NPP News

By Harini Amarasuriya

5 April 2021 marked 50 years since the JVP’s first insurrection in 1971, an event that shook the Government in power to its core and set in motion actions that on the one hand, led to radical changes such as land reform, but on the other, strengthened the repressive instruments of the State. In less than 40 years since that insurrection, Sri Lanka managed to become the country with one of the highest rates of enforced disappearances per capita in the world. 

The insurrection also marked the beginning of the trope of ‘youth frustration’ and ‘youth rebellion’ as explanations for violence in our society. The 1971 insurrection and the JVP has been forever associated with ‘youth’ especially university youth. Even today, despite the obviously older leadership in the JVP, demographic changes to its constituency, participation in electoral politics for several decades the JVP, in the popular imagination is a party of educated, angry, rebellious youth from rural villages. 

Anthropologist Gananath Obeysekere analysed the demographic features of those who were arrested or detained after the 1971 insurrection in a landmark paper published in 1973. According to his analysis, the insurgents were predominantly Sinhala youth – (average age was 20). While the leadership was drawn from universities, the majority were not university students or graduates, but had completed general education – and were primarily from madyamaha pasal – the central schools that were established to make high quality education more accessible to the masses. Obeysekere noted that the majority were either unemployed or under employed. 

But what is interesting about the JVP insurrection is that unlike in many other parts of the world at the time which were also experiencing revolutionary political movements, this was not simply a rural, peasant revolt. The high levels of education along with unemployment or under-employment among the insurgents led to yet another trope that has remained powerful especially within education reform policy circles: the mismatch between education and employment. 

Simply stated, this trope claims that youth unrest and violence is a consequence of the inability of the education system in Sri Lanka to produce employable graduates or those who meet the needs of employers. Education reforms intent on improving ‘employability’ have dominated the policy landscape for decades. Yet, can we simply explain the 1971 insurrection as well as subsequent violent anti-State movements simply as an effect of frustration or unfulfilled aspirations among educated but unemployable youth? 

Gananath Obeysekere described the 1971 insurrection as a revolt against Sri Lanka’s elite class. Obeysekere defines ‘elite’ in terms of a particular lifestyle that cuts across ethnic differences. One of the most striking aspects of this lifestyle is belonging to a powerful network of ‘old boys’ from prestigious schools. The majority of this elite use English at home and for social interaction. Political leaders as well as administrative and business leaders were drawn from this class. While there might have been differences in political ideologies, most of the leaders of the main political parties belonged to this elite class. Their educational paths were amazingly similar: prestigious local school followed by university – for the more affluent, foreign universities. 

A well-established patronage system within this elite however, ensured that even those who did not perform well academically were assured some of the best jobs – especially if they had participated in sports in their schools. Obeysekere describes all political parties in Sri Lanka as factions of this elite striving to get political power. On the other hand, free education led to a highly politically conscious electorate with no access to political power or to the economy, because both were controlled by the elite class. The only times that the masses experienced power was during elections as evidenced by how Sri Lanka’s electorate regularly dispatched governments home despite the best efforts of successful regimes to hold on to power both through constitutional and non-constitutional means. 

The 1971 insurrection was a huge slap in the face of the elite class – particularly its political leadership. It marked the first instance, where a vernacular educated, highly politically conscious and articulate political movement challenged the established status-quo. Their challenge did not end with the insurrection: soon after the military crushing of the insurrection a controversial Criminal Justice Commission was set up to try the arrested. However, the accused refused to accept the legality of the Commission. They refused to stand up for the judges, sang revolutionary songs during the proceedings and used it as a platform to present a justification for revolution against an oppressive, capitalist class. JVP leader, Rohana Wijeweera who presented his own defence with legal advice from the late Bala Tampoe, lawyer and union leader, laid out a comprehensive justification for the use of violence and revolution and argued that historically, the proletariat is provoked into violence by the suppression of peaceful protest by the capitalist class.

Unsurprisingly, the political leadership at the time, came together across ideological differences to crush the upstart movement. Many in the leadership including Rohana Wijeweera were sentenced to prison and hundreds of others were sent for rehabilitation. Little less than 20 years later, yet another commission, the Youth Commission of 1990 set up after the JVP’s second and bloodier, more violent insurrection during 1988/89, concluded as follows:

The oral and written representations made to the Commission indicated virtual unanimity that politicisation and perceptions about the abuse of political power are some of the main causes of youth unrest in contemporary Sri Lanka. The Commission is well aware of the important role that politics plays in a democratic society. However, what was underscored during our deliberations was not politics as ‘the art of governance’ but the abuses and excesses of politicisation which give rise to strong perceptions of injustice, especially among youth’.

Despite events, scholars and commission reports, the sense of injustice, political abuse and excess, a ruling and economic elite within whom ideological differences are barely discernible today, and a politically conscious electorate that only comes alive during elections, remain strong features of post-Independence Sri Lankan society and polity. The old boy school network (and increasingly, old girl network) is also alive and well – though the schools that are part of that network may have changed. 

The educational qualifications of our political leaders may be subject to far more scrutiny today than in the past – yet the strategies through which the political elite cling to power has barely changed. We can blame our current economic woes on the COVID pandemic – but the precarity of our economic systems extend beyond COVID. Another armed revolt seems unlikely – not least because State monopoly of violence and repression have demonstrated the bleak prospects for achieving success from armed revolution. But sadly, there is little evidence that the bloodshed and violence our little island has experienced, have taught our political leadership and ruling elite any useful lessons apart from increasingly undemocratic means of remaining in power.

– https://ceylontoday.lk/news/reflections-on-the-1971-insurrection-old-tropes-and-lessons-for-today

පෝට් සිටි පනතින් නීති දෙකක් රටවල් දෙකක් නිර්මාණය වන බව ජාතික ජන බලවේගය සඳහන් කරයි. ඒ එම සංවිධානය විසින් අද (25) පෙරවරුවේ බත්තරමුල්ල පැලවත්ත හි පිහිටි ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන කාර්යාලයේ පැවති මාධ්‍ය හමුවක් අමතමිණි.

එම මාධ්‍ය හමුව සඳහා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා, ජාතික ජන බලවේගයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීනි අචාර්ය හරිනි අමරසූරිය සහ සාහිත්‍යවේදී කීර්ති වැලිසරගේ යන අය සම්බන්ධ වූහ.

එහිදී ඔවුන් දැක්වූ අදහස් පහතින් පල වේ.

මෙය රටක් ඇතුළට අපි දමා ගන්නා බරපතළ අනතුරක්,

ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා

“ජනාධිපතිවරයා බලයට පැමිණීමේදී කියා සිටියේ දේශප්‍රේමී, ස්වෛරීත්වය රකින පාලනයක් පිහිටුවන බවයි. ඒ නිසා රට නොවිකුණන බවත් පාවා නොදෙන බවත් ඔහු කිවුවා. රට රකිනවා නම් ඉන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පමණක් බවට මතයක් රටේ හැදුවා. එසේ බලයට ආපු ආණ්ඩුව සහ ජනාධිපතිවරයා දැන් රටේ ස්වෛරීභාවය අහිමි කරන පෝට් සිටි පනත ගෙනැවිත් තිබෙනවා. මේ පනතින් අපේ රටට ආර්ථික වගේම දේශපාලන හානි ගණනාවක් සිදුවීමට ඉඩකඩ තිබෙනවා.

මේ වන විට පෝට් සිටි පනත පිළිබඳව සමාජය තුළ විශාල කතාබහක් ඇතිවී තිබෙනවා. එහි හානිකර කරුණු සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් අනාවරණය වී තිබෙනවා. ඒ වගේම ඊට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට පෙත්සම් ගණනාවක් ඉදිරිපත් වී තිබෙනවා. ඇත්තටම එහිදී විමසා බලෙන්නේ මෙම පෝට් සිටි පනත ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට එකඟද නැද්ද යන කරුණ පමණයි. නමුත් මෙම පනතේ ආර්ථික හා දේශපාලනික හානි පිළිබඳව එහි සාකච්ඡා වෙන්නේ නැහැ. අපි හිතනවා මෙම පෝට් සිටි පනත ක්‍රියාත්මක වුවහොත් සිදු විය හැකි ආර්ථික, දේශපාලනික සහ සංස්කෘතික හානි පිළිබඳව රට තුළ මතයක් ගොඩනැගිය යුතුයි කියලා.

