அதன் சுமையை பெற்றோலியக் கூட்டுத்தாபனம்மீது சுமத்தியமையும் காரணமாக பெற்றொலியக் கூட்டுத்தாபனம் நட்டமடைகின்றது. மக்களுக்கு மானியம் வழங்கப்படல் வேண்டும். அந்த சுமையை திறைசேரி ஏற்கவேண்டும். அரசாங்க நிறுவனங்கள் பெற்றோலியக் கூட்டுத்தாபனத்திற்கு செலுத்தவேண்டிய தொகையை செலுத்தாமையும் நட்டமாக அமைகின்றது. உதாரணமாக எயார் லங்கா கம்பெனி பெற்றோலியக் கூட்டத்தாபனத்திற்கு 25.6 பில்லியன், மின்சார சபை 47 பில்லியன், தனியார் மின்நிலையங்கள் 6.7 பில்லியன், முப்படையினர் 820 மில்லியன் பெற்றோலியக் கூட்டுத்தாபனத்திற்கு கடன். பெற்றோலியக் கூட்டுத்தானத்திற்கு அந்த பணத்தை வங்கியிடமிருந்து பெற்றுக்கொள்ள நேர்ந்தமையும் அதற்காக வட்டி செலுத்தவேண்டி நேரிட்டமையும் காரணமாக நட்டம் அதிகரித்துள்ளது. தற்போது ஒரு ரில்லியன் ரூபா நட்டமடைந்துள்ளது. பெற்றோலியக் கூட்டுத்தாபனத்தின் நட்டத்திற்கு ரூபாவின் வீழ்ச்சியும் எதுவாக அமைந்துள்ளது. இந்த நிறுவனங்கள் முறையாக முகாமை செய்யப்படாமையும் ஊழியர் எண்ணிக்கை அதிகரித்தமையும் அரசியல் தலையீடும் இந்த நட்டத்திற்கு காரணமாக அமைந்துள்ளது. தூய்மையகம் 1969 இலேயே தொடங்கப்பட்டது. முறையான முகாமைத்துவமின்மையால் அது நட்டமடைகின்ற நிலைமை உருவாகியுள்ளது. பொருளாதாரத்தின் உயிர்நிலைகளை ஒழுங்குறுத்திப் பேணிவர இயலாது. வலுச்சக்தி துறை அரசாங்கத்திற்கு சொந்தமானதாக வைத்தக்கொள்ளப்பட வேண்டும். நிதிச்சந்தை போட்டித்தன்மைகொண்டதாக பேணிவரப்படல் வேண்டும். நிதிச் சந்தையை அரசாங்கம் கட்டுப்படுத்த வேண்டும். ஒருசில பல்தேசியக் கம்பெனிகளுக்கு நாட்டின் பொருளாதாரத் தீர்மானங்களை மேற்கொள்வதற்கான அதிகாரத்தையும் நிதிசார் தீர்மானங்களை மேற்கொள்ளும் அதிகாரத்தையும் அரசாங்கத்தை நெறிப்படுத்துவதற்கான அதிகாரத்தை வழங்குவதற்கான திட்டமும் தீட்டப்பட்டு வருகின்றது. நாங்கள் அதனை தோற்கடித்திட வேண்டும். நிதிச்சந்தையை அரசாங்கம் கட்டுப்படுத்த வேண்டும். ஒழுங்குறுத்துதல், போட்டித்தன்மை, சந்தையில் இடையீடு செய்வதன் மூலமாக அரசாங்கத்தின் பொருளாதாரப் பங்கினை அரசாங்கம் பாதுகாத்துக்கொள்ள வேண்டும். நிகழ்கால பொருளாதாரக் கொள்கைகளை வைத்துக்கொண்டு ஒரு நாட்டைக் கட்டியெழுப்ப முடியாது. நிலவுகின்ற பொருளாதார உபாயமார்க்கத்தையும் இந்த அரசியல் பயணப்பாதையையும் வைத்துக்கொண்டு இனிமேலும் முன்நோக்கி நகர மடியாது. ‘ இந்த பயணப்பாதை மாற்றப்படல் வேண்டும்.
By Rathindra Kuruwita (The Island) Those who claimed that privatization was the panacea for Sri Lanka’s economic ills had to present information about privatise institutions first, Janatha Vimukthi Peramuna (JVP) leader Anura Kumara Dissanayake said on Wednesday at a conference on privatization of state assets. Dissanayake said that the SLPP had campaigned in 2019 and 2020 […]
By Rathindra Kuruwita (The Island)
Those who claimed that privatization was the panacea for Sri Lanka’s economic ills had to present information about privatise institutions first, Janatha Vimukthi Peramuna (JVP) leader Anura Kumara Dissanayake said on Wednesday at a conference on privatization of state assets.
Dissanayake said that the SLPP had campaigned in 2019 and 2020 on a platform of protecting and developing state assets. Therefore, if it embarked on a path of privatizing state assets, it should first go for an election and seek a new mandate. Dissanayake said that Sri Lanka had been privatizing state assets since the 1980s and an overwhelming majority of those projects had led to disaster.