ජනාධිපතිවරයා විසින් වරාය නගරය පාලනය කිරීමට අදාළව සකස් කර ඇති පනතට අනුව එය සිදු කරන්නේ කොමිෂන් සභාවක් මගිනුයි. එම තත්වය විසින් අපේ රටේ ස්වෛරීත්වයට බරපතළ තර්ජනයක් එල්ල කරනවායැයි අපි හිතනවා. අපි එකම රටක්නම් එකම නීතියක්නම් පෝට් සිටියටත් රටේ නීතිය වලංගු විය යුතුව තිබෙනවා. නමුත් අපිට පේන්නේ එය භූගෝලීය වශයෙන් රටට අයිති වුණාට නීතිමය වශයෙන් අයිති නැති කිසියම් නිදහසක් ප්‍රදානය කරන ලද කලාපයක් බවට එය පත් කොට ඇති බවයි.

පළමුවැනි කරුණ රටේ පොදු පාලනයෙන් මෙය ඉවත්කරනු ලැබ තිබීමයි. මෙය කොළඹ නගර සභාවට හෝ බස්නාහිර පළාත් සභාවට අයිති වෙන්නේ නැහැ.පාර්ලිමේන්තුවට වගකින්නේ නැති ප්‍රදේශයක්. මහජන නියෝජිත ආයතනවලට මෙය අයත් වන්නේ නැහැ. මෙය පාලනය වන්නේ ජනාධිපතිවරයා විසින් පත් කරනු ලබන කොමිසමක් මගින්. එය පස්දෙනෙකුගේ සිට හත් දෙනෙකු දක්වා වන පිරිසකගෙන් සමන්විතයි. එයට පත් කරනු ලබන්නේ කවුරුන්දැයි පැහැදිලි නැහැ. මෙය පත්කිරීමේදී ජනාධිපතිවරයා කිසිවෙකුට වගකියන්නේ නැහැ. එය ඇමති මණ්ඩයෙන් විමසන්නේ නැහැ. එහි අදහස පෝට් සිටිය පාලනය වන්නේ ජනාධිපතිවරයා අතින් බවයි. මෙහි විශාල අනතුරක් තිබෙනවා. එක් පුද්ගලයෙක් අතින් මෙය පාලනය වීමේදී පෝට් සිටියේ පදිංචිකරුවන්ට, ඉඩම් අල්ලාගෙන සිටින්නවුන්ට, එහි ජාවාරම්කරුවන්ට තමන්ට හොඳ ජනාධිපතිවරයෙක් පත්කර ගැනීම වෙනුවෙන් මැදිහත්වීමට ඉඩක් හදනවා. ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යයට පිටින් ඇති නිසා ස්වෛරීත්වයට හානි කරන බව පැහැදිලියි.
ආණ්ඩුව කුමන තර්ක ඉදිරිපත් කළත් මෙම පනත මගින් රටේ නීතිරීති විශාල ප්‍රමාණයක් ඉවත්කොට තිබෙනවා. පෝට් සිටි පනතේ අග උපලේඛනවල ඊට අදාළ නොවන පනත් යටතේ ඒවා සඳහන් වෙනවා. නාගරික සංවර්ධන අධිකාරිය පනත. ක්‍රමෝපාය සංවර්ධන පනත, ආයෝජන මණ්ඩල පනත වැනි ව්‍යාපාර පවත්වාගෙන යාමට අදාළ පනත් ගණනාවක් ඒ අතර තිබෙනවා. මෙය ස්වෛරීත්වයෙන් ඉවත් කරන ලද වෙනම බලප්‍රදේශයක්. පෝට් සිටි පනත නිසා එකම රටක් එක නීතියක් වෙනුවට නීති දෙකක් රටවල් දෙකක් බවට පත් වෙනවා.

මේ පෝට් සිටිය නිර්මාණය වන්නේ චීනයේ වුවමනාවට අනුවයි. එහි ආර්ථික හා දේශපාලන වුමනාකම් වෙනුවෙන් ඔවුන් මෙය හදනවා. අපට ඉඩමක් හදා දෙන්න චීන සමාගමකට වුවමනාවක් හැදෙන්න විදිහක් නෑ. එහි සම්පූර්ණ වියදම දරුවේ ඔවුන්. ඔවුන් තමන්ගේ දේශපාලන හා ආර්ථික වුවමනාකම් වෙනුවෙන් එය මෙහෙයවනවා. මෙය ආණ්ඩුව පෙන්නන තරම් සරල කාරණයක් නෙමෙයි. එම නිසා අනිවාර්ය ලෙසම ලංකාව කලාපීය බල අරගලයක ගොදුරක් බවට පත්වෙනවා.

මේ කලාපය තුළ ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය, ඉන්දියාව හා ජපානය ප්‍රමුඛ කඳවුර එක් පැත්තකින් සහ අනෙක් පැත්තෙන් චීනය ආර්ථික බලවතෙක් ලෙස සිටිනවා. මෙම කඳවුරු දෙක අතර ප්‍රතිවිරෝධයක් තිබෙනවා. ඉන්දියාව අසල දූපතක් හදාගෙන චීන ආර්ථික දේශපාලන වුවමනාකම් ඉටු කරන්නා විට ඊට එරෙහිව ඉන්දියාවත් ඇමරිකාවත් ක්‍රියාත්මක වීම අනිවාර්යයක්. ආණ්ඩුව කිවුවේ අපි නොබැඳි ප්‍රතිපත්තියක සිටින බවයි. කිසිවෙකුට දණ නොනමන බවයි. නමුත් මේ නිසා ලංකාව කලාපීය බල අරගලයේ ගොදුරක් බවට පත්කරනවා. ලංකාවට මේ රටවල් සමග හැපෙන්න හයියක් නැහැ. දැනටමත් ලංකාව ජීවත් වෙන්නේ චීන හා ඉන්දියානු ණය මතයි. ණය නැතිවුණොත් ආණ්ඩුවත් නැහැ. ලංකාව කියන්නේ ඒ ණය හිලව්වට රටේ කෑලි ලබා දෙන ආණ්ඩුවක් සහිත රටක්. පෝට් සිටිය කියන්නෙත් එම ප්‍රතිපත්තියේම දිගුවක්.
මෙවැනි තත්වයක් තිබියෙදී ආණ්ඩුව ඉදිරිපත් කරන කරුණු ප්‍රමාණයක් තිබෙනවා.

● ඔවුන් කියනවා මෙම පනත ගෙනෙන්නේ ආර්ථික සංවර්ධනය ඇතිකිරීම බවයි. එමගින් විදේශීය ආයෝජන ඇවිත්, රැකියා ඇතිවී, නිෂ්පාදනය වැඩිවී ආර්ථික ඉහළ යනවා වගේ කතා ඔවුන් කියනවා. නමුත් ඇත්තම ගත්තොත් මෙහි ඇත්තේ හෙක්ටයාර 446කට මදක් වැඩි ප්‍රමාණයක්. ඔවුන් කියන්නේ මුළු රටක් ගොඩනගන්න එයින් හැකියාවක් ඇති බවයි. මුළු රටේ භූමිය තිබියෙදී එහි වරාය, වෙරළ, සම්පත් පාවිච්චි කර ගොඩනැගිය නොහැකි වූ රටක් මේ කුඩා භූමියකින් හදන්නේ කෙසේද? මේවා සෙල්ලම් ගෙවල් වගේ වැඩ. තමන්ගේ නොහැකියාව වසා ගැනීම සඳහා ආණ්ඩුව බොරු කියමින් ඉන්නවා.

● ලංකාවට ආයෝජන කැඳවා ගැනීම සඳහා සහන ලබා දිය යුතු බව ඔවුන් කියනවා. ඒ බව අපිත් පිළිගන්නවා. එසේ සහන දීම සඳහා වන ආයතන විශාල ප්‍රමාණයක් දැනමත් ලංකාවේ තිබෙනවා. කලින් මහකොළඹ ආර්ථික කොමිසම හැදුවා. එය විශාල කර ආයෝජන මණ්ඩලය හැදුවා. ඒ යටතේ වන සමාගම්වලට බදු සහන දෙනවා. යම් නීති අඩු වශයෙන් ක්‍රියාත්මක වෙනවා. ඊට වඩා සහන දෙන්න ක්‍රමෝපායික සංවර්ධන පනත ගෙනාවා. මේ සියල්ල තිබියෙදී ඊට පිටින් සහන දීම සඳහා තවත් එකක් හදන්නේ ඇයි? ඒවායින් ගෙන්වා ගැනීමට නොහැකි ආයෝජකයින්ට වෙනම රටක් හදා දී ගෙන්වා ගැනීමට හැකි යැයි ඔවුන් සිතනවාදැයි අපට ගැටලුවත් තිබෙනවා.

● සැබැවින්ම ලංකාවට ආයෝජන කැඳවා ගැනීමට නොහැකි වී තිබෙන්නේ අපේ රටේ බදු සහන නැති නිසා හෝ නීතිවල ගැටලු නිසා නෙමෙයි. මීට වඩා නීති තද තැන්වලට ආයෝජන යනවා. චීනය ආයෝජන කැඳවා ගැනීමේදී එහි පැවති මධ්‍යගත තනි පක්ෂ පාලනය, දැඩි නීති අදාළ වුණේ නැහැ. එතනට ආයෝජකයෝ ආවා. කොමිස් ගැහැව්වෙ නැහැ. පගා ඉල්ලුවෙ නැහැ. නමුත් ආයෝජකයො ලංකාවට එද්දි ආණ්ඩු කරන දේශපාලකයො කොමිස්, අල්ලස් ඉල්ලනවා. මේ ආයෝජකයො විශාල කොමිස්, අල්ලස් දීලා ව්‍යාපාර කරන්න සූදානම් නැහැ. ආණ්ඩුව කළ යුතු තිබෙන්නේ මේ කොමිස් ඉල්ලන, පගා ගහන සංස්කෘතිය වෙනස් කරන එකයි. ජනාධිපතිවරයාගේ සිට පහළම නියෝජිතයා දක්වා අල්ලස් ඉල්ලන නිසා ලංකාවට එන්න හිටපු ආයෝජන හැරිලා ගිය අත්දැකීම් අපට අසන්නට ලැබුණා. එම නිසා ඇත්ත ප්‍රශ්නය පැත්තකින් තබා සහන ලබා දීමට පෝට් සිටි පනත ගෙන එනවායැයි කීම කිසිසේත් සාධාරණ නැහැ.

● පෝට් සිටිය නිසා ආයෝජන ඇවිත් රැකියා ලැබිලා රට දියුණු වන බවට ආණ්ඩුව ජනතාවට හීනයක් පෙන්නමින් ඉන්නවා. ඔය ආකාරයේ හීන කීයක් අපේ රටේ ජනතාවට පෙන්වා තිබෙනවාද? එජාප ආණ්ඩුව කඩිනම් මහවැලිය හදද්දී කෘෂිකර්මාන්තය දියුණුවෙලා, විදුලි බලය ලැබිලා කර්මාන්ත දියුණු වෙලා රටට කිරියෙන් පැණියෙන් උතුරන බවයි. ඉන්දියාවටත් විදුලිය විකිණිය හැකි බව කිවුවා. නමුත් දැන් ඉන්දියාවෙන් විදුලිය ගන්න සිද්ධ වෙලා. මහ කොළඹ ආර්ථික කොමිසමෙන් නිදහස් වෙළඳ කලාප හදද්දිත් ආයෝජන මණ්ඩල හදද්දිත් එහෙම හීනයක් හැදුවා. ආයෝජන ඇවිත් රට සුරපුරයක් වන බව කිවුවා. අද ඒවා ඛේදවාචයක් වී තිබෙනවා. ඒවායේ සේවක සේවිකාවන්ට අවම පහසුකම්වත් ලබා දීමට අසමත් වී තිබෙනවා. ක්‍රමෝපායික සංවර්ධන පනත ගේනකොටත් මෙහෙම කතා කිවුවා. ඒ සියල්ල අසාර්ථක වී තිබියෙදී දැන් පෝට් සිටි පනත හීනය පෙන්නවා.

ඇත්තම කතාව ආණ්ඩුවට චීනය ඉදිරියේ දණගැසීමට සිදුව තිබීමයි. ණය ගැනීම නිසා චීනයෙන් වැටෙන ඉදුල් ටිකක් වෙනුවෙන් මේ හදා ගත්තු බිම්කඩේ අයිතිය චීනයට ලබා දෙන්න සිදුවී තිබෙනවා. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයාට විදේශ රටවලට අනුව නටන රූකඩයක් වීමට සිදුව තිබෙනවා. පෝට් සිටි පනත ගෙනත් එහි ව්‍යාපාරිකයන්ට අවශ්‍ය පරිදි පාලනයක් හදා දීමට ඔහුට සිදුව තිබෙනවා. මෙවැනි රටේ නීතිය දුබල කරපු තැනකට කළු සල්ලිකාරයින්, ජාවාරම්කාරයින් කඩා වදින්න ඉඩකඩ තිබෙනවා. කළු සල්ලි සුදු කරන තැනක් ජාවාරම්කාරයින්ගේ තිත්පොළක් වෙනවා. රටේ ආණ්ඩු පෙරළන, ජනාධිපති මාරු කරන කුමන්ත්‍රණ සිදුවන තැනක් බවට මෙය පත්වෙනවා. ඒ වෙනුවෙන් කළු සල්ලි පොම්ප කෙරෙන තැනක් බවට මෙය පත්විය හැකියි.

මෙය රටක් ඇතුළට අපි දමා ගන්නා බරපතළ අනතුරක් බව කිව හැකියි. ඒ අනතුර ඇතිවී තිබෙන්නේ භූමියෙන් නොවෙයි. රටේ ස්වෛරීත්වය අත්හැරපු පනතෙනුයි. මෙතනට එන්න ඉන්න ජාවාරම්කාරයින් සතුටු කරන්න, චීනය සතුටු කරන්න මිසක් මේක රට වෙනුවෙන් හෝ ජනතාව වෙනුවෙන් හදපු දෙයක් නෙමෙයි. ඒ නිසා පෝට් සිටිය පිළිබඳව හදන හීනවලට නොරැවටෙන ලෙසත් රටට පාලනය කළ නොහැකි බිම්කඩක් නිර්මාණය වීමේ අනතුරට එරෙහිව පෙරට එන ලෙසත් ජනතාවගෙන් ඉල්ලනවා.”

මෙම පාලකයින් මෙහෙයවමින් තිබෙන්නේ කොතැනින්ද යන්න පෝට් සිටි පනතින් පැහැදිලියි

පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීනි හරිනි අමරසූරිය

“පෝට් සිටි ව්‍යාපෘතියට ආරම්භයේ සිටම ජනතාවගේ විරෝධතා එල්ල වුණා. අදටත් එහි පාරිසරික බලපෑම් හේතුවෙන් ධීවරයින් පීඩාවිඳිමින් ඉන්නවා. ඇත්තටම මෙම ව්‍යාපෘතිය මේ වන විට ප්‍රතික්ෂේප වූ සංවර්ධන ආකෘතියේම කොටසක්. මෙයට එරෙහිව නැගුණු විරෝධතා නිසා මෛත්‍රීපාල ජනාධිපතිවරයාගේ සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ආණ්ඩුව මෙය නතර කරන බවට පොරොන්දු වුවත් ආර්ථික සංවර්ධන ව්‍යාපෘතිය නමින් ඉදිරියට ගෙන ගියා.