“In the 80s and 90s, we privatized textile mills and paper manufacturing plants. Of course, there were issues with the quality of their products, but we have to understand that this was the 1980s. Now, these factories are closed, and we import almost all textiles now, burning a lot of foreign exchange. We also have a severe paper shortage and there are complaints that we don’t have paper to print school textbooks, exercise boots, term test papers and print newspapers. We privatized tea plantations, and these plantation owners claim that they can’t pay a daily wage of Rs. 1000. So, before telling us why we should privatize the rest of state-owned enterprises, the proponents of privatization must show us the data on the impact of previous privatization endeavors,” he said.
The JVP leader said that those who support privatization often show Sri Lanka Telecom (SLT) as an example of the benefits of privatization. Dissanayake said that advocates of privatization claim that before privatization it took six to seven months to get a connection and that once the SLT was privatized everything changed.
“Is this what actually happened? If you look at the technological evolution of the telecommunications industry, the late 1980s and early 1990s saw boosts in digitization and wireless technologies. The privatization of SLT took place at a time when these technological developments were taking place.
“We benefited from technological developments in other parts of the world. The driver of efficiency in telecommunications in Sri Lanka was technological breakthroughs in the west, not privatization,” he said.
Dissanayake added that during the current economic crisis, those who represent powerful business interests have done a good job of convincing people that the best course of action is to privatize state assets.
“People are suffering and when they see the electricity bill or suffer from fuel hikes, they have been told that this is happening because the Ceylon Electricity Board (CEB) and Ceylon Petroleum Corporation (CPC) are owned by the state. They think the prices have gone up because there are too many workers in these institutions,” he said.
However, if the inefficiency of state-owned enterprises is the reason for electricity and fuel price hikes, what could explain the dramatic rise in the prices of items like cement or biscuits or milk powder? the JVP leader asked.
“The government plays no role in producing cement. When it comes to milk powder, Highland only has about five percent market share and Highland is still cheaper than other brands. The advocates of privatization are silent on this. Or they tell us that milk powder is bad for the body, or we should not buy cement or biscuits. So, are we going to blame the inefficiency of the private sector for the price increase in biscuits? It is obvious that the current price hikes have little to do with the ownership,” he said.
Dissanayake said that the government is not proposing to only sell loss-making institutions. Among institutions that are earmarked for privatization are profit-making entities like the SLT, Sri Lanka Insurance Corporation and Sri Lankan ground handling and catering.
“Catering and ground handling departments of Sri Lankan make a lot of profit. I have looked at the annual reports of Sri Lankan catering from 2011 to 2021. They have been profitable in all years except 2020, they have been profitable even in the 2021-2022 financial year. It’s obvious why they made losses in 2020. If you look at ground handling, they are doing even better. They made a five billion rupee profit last year. The government is getting ready to sell them and I am sure there are many people ready to buy them. But what about the airline? No one will buy the airline because liabilities are higher than assets and this is a really bad time to run an airline. The government is ready to absorb all the losses of the airline, but even then there are no buyers. We will end up selling the profit-making entities and holding on to loss-makers. This will only make things worse,” he said.
The JVP leader said that there are three main drivers that animate those who support privatization. Some of them are adherents of minimum government and believe that the government must not be involved in any businesses. On the other hand, the government is desperate for dollars.
“From 1980 we have failed to earn the dollars we need. In 2022, there is a gap of eight billion dollars to meet imports. If we had not defaulted we would have had to pay six billion dollars for debt servicing. How have we filled this gap? We used to make some money from tourism and foreign remittances. We filled the rest of the gap through borrowings and selling assets. Now we are scraping the bottom of the barrel,” he said.
Dissanayake added that another thing that animates privatization advocates is the opportunity to make money out of these transactions. He said that when large state institutions were privatized, those involved in the process made a lot of money.
“When Hingurana sugar was sold, the institution had 7000 acres of cane, a 300-acre plant nursery, a factory, and 70 million rupees in the bank and sugar in store. It was sold for less than sugar in the store. If we look at the current context, Minister Nimal Siripala is desperate to privatize Sri Lankan catering and ground handling because one of his deals went wrong a few months ago,” he said.
The JVP does not believe that the state should hold onto everything and try to involve itself in every sector, he said. However, the government has the responsibility to ensure that goods and services are available freely at a decent price, in good quality.
“We can control some aspects of the market through regulation. We can also intervene through the cooperative system. If you look at Amul, India’s dairy giant that makes billions of dollars in profit is a cooperative. Fonterra, the producer of Anchor brand, is a cooperative. Imagine what we can do if we get small and medium-scale rice millers into a cooperative and help them with finance and technology? We could easily break the monopoly of big mill owners and reduce the price of rice. Look at the tile sector, two businessmen run the sector, and now apparently people have to wait for months to get tiles. If we believed the advocates of privatization, this shouldn’t be the result of privatization. A JVP government won’t allow monopolies,” he said.