දැන් මේ විරෝධතා මධ්‍යයේ ඉදිරිපත් කරනු ලබන පෝට් සිටි පනත මගින් විසඳෙන්නේ කාගේ ප්‍රශ්නදැයි බැලිය යුතුයි. මේ වන විට අලි මිනිස් ගැටුම හේතුවෙන් ජනතාව පීඩාවිඳිමන් ඉන්නවා. ක්ෂුද්‍ර මූල්‍ය ණය ගැටලුවට විසඳන ලෙස ඉල්ලා ජනතාව උපවාස කරමින් ඉන්නවා. වස විස නැති ආහාර ලබාගැනීම නොහැකි වීම ඇතුළු ගැටලු ගණනාවකින් ජනතාව පීඩා විඳිමින් ඉන්නවා. විසඳුම් ලැබිය යුත්තේ මෙම ගැටලුවලටයි. මේ කිසිදු ගැටලුවක මෙම පනතින් පිළිතුරු ලැබෙන්නේ නැහැ. ඒ අනුව ආණ්ඩුව ප්‍රමුඛතාව ලබා දෙන්නේ කාගේ ප්‍රශ්න විසඳන්නද කියන එක ඉතාම පැහැදිලියි. සැබැවින්ම ආණ්ඩුව තමන්ගේ සහ තම සමීපතමයින් පිරිසකගේ ගැටලු විසඳා ගැනීමට යනවා.

දැන් මෙම පෝට් සිටි භූමිය තුළ අධ්‍යාපනය ලබා දෙන පාසල් උසස් අධ්‍යාපන ආයතන, රෝහල්, විනෝදාස්වාදය ලබාදෙන මධ්‍යස්ථාන ඉදිවෙනවා. මේවායින් පහසුකම් ලැබීමට මේ රටේ පොදු ජනතාවට කිසිදාක හැකියාවක් ලැබෙන්නේ නැහැ. ඔවුන් පෙළන ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් ගෙනෙන්නේ නැහැ. සැබැවින්ම බල අරගලයේ කොටසක් වීම මගින් අමතර ප්‍රශ්න ප්‍රමාණයක් නිර්මාණය වී තත්වය උග්‍ර වනවා පමණයි.

පෝට් සිටිය ස්වෛරීභාවයට අදාළ වන ආකාරය පසුගියදා පාර්ලිමේන්තුවෙන් අපේ දුරකථනවලට ලැබුණු එස්එම්එස් පණිවිඩයෙන්ම පැහැදිලියි. එහි සඳහන් වුණේ පෝට් සිටිය නැරඹීම සඳහා චීන තානාපති කාර්යාලය මගින් යොදාගෙන තිබූ චාරිකාව කල් දමා ඇති බවයි. තානාපති කාර්යාලය එවැනි චාරිකාවක් සූදානම් කර ඇති බව අපි දැන ගත්තේත් එමගින්. ඒ අනුව මෙම පාලකයින් මෙහෙයවමින් තිබෙන්නේ කොතැනින්ද යන්න පැහැදිලියි.

සමහරු මෙය චීන කොලනියක් නොවන බව කියනවා. අපට ප්‍රශ්නය ඇත්තේ මෙය චීනද ඇමරිකාවද ඉන්දියාවද කියන එක නෙමෙයි; අපට රට අදාළ නැහැ. දේශපාලන පක්ෂ, ජනතා නියෝජිතයින් ලෙස අප මේ දෙස බලන්නේ මේ ව්‍යාපෘතිය විසින් රටේ ජනතාවට ලබා දෙන්නේ කුමක්ද යන්න අනුවයි. අපට පෙනෙන්නේ මින් කිසිසේත් ජනතාවගේ ප්‍රශ්න නොවිසඳෙන බවයි. ඒ වගේම වසර 05ක කාලයකට බලයට එන ආණ්ඩුවකට මේ කාලයට පමණක් නොව ඉපදීමට සිටින පරම්පරාවලට බලපාන තීරණ ගන්න අයිතියක් නැහැ. මෙම පනත සම්මත කිරීමට පෙර ජනතාවගෙන් නැවත වරක් අනුමැතිය ලබා ගත යුතු යැයි අපි ආණ්ඩුවට අවධාරණය කරනවා.”

කළු සල්ලි සුදු කරන පැනමාවක් වීමට අපට අවශ්‍ය නැහැ

සාහිත්‍යවේදී කීර්ති වැලිසරගේ

“ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය සහ සහ සෝවියට් සංගමය අතර යුදමය තරගයක් පවතිද්දී අපි ලෝකය තුළ නොබැඳි රටක් ලෙස පැවතියා. නමුත් අද ලෝක ආර්ථික හා දේශපාලන පොරපිටිය මැද අප ලේ ගලන ගොදුරක් බවට පත්වී තිබෙනවා. ආණ්ඩුවේ මැති ඇමතිවරු අද කිසිදු හිරිකිතයකින් තොරව චීනය අපට ඕනෑ තරම් ණය දීමට සූදානම් යැයි පවසනවා. නමුත් මේ ණය දෙන්නේ ගම්වල ණය දෙන්නන් පරිදිම ඉඩම සින්නක්කර ලියා ගැනීමේ අපේක්ෂාවෙන් බව ඔවුන්ට තේරෙන්නේ නැහැ.
ජනතාව ආණ්ඩුවට ඡන්දයෙන් ලබා දී තිබෙන්නේ ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාව තුළ නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ බලයයි. නමුත් මෙම පෝට් සිටි පනතින් ආණ්ඩුව ඉන් ඔබ්බට යාමට සූදානම් බව පෙන්වා තිබෙනවා. එම නිසා නැවත ජනතාවගේ අනුමැතිය ඊට ලබා ගත යුතුයි.

සෞදි ආරාබියේ ෆාම් අයිලන්ඩ්, සිංගප්පූරුව වැනි තැන්වල මෙවැනි ඉදිකිරීම් කර තිබෙනවා. ඒවායේ ප්‍රාග්ධනය සහ ප්‍රතිලාභ එම රටවලට අයත්. එහෙත් එවැනි හැකියාවක් නොමැති පැනමාව වැනි තැනක් විදේශීය ජාවාරම්කාරයින්ගේ ග්‍රහණයට හසුවී තිබෙනවා. කළු සල්ලි සුදු කරන පැනමාවක් වීමට අපට අවශ්‍ය නැහැ. කළු සල්ලි සුදු කරන, ජාවාරම්කාරයින්ගේ භූමියක් නිර්මාණය කිරීමට ආණ්ඩුවට කිසිවෙක් බලයක් දී නැහැ. ආණ්ඩුව මෙය හුදු විරෝධයක් ලෙස පමණක් නොසිතිය යුතුයි. මෙම නීති රටේ ජනතාවට අවශ්‍ය ලෙස වෙනස් කිරීමට පියවර ගත යුතුයි.”

The Face book post published by NPP Parliamentarian Dr Harini Amarasuriya regarding the barren conversations targeting Bhagya Abeyratne,who spoke out against the destruction taking place to the Sinharaja, has drawn the attention of the political sector.
Harini, in her post, states, “The unrest around Bhagya is exposing us one by one to the most despicable attitudes in our society.
First, please stop treating her, who is a 19-year-old young woman, as a baby. She has demonstrated her ability to hold independent opinions and articulate her ideas and her ability to speak up boldly for her own understanding. Second, government officials’ questioning of her shows their inability to deal with confident adolescents. When challenged by talented, courageous young people, they intimidate and threaten. Third, the way both agree and oppose her in the media, glorifying her as a mere commodity and glorifying her as a person who cannot act independently, once again shows the absurdity of the Sri Lankan media

Fourth, the shaking of the entire establishment by a single public protest by a 19-year-old girl shows the cowardice and distrust of our ‘leaders’. Finally, this incident clearly shows us our huge social gaps. Bhagya was not the first (or last) 19-year-old to speak in public. But she comes from a background that exposes her to all of the above.

How many of her peers in more comfortable and safer backgrounds would gather around her? Are they at least aware of this incident, even those who say they care as much about the environment? It is futile to continue claiming that her statement was screened when it appears to be factually correct.
Bhagya by no means need be a victim of harassment and slander. And she is not a helpless person who needs help. Certainly not someone who should be discarded when used and obsolete. Bhagya has shown us that not all hopes for our country are dashed. We can still produce young people like her means that we can still hold out hope. Let her take the lead and awaken the minds of the people. Let her grow. Let her breathe freely.
Meanwhile, many groups have started to rally around Bhagya condemning the harassment and the investigation being carried out by the authorities.
The Socialist Youth Union (SYU) staged a silent protest opposite the Human Rights Commission in Colombo, demanding an investigation for violating the rights of Bhagya Abeyratne.
“We will not remain silent if anyone attempts to lay a hand on those who stand up against environmental destruction,” said Anjana Sampath Amarasinghe from the Socialist Youth Union (SYU), adding the government has no right to take away the people’s right to breathe fresh air.

යුක්තිය වෙනුවෙන් හඬ නැගීම පොදු මානවීය අයිතියක් බව සඳහන් කරන ජාතික ජන බලවේගය පාස්කු ප්‍රහාරයේ වින්දිතයන් වෙනුවෙන් ශ්‍රී ලාංකේය කතෝලික සභාව යුක්තිට ඉල්ලා සිටින 2021 මාර්තු 07වැනි කළු ඉරිදාවට ජාතික ජන බලවේගය ලෙස පූර්ණ සහයෝගය පළ කරන බව සඳහන් කරයි. තවමත් ප්‍රමාද නොකර මේ පිටුපස සැඟව සිටින මහ මොළකරු/මොළකරුවන් හා වැරදිකරුවන් හෙළිදරව් කර, ලේ කඳුළට නෛතිකව යුක්තිය ඉටු කරන ලෙස ආණ්ඩුවට හා අදාළ නීති අංශවලට බලකර සිටින බවද ජාතික ජන බලවේගය සඳහන් කරයි.

එම පක්ෂය මාධ්‍ය වෙත නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් මේ බව සඳහන් කරන අතර සම්පූර්ණ මාධ්‍ය නිවේදනය පහතින් පල වේ…

“පාස්කු කඳුළට යුක්තිය ඉටුවිය යුතුයි! කළු ඉරිදාවට සහය පළ කරමු!

2019 අප්‍රියෙල් 21 දිනය ලාංකේය අපට කිසිදා අමතක කළ නොහැක. ක්‍රිස්තු භක්තිකයන් ක්‍රිස්තූත්ථානය සමරන එම උතුම් දිනයේදී එල්ල වූ මරාගෙන මැරෙන ප්‍රහාරය හේතුවෙන් අහිංසකයෝ තුන්සියයකට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් මිය ගියහ. තවත් පන්සියයකට අධික පිරිසක් තුවාල ලැබූ අතර ඇතැමෙක් සදාකාලික ආබාධිතයෝ වූහ. මේ නින්දිත ප්‍රහාරය කිතුනු ලබ්ධිකයන් තුළ මෙන්ම සමස්ත දේශය තුළ මතු කළ කඳුළේ බර සුළුපටු නොවේ.

මෙය එවකට පැවති ආණ්ඩුවේ හා රාජ්‍ය බලධාරින්ගේ නොසැලකිල්ල නොවන්නට වළක්වා ගත හැකිව තිබූ බව දැන් කිසිවෙකුටත් රහසක් නොවේ. වින්දිතයන් වෙනුවෙන් යුක්තිය පසිඳළනු පිණිස එවකට පැවති ආණ්ඩුවද, එම ප්‍රහාරයේ වේදනාවට ගොඩවී සිංහාසනයට පැමිණි වත්මන් ආණ්ඩුවද ඒ පිළිබඳව කළ එකම කාර්යය වූයේ පාස්කු කොමිසමය.

පාස්කු කොමිසමේ අවසන් වාර්තාව දැන් නිකුත් වී ඇත. එහෙත් කොමිසම් සභා හා කොමිසම් සභා වාර්තා යටගැසීම තුළ එහි වරදකරුවන් හා මහා මොළකරුවන්ද දේශපාලන බලය වෙනුවෙන් අන්තවාදය පාවිච්චි කළවුන්ද සැඟව නොපෙනී යන ඓතිහාසික සන්දර්භයක් තුළ මෙම අවස්ථාවේදී ද වින්දිතයන්ට සාධාරණයක් ඉටු නොවන බව පොදු අදහස බවට පත්ව ඇත. එමෙන්ම පාස්කු කොමිසම් වාර්තාවද තවත් ප්‍රහේළිකා මතු කරනු විනා ප්‍රහේලිකාව විසඳා නැති බවද ඒ පිළිබඳව විවිධ පාර්ශ්වයන්ගෙන් නැගෙන මැසිවිල්ලයි.

යුක්තිය වෙනුවෙන් හඬ නැගීම පොදු මානවීය අයිතියකි. උක්ත සන්දර්භය තුළ අදාළ ප්‍රහාරයේ වින්දිතයන් වෙනුවෙන් ශ්‍රී ලාංකේය කතෝලික සභාව 2021 මාර්තු 07වැනි දින කළු ඉරිදාවක් කර යුක්තිය ඉල්ලා සිටී. ජාතික ජන බලවේගය ලෙස ඊට අපගේ පූර්ණ සහයෝගය පළ කරන අතර තවත් ප්‍රමාද නොකර මේ පිටුපස සැඟව සිටින මහ මොළකරු/මොළකරුවන් හා වැරදිකරුවන් හෙළිදරව් කර, ලේ කඳුළට නෛතිකව යුක්තිය ඉටු කරන ලෙස ආණ්ඩුවට හා අදාළ නීති අංශවලට බලකර සිටිමු.

ජාතික ජන බලවේගය
2021.03.03″

The government has issued a number of gazettes, circulars and notices on various issues in the recent past, but they have become illegal, not implemented and are confusing to the people stated Member of Parliament of the NPP Anura Dissanayake. He said this moving a n adjournment motion in Parliament.
He pointed out that there is no market to buy goods at the prices pertaining to the gazettes issued by the government such as rice, coconut and sugar and that gazette notifications regarding sugar and coconut oil taxes have caused serious tax frauds. He said the cancellation of the permits to transport sand permit on verbal instructions of the minister was illegal.

මහර බන්ධනාගාරයේ සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් අපක්‍ෂපාති කොමිසමක් පත් කළ යුතු යැයි ජාතික ජන බලවේගය අවධාරණය කරයි. එමෙන්ම කුමන තත්වයක් යටතේ වුවද වෛද්‍ය පීඨ වසා නොදමන ලෙසත් ආණ්ඩුවේ නොහැකියාව කොවිඩ්වලට බැර කිරීම සාධාරණ නොවන බවත් එම පක්ෂය අවධාරණය කරයි.

පැලවත්ත බත්තරමුල්ල හි පිහිටි ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන කාර්යාලයේදී ජාතික ජන බලවේගය පක්ෂය විසින් අද (06) පෙරවරුවේ පැවැත්වූ මාධ්‍ය හමුවකදී මේ බව අවධාරණය කළේය.

එහිදී වැඩිදුරටත් දැක්වූ අදහස්…

මහර සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් අපක්‍ෂපාති කොමිසමක් පත්කරන්න…

ජාතික ජන බලවේගයේ නායකත්ව මණ්ඩල සාමාජික නීතිඥ ලාල් විජේනායක මහතා,

“මහර සිදුවීමේදී නිරායුධ රැඳවියන් වෙඩි තබා ඝාතනය කිරීම ඉතාම බරපතළ සිදුවීමක්. සෑම සිරකරුවෙක්ම ඉන්නේ රජයේ භාරයේ. රජයේ ආරක්‍ෂාව යටතේ සිටින රැඳවියන් අමු අමුවේ මරා දැමීම ඉතාම භයානයක තත්වයක්. එම සිදුවීමෙන් මීට වසර කිහිපයකට පෙර වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේ ඇතිවූ සිදුවීම අපිට මතක් වෙනවා. එහිදී රැඳවියන් 28දෙනෙක් අමු අමුවේ මරා දැමුවත් ඒ සම්බන්ධයෙන් කිසිදු සාධාරණ පරීක්‍ෂණයක් මේ වනතුරු නැහැ. මෙම රැඳවියන් රජයේ භාරයේ සිටින නිසා සම්පූර්ණයෙන් ඔවුන්ගේ වගකීම රජය සතු වෙනවා. රජයේ ආරක්‍ෂාව කියන්නේ උසස්ම ආරක්‍ෂාව. රජයට වගකීමක් තියෙනවා රැඳවියන්ට සිදුවූයේ කුමක්ද කියලා පැහැදිළි කරන්න. නමුත් මේ මොහොතේ වගකීම පැහැර හරිමින් ප්‍රකාශ නිකුත් කරනවා. එම ප්‍රකාශ පරස්පරයි. එම පරස්පරය තුළින් ජනතාව තුළ විශාල සැකයක් මතුකරනවා.

ඕනෑම ආකාරයක රැඳවියන්ට පුරවැසියන් ලෙස මානව හිමිකම් තිබෙනවා. ඔවුන්ට තිබෙන ජීවත්වීමේ අයිතිය කිසිවෙකුට අභියෝගයට ලක් කරන්න බලයක් නැහැ. ඒ නිසා මෙම ඝාතන මානව හිමිකම් කඩකිරීමක් ලෙසයි අපි දකින්නේ. ඒ වගේම මෙයින් නීතියේ ආධිපත්‍යය බිඳවැටී තිබෙනවා. ශිෂ්ඨසම්පන්න සමාජයක මෙවැනි සිදුවීම් පිළිගන්නේ නැහැ. කුමණ තත්වයක් යටතේදී හෝ නිරායුද පුද්ගලයින් වෙඩි තබා ඝාතනය කිරීම පිළිගත හැකි කරුණක් නෙවෙයි. රජයේ භාරයේ සිටි පුද්ගලයෙකු මරණයට පත්වූ පසු ක්‍රියාකළ යුතු ආකාරය අපරාධ නඩු විධාන සංග්‍රහයේ සඳහන්කොට තිබෙනවා. එහි 371වැනි වගන්තිය අනුව මහේස්ත්‍රාත්වරයෙකු ඉදිරියේ ක්‍ෂණික පරීක්‍ෂණයක් පැවැත්විය යුතුව තිබෙනවා. ඒ වගේම 373 වැනි වගන්තියට අනුව පශ්චාත් මරණ පරීක්‍ෂණයක් පැවැත්විය යුතුයි. එම වර්තාවත් මහේස්ත්‍රාත්වරයාට ලැබිය යුතුයි. ඉන් පසුව මහේස්ත්‍රාත්වරයා විසින් මරණය කුමණ ආකාරයෙන් සිදුවුණාදැයි වාර්තා කරනවා. මහේස්ත්‍රාත්වරයා ඉදිරියේ පවත්වන පරීක්‍ෂණය විවෘත එකක්. එම පරීක්‍ෂණයේදී පොලීසියෙන් හෝ අදාළ පාර්ශ්වයන්ගේ සාක්‍ෂිවලට අමතරව මහේස්ත්‍රාත්වරයා විසින් ජනතාවගේ සාක්‍ෂි විමසා සිටිනවා. එම අවස්ථාවත් ලබාදිය යුතුයි. එම පරීක්‍ෂණවලින් අනතුරුව තමයි අවසන් තීරණය ලබා දෙන්නේ. අවසන් තීරණය ලබාදීමට නොහැකි නම් තව දුරටත් පරීක්‍ෂණ පැවැත්විය යුතු බවට විවෘත තීරණයක් ලබාදෙනවා.

මහර සිදුවීමට දින 5කට අධික කාලයක් ගතවෙලා තිබියදීත් මූලික පරීක්‍ෂණවත් පවත්වන්න ආණ්ඩුව අසමත් වෙලා තිබෙනවා. මහේස්ත්‍රාත් පරීක්‍ෂණයක් හෝ පශ්චාත් මරණ පරීක්‍ෂණයක් සිදුවෙලා නැහැ. එනිසා මහර ඝාතන වෙඩි තැබීමකින් සිදුවූවාද පහර දීමකින් සිදුවූවාද යන්න නිශ්චිතව සඳහන් කරන්න බැහැ. ආණ්ඩුව විසින් එම පරීක්‍ෂණ මගහැරීම විශාල සැකයක් මතුකරනවා. අදාළ පරීක්‍ෂණවලට ඥාතීන්ට මැදිහත්වීමට ඇති ඉඩ අවහිර කොට තිබෙනවා. මෙම සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් ජාත්‍යන්තර මාධ්‍යවල පවා වාර්තා පළ වුණා. එම නිසා අපේ රටේ මානව හිමිකම් පිළිබඳව ප්‍රශ්නය නැවතත් ලෝකය ඉදිරියේ මතුකරන සිදුවීමක් වෙනවා. එමනිසා මෙම සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් නීත්‍යානුකූල පරීක්‍ෂණයක් සිදුකරන ලෙස ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලනවා. ඒ වගේම මහර සිදුවීමේ සුලමුල සෙවීම සඳහා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන්ගෙන් යුත් අපක්‍ෂපාතී කොමිසමක් පත් කරන ලෙසද ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලනවා. එය ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය ප්‍රකාශ නොකරන කොමිසමක් විය යුතු බවද අපි අවධාරණය කරනවා. මානව හිමකම් පිළිබඳව, නීතියේ ආධිපත්‍යය පිළිබඳව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව අද ඉතා වැදගත් සාකච්ඡාවක් මතුවෙලා තිබෙන නිසා මෙම සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් කඩිනම් හා සාධාරණ පරීක්‍ෂණයක් සිදුකිරීමට ජනතාව විසින් බලකළ යුතුව තිබෙනවා.”

කුමන තත්වයක් යටතේවත් වෛද්‍ය පීඨ වසා දමන්න එපා…
රාගම වෛද්‍ය පීඨයේ මහාචාර්ය, විශේෂඥ වෛද්‍ය ක්‍රිෂාන්ත අබේසේන මහතා,

“විශ්වවිද්‍යාලයකින් බිහිවිය යුතු වන්නේ විෂය දැනුමට සීමා නොවූ රටට නායකත්වය දියයුතු විචාරශීලී බුද්ධිමතුන්. විශ්වවිද්‍යාලවල විවිධ පීඨයන්වල අධ්‍යාපනය හදාරන සිසුන් අතර අන්තර් සම්බන්ධයක් තිබිය යුතු වෙනවා. එමගින් තමයි සිසුන්ගේ විචාරශීලී බුද්ධිය වර්ධනය වෙන්නේ. මෙම විශ්වවිද්‍යාල සංකල්පයට පටහැනිව යම් යම් දේ ක්‍රියාත්මක වෙමින් තිබෙන බව අපිට හැඟෙනවා.

ඇතිවී තිබෙන කොවිඞ් තත්වය විශ්වවිද්‍යාලවල මෙම ඉගෙනුම් සංකලපයටත් අහිතකර ලෙස බලපා තිබෙනවා. කොවිඞ් ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් නොමැති තත්වයක් තුළ අපිට කියන්නට බැහැ තව කොපමණ කාලයක් මේ සමග ජීවත් විය යුතුද කියලා. එම නිසා කොවිඞ් සමග ජීවත්වීමට සිදුවෙනවා කියලා අපි දැනට කියනවා. එයින් අදහස් කරන්නේ කුමක්ද? දුරස්තභාවය ආරක්‍ෂා කිරීම, අත සේදීම කියලා නෝටීස් බෝඞ් එකක් දැමීමද? එහෙම නැත්නම් මාධ්‍ය මගින් විවිධ ප්‍රචාරයන් කිරීමද? එය නොවෙයි විය යුත්තේ. විශ්වවිද්‍යාල ආරම්භ කරනවා නම් එයට නිශ්චිත වැඩපිළිවෙළක් සකස් විය යුතුයි. ඒ ඒ විශ්වවිද්‍යාලය තුළට ඒ ඒ පීඨයන් තුළට වැඩපිළිවෙළ විශේෂ විය හැකියි. දේශන ශාලා තුළ දුරස්ථභාවය පවත්වාගැනීම අසීරු කටයුත්තක්. ඒ නිසා විශ්වවිද්‍යාල තුළ පහසුකම් වැඩිකිරීම සිදුකළ යුතුව තිබෙනවා. අලුතින් පහසුකම් සැපයීමට නොහැකි නම් තිබෙන පහසුකම් කළමණාකරණය කළ යුතුයි.

ඒ වගේම විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්ගේ නේවාසිකාගාර තුළ පවතින අඩු පහසුකම් නිසා දුරස්ථභාවය ආරක්‍ෂා කරගන්න බැහැ. එම නිසා කොවිඞ් පැතිරීමේ අවදානමද වැඩියි. ඒ සඳහා විශේෂ වැඩපිළිවෙළක් සකසා ගත යුතුව තිබෙනවා. මේ වනවිට අන්තර්ජාලය ඔස්සේ දුරස්ත අධ්‍යාපන ක්‍රමවේදයන් ආරම්භ කොට තිබෙනවා. අධ්‍යාපනයට අන්තර්ජාලය යොදා ගැනීම අත්‍යාවශ්‍ය දෙයක්. නමුත් එය පමණක් ප්‍රමාණවත්ද? ඒ සඳහා අන්තර් ජාල පහසුකම් විශ්වවිද්‍යාල තුළ, නේවාසිකාගාර තුළ, ළමුන් සිටින ප්‍රදේශ තුළ තිබිය යුතු වෙනවා. නමුත් සමහර දුර පළාත්වල එම පහසුකම් නැහැ. ඒ සම්බන්ධයෙන් තමයි ආණ්ඩුව සොයා බැලිය යුතු වන්නේ. ඒ වගේම ඊ පුස්ථකාල ඇරඹීම, ඩිජිටල් දේශන ආරම්භ කිරීම කළ යුතුව තිබෙනවා. මෙවැනි ක්‍රියාමාර්ග සඳහා ආණ්ඩුවට සැලසුමක් තිබිය යුතුයි. එසේ නොමැතිව පාසැල් පටන් ගන්නවා වගේ විශ්වවිද්‍යාල ආරම්භ කරන්න බැහැ.

සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයෙන් පසුව ළමුන් මාස හයක් පමණ ගෙදර ඉන්නවා. උසස් පෙළ විභාගයෙන් අනතුරුවත් ප්‍රතිඵලවල විශාල ප්‍රමාදයක් තිබෙනවා. ප්‍රතිඵල ආවට පස්සේ ඉෂෙඞ් අගය ලබාදෙන්න, විශ්වවිද්‍යාලවල කඩඉම් ලකුණු ලබාදෙන්න ප්‍රමාද වෙනවා. අපිට මෙම ප්‍රමාදයන් වළක්වා ගන්න බැරිද? උදාහරණයක් හැටියට 2019 උසස් පෙළ ළමුන්ගේ කඩඉම් ලකුණු ලැබුණේ 2020 උසස් පෙළ විභාගය පැවැත්වූවාටත් පසුවයි. මෙය සිසුන්ට කරන බරපතළ අසාධාරණයක්. එම නිසා ආණ්ඩුව කාර්යක්‍ෂමව වැඩ කරනවා නම් අපේ රටේ ළමයින්ගේ අධ්‍යාපනය කඩිනම් කරන්න පුළුවන්.

වෛද්‍ය පීඨවලට ඇතුළත් වන්නේ ඉෂෙඞ් අගය ඉහළ ළමුන්. මේ ළමුන්ගෙන් 40%ක් පමණ පළමුවර විභාගයට පෙනී සිටි ළමුන්. ඉතිරි සියලුදෙනා දෙවැනි වර හෝ තුන්වැනි වර විභාගයට පෙනී සිටි ළමයින්. එහෙම ගත්තාමත් මෙම ළමුන්ට තවත් වසරක් ප්‍රමාද වෙලා තිබෙනවා. මෙම ප්‍රමාදයට ප්‍රතිපත්ති සැලසුමක් අවශ්‍යයි. වෛද්‍ය පීඨ සිසුවෙකු වෛද්‍යවරයෙකු වන විට ඔහුගේ වයස අවුරුදු 28-30ක් පමණ වෙනවා. අනෙක් රටවල්වල මෙවැනි තත්වයක් අපි දකින්නේ නැහැ. ඒ වගේම වෛද්‍ය සිසුන්ට සායනික පන්තිවලට සහභාගි විය යුතු වෙනවා. වාට්ටුවලට යා යුතු වෙනවා. ඔවුන්ට කොවඩි අවදානම වැඩියි. ඔවුන්ට ආක්‍ෂිත ඇඳුම් කට්ටල සපයා දිය යුතුව තිබෙනවා. එම පහසුකම ලබාදෙන්නේ අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයද, සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයද කියලා ගැටළුවක් තිබෙනවා. නමුත් කුමන හෝ අමාත්‍යාංශයක් මගින් මෙම පහසුකම සැලසිය යුතුයි.

වෛද්‍ය සිසුන්ටත් සෞඛ්‍ය කාර්ය මණ්ඩලවලට වගේම අවදානමක් තිබෙනවා. එමනිසා වෛද්‍ය පීඨ සිසුන්ට කොවිඞ් වැළඳුනහොත් සිදුකළ යුතු ක්‍රියාමාර්ග පිළිබඳව සැලසුමක් තිබිය යුතුයි. ඔවුන්ටත් යම් ප්‍රමුඛතාවයක් ලබාදිය යුතුව තිබෙනවා. ඒ වගේම අපි විශ්වාස කරනවා සෑම වෛද්‍ය පීඨයක්ම එක හා සමානව කාර්යක්‍ෂම විය යුතුයි කියලා. එක පීඨයක හෝ ප්‍රමාදයක් සිදු වුවහොත් එය සමස්ත පීඨවලම වෛද්‍ය සිසුන්ට බලපානවා. එම නිසා මෙම සිසුන් කඩිනමින් වෛද්‍යවරුන් බවට පත්කිරීමට සියලුම පීඨයන් සැලසුම් කළ යුතුව තිබෙනවා. මොකද මෙම කොවිඞ් සමය තුළ සෞඛ්‍ය අංශ ශක්තිමත් කළ යුතුව තිබෙනවා. වෛද්‍ය සිසුන්ට යම් ප්‍රමාදයක් වුවහොත් එය සෞඛ්‍ය ක්‍ෂේත්‍රයට බලපෑමක් ඇති කරනවා. එම නිසා රට වසා තැබුවත්, විශ්වවිද්‍යාල වසා තැබුවත් වෛද්‍ය පීඨ වසා තැබිය යුතු නැති බව අපි විශ්වාස කරනවා. එම නිසා මම ඉල්ලා සිටිනවා වෛද්‍ය පීඨ හෝ පශ්චාත් උපාධි ආයතනය හෝ මෙම කාලය තුළ වසා දමන්න එපා කියලා.”

ආණ්ඩුවේ නොහැකියාව කොවිඩ්වලට බැර කිරීම අසාධාරණයි…
ජාතික ජන බලවේගයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීනි, ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය මහත්මිය,

“අපි දන්නවා මේ වනවිට විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය සම්බන්ධව විශාල ගැටලුවක් මතුවෙලා තිබෙනවා. මෙය වැළැක්විය හැකිව තිබූ තත්වයක් නිසා ඇතිවූයේ අවාසනාවන්ත තත්වයක් කියලා අපි හිතනවා. මෙවැනිම සිද්ධියක් 2011දී ඇතිවුණා. එය විසඳාගත්තේ අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ගයක් මගින්. මේ අවුරුද්දෙත් එවැනිම ගැටළුවක් මතුවෙලා සිසුන් විශාල ප්‍රමාණයකට අසාධාරණයක් ඇතිවෙලා තිබෙනවා. අපිට දිනපතා දෙමාපියන්, දරුවන් මේ සම්බන්ධයෙන් ගැටලු ඉදිරිපත් කරමින් තිබෙනවා. විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය සම්බන්ධයෙන් දෙමාපියන් සහ දරුවන්ගේ විශාල බලාපොරොත්තුවක් තිබෙනවා. අපේ රටේ අධ්‍යාපන ක්‍රමවේදය තුළින්ම මතුවෙන ගැටලු රාශියක් තිබෙනවා. ඒ නිසාම විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය කියන එක ළමුන්ට ඉතාම වැදගත් කාරණයක් වෙලා. විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය තීරණය වෙන ක්‍රමවේදය සම්බන්ධයෙන් විශ්වාසනීයත්වයක් පවත්වාගෙන යාම රජයේ වගකීමක් වෙනවා. විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමේ වැදගත්ම වගකීම වන්නේ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය සකස් කර දීමයි.

මේ වනවිට ඇතිවෙලා තිබෙන විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශයේ ගැටලුව විසඳීම සඳහා තිබෙන එකම විසඳුම වෙලා තිබෙන්නේ ඇතුළත් වන සිසුන් ප්‍රමාණය වැඩි කිරීමයි. එහිදී අනුගමනය කළ යුතු ප්‍රායෝගික ක්‍රියාමාර්ග විශ්වවිද්‍යාල කොමිෂන් සභාව සහ අමාත්‍යාංශය එක්ව සාකච්ඡා කළ යුතුව තිබෙනවා. එසේ නොමැතිව ඇතිවෙලා තිබෙන ගැටළුව සමථයකට පත්කළ නොහැකියි. ඒ වගේම මෙවැනි අවාසනාවන්ත තත්වයක් යළිත් ඇති නොවීමට වගබලා ගන්න කියලා අපි ඉල්ලා සිටිනවා. ඒ සඳහා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම පැත්තෙන් විශේෂ පරීක්‍ෂණයක් සිදුකළ යුතුව තිබෙනවා.

අපේ රටේ අධ්‍යාපන ක්‍රමවේදය තුළ විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළත් වීමට ශිෂ්‍යයෙකු අවුරුදු එකහමාරක් බලා සිටිය යුතු වෙනවා. එය අපිට කිසිදු ආකාරයකින් බාරගත යුතු තත්වයක් නොවෙයි. එවැනි තත්වයක් ඇතිවෙලා තිබෙනවා නම් එය අධ්‍යාපන ක්‍රමවේදයේ අසමත්භාවයයි. එමනිසා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය ගැන නැවත සිතා බැලිය යුතුයි. ඒ වගේම විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශ්‍ය විනිවිදභාවයෙන් තොරයි. මොකද ප්‍රවේශය සම්බන්ධයෙන් සියලු තොරතුරු තිබෙන්නේ ප්‍රතිපාදන කොමිසම සතුවයි. අඩුම තරමේ ළමුන් තේරීපත්වුණේ කොහොමද කියලා විශ්වවිද්‍යාලවත් දන්නේ නැහැ. මෙතරම් වැදගත් සිද්ධාන්තයක් පිළිබඳව ඉතාම සුළු පිරිසක් අත පමණක් තොරතුරු තිබීම අතිශයින්ම භයානකයි. එම නිසා තමයි අපි කියන්නේ මෙය ඉතාමත් විනිවිදභාවයෙන් යුතු ක්‍රියාවලියක් විය යුතුයි කියලා. එම නිසා පළමුව මේ අවුරුද්දේ පැන නැගුණු විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය සම්බන්ධ ගැටළුවට කඩිනම් විසඳුමක් ලබාදෙන ලෙසත් දීර්ඝ කාලීනව විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශය කඩිනමින් සහ විනිවිදභාවයෙන් යුතුව සිදුකිරීමට අවශ්‍ය ක්‍රියාමාර්ග ගන්න කියලත් අපි ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලනවා.

මහර බන්ධනාගාරයේ සිදුවීම ඉතාම ඛේදජනක සිදුවීමක්. අද වනවිට ශ්‍රී ලංකාවේ මානව හිමිකම් කොමිසම ඉතාමත් වැදගත් වාර්තාවක් මේ සම්බන්ධයෙන් ඉදිරිපත් කොට තිබෙනවා. එම වාර්තාව කියවීමේදී අපිට හැඟෙන දේ තමයි අපේ රටේ බන්ධනාගාර තුළ ඉතාම සෝචනීය තත්වයක් තිබෙනවා කියන එක. එවැනි තත්වයන් තුළ මහර බන්ධනාගාරයේ වැනි සිදුවීම් ගැන පුදුම විය යුතු නැහැ. තිබෙන ගැටලුවලට අවුරුදු ගානක් තිස්සේ විසඳුම් යෝජනාවී නැහැ. එම නිසා මෙම ගැටලු උග්‍ර තත්වයට ඇවිල්ලා කෝවිඞ් වසංගතය නිසා පුපුරා ගොස් තිබෙනවා. අපි ඉල්ලා සිටිනවා දැන්වත් මානව හිමිකම් කොමිසම ඉදිරිපත්කොට තිබෙන යෝජනා ක්‍රියාත්මක කරන්න කියල. මහර සිදුවීමෙන් 11 දෙනෙකු මියගොස් 107 දෙනෙකුට ආසන්න ප්‍රමාණයක් තුවාළ ලබා තිබෙනවා. තුවාළ වූ පිරිසෙන් විශාල ප්‍රමාණයකට කොවිඞ් වැළඳී තිබෙනවා. නමුත් මියගිය අය පිළබඳව, තුවාල ලැබූ අය පිළිබඳව හෝ කොවිඞ් අසාධිත අය පිළිබඳව අදාළ ඥාතීන් තොරතුරු දන්නේ නැහැ. මෙය විශාල අසාධාරණයක්. මොකද, අදාළ පවුල්වලට අයිතියක් තිබෙනවා එම තොරතුරු දැනගැනීමට. ඒ වගේම එම පවුල්වල ඥාතීන්ට ඔවුන් බැලීම සඳහා, ඔවුන්ගේ තොරතුරු ලබාගැනීම සඳහාත් අවස්ථාවක් ලබාදෙන ලෙසත් අපි ඉල්ලනවා.

මහර ඇතිවූ සිදුවීම අනෙක් බන්ධනාගාර තුළත් ඇතිවීම වළක්වාගත යුතුව තිබෙනවා. එම බන්ධනාගාර තුළ කොවිඞ් පාලනය කිරීමට අවශ්‍ය විධිවිධාන නැති බව වාර්තා වෙනවා. එනිසා අනෙක් බන්ධනාගාර තුළත් මෙවැනි සිදුවීම් ඇතිවීමට අවදානමක් තිබෙනවා. බන්ධනාගාරවල නිලධාරීන්ට මෙහි වගකීම පැවරීම සාධාරණ නැහැ. මොකද එම නිළධාරීන්ටත් ගතහැකි ක්‍රියාමාර්ගවල සීමාවක් තිබෙනවා. එනිසා ආණ්ඩුව පැත්තෙන් විශේෂ මැදිහත්වීමක් බන්ධනාගාර සම්බන්ධයෙන් සිදුකළ යුතුව තිබෙනවා.

මේ සියලු කාරණාවලින් කියවෙන්නේ අපේ රට තුළ කොවිඞ් තත්වය පාලනය කළ යුතු බවයි. කොවිඞ් සමග ජීවත් වෙනවා කියන්නේ ලෙඬේට පැතිරෙන්න ඉඩ දෙනවා කියන එක නෙවෙයි. මෙම වසංගතය පාලනය කළ යුතුයි. අපේ ඉලක්කය විය යුත්තේ කොවිඞ් සමග ජීවත්වීම නොව එය පාලනය කිරීමයි. නමුත් අපිට දකින්නට තිබෙන්නේ රජය මෙය අතහැර දමා ඇති බවක්. තමන්ගේ ආරක්‍ෂාව තමන් සළසා ගන්න කියලා ජනතාවට බාරදී ඇති තත්වයක් තිබෙනවා. රජයේ නොහැකියාව කොවිඞ්වලට වසංකරමින් වගකීම ජනතාව මත පැටවීමේ ප්‍රවේශයක් දකින්නට තිබෙනවා. බන්ධනාගාර තුළ, විශ්වවිද්‍යාල තුළ, පාසැල් තුළ සිදුවන සිදුවීම්ද බඩු මිල ඉහළ යෑම් වැනි සියලු දේ කොවිඞ්වලට ලඝු කිරීම සහ කොවිඞ් සමග ජීවත් වීමට බලකෙරී ඇති තත්වයකට තල්ලු වීම සිදුවෙමින් තිබෙනවා. එය පිළිගත හැකි තත්වයක් නොවෙයි. ආණ්ඩුව තිබෙන්නේ මෙම තත්වයන් පාලනය කිරීමටයි. ආණ්ඩුවේ නොහැකියාව කොවිඞ්වලට බැර කරන්න අපි ඉඩ දෙන්නේ නැහැ.”