Short-term proposals by the National People’s Power to end the current political crisis and bring about political stability in the country.

1. Incumbent President Gotabhaya Rajapakse should step down immediately.
2. In the absence of a current Prime Minister, the Speaker should act as the Caretaker President.
3. As the present government and the composition of the present parliament no longer represent the people’s mandate, and the people’s confidence in the government has been lost and the people will not accept any change made in the present parliament, a new government should be formed within 6 months with a new mandate. As a temporary governance structure for the time being we propose the following:
   • Allow the National People’s Power to elect an interim government through Parliament since the National People’s Power is ready to take on the responsibility of ending the current political crisis and anarchy and taking the country on a new path.
   • If not, form an interim government in the current parliament for a short period of time. In that case, the members of the National People’s Power will support the initiative while in opposition
4. The interim government, which will be appointed in any of the above ways, shall perform the following functions.
   • The 21st Amendment to the Constitution, which limits the powers of President and limits the term of office of the current President, should be brought and passed in Parliament immediately.
   • Steps should be taken to provide the much-needed relief to alleviate the severe economic pressures currently faced by the people.
   • An amendment to the Constitution to abolish the executive presidency should be presented to the Parliament and approved.
   • A referendum should be held simultaneously with the general election for the constitutional amendment to abolish the current executive presidency so that a new government can be established within six months of the formation of the caretaker government. v. An Oversight/Advisory body should be appointed to oversee the functioning of the interim government as agreed. It should consist of representatives of the People’s Struggle, religious leaders, representatives of various professional organizations and civil society organizations, including trade union representatives involved in the current people’s movement.

National People’s Power

11 May 2022

වර්තමානයේ පවතින අර්බුදය පියමන් කිරීම සඳහා අනිකුත් පක්ෂ සහායෝගය දෙන්නේනම් තාවකාලිකව ආණ්ඩු බලය ලබා ගැනීමට සූදානම් බව ජාතික ජන බලවේගයේ නායක අනුර කුමාර දිසානායක රට හමුවේ පැවසීය.

අද (11) මේ වනවිටත් පැවැත්වෙන මාධ්‍ය හමුවේදී ඒ බව සඳහන් කළේය. මේ මොහොතේ පැන නැගී තිබෙන අර්බුදය විසඳීම සඳහා ජාතික ජන බලවේගය ඉදිරිපත් කරන යෝජනා මෙම මාධ්‍ය හමුවේදී එළිදැක්වීය. එම යෝජනා පහතින් පල වේ.

වර්තමාන දේශපාලන අර්බුදය නිමා කොට රටේ දේශපාලන ස්ථාවරභාවය ඇති කිරීම සඳහා වන ජාතික ජන බලවේගයේ කෙටි කාලී න යෝජනා මාලාව

1. වර්තමාන ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වහාම සිය ධුරයෙන් ඉවත් විය යුතුය.
2. දැනට අගමැතිවරයෙක් නොමැති තත්වයක් තුළ කථානායකවරයා තාවකාලික වැඩබලන ජනාධිපති ලෙස කටයුතු කළ යුතුය.
3. වර්තමාන ආණ්ඩුවත් වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුවේ සංයුතියත් තවදුරටත් ජනවරම නියෝජනය නොකරන බැවින්ද ආණ්ඩුව පිළිබඳඳ ජනතාවගේ විශ්වාසය බිඳවැටී ඇති හෙයින්ද වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ සිදුකරන කවර හෝ වෙනසක් ජනතාව පිළ‍ි නොගන්නා බැවින්ද මාස 06ක් තුළ නව ජන වරමකින් නව ආණ්ඩුවක් පිහිටුවිය යුතුය. ඒ අතරතුර කාලය සඳහා තාවකාලික පාලන ව්‍යුහයක් ලෙස;
   • වත්මන් දේශපාලන අර්බුදය හා අරාජිකත්වය නිම කරමින් රට නව මඟකට ගැනීමේ වගකීම බාර ගැනීමට ජාතික ජන බලවේගය සූදානම් බැවින් ජාතික ජන බලවේගය ප්‍රධාන වගකීම දරමින් පාර්ලිමේන්තුව තුළින් තාවකාලික අන්තර් කාලීන ආණ්ඩුවක් බාධාවකින් තොරව පත්කර ගැනීමට අවශ්‍ය ඉඩකඩ ජාතික ජන බලවේගයට ලබාදීම,
   • එසේ නොමැති නම් කෙටි කලක් සඳහා වත්මන් පාර්ලිමේන්තුව තුළ අන්තර් කාලීන ආණ්ඩුවක් පිහිටුවා ගැනීම. එහිදී ජාතික ජන බලවේගයේ මන්තී වරු එහි කොටස්කරුවන් නොවී විපක්‍ෂයේ සිට ඊට සහාය දක්වනු ඇත.
4. ඉහත ආකාර දෙකෙන් කුමන ආකාරයෙන් හෝ පත්වෙන තාවකාලික අන්තර් කාලීන ආණ්ඩුව පහත සඳහන් කටයුතු ඉටු කළ යුතුය.
   • ජනාධිපත ිවරයාගේ බලය සීමා කරන හා වර්තමාන ජනාධිපතිගේ ධුර කාලය සීමා කරන 21වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය වහාම පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කොට සම්මත කරගත යුතුය.
   • වර්තමානයේ ජනතාව මුහුණදී සිටින බරපතළ ආර්ථික පීඩනය අවම කිරීම සඳහා වන අත්‍යවශ්‍ය සහන ලබාදීමට පියවර ගත යුතුය.
   • විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම සඳහා වූ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කොට අනුමත කරගත යුතුය.
   • තාවකාලික ආණ්ඩුව පිහිටුවා මාස 06ක් ඇතුළත නව පාලනයක් පිහිටුවිය හැකි වන පරිදි ඒ සඳහා වන මහ මැතිවරණය හා වත්මන් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම සඳහා වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයද සහිතව ජනමත විචාරණයත් එකවිට පැවැත්විය යුතුය.
   • එම තාවකාලික ආණ්ඩුවේ කටයුතු එකඟ වූ පරිදි සිදු වන්නේද යන්න අධීක්‍ෂණය කිරීම සඳහා අධීක්‍ෂණ මණ්ඩලයක් පත්කළ යුතුය. එය වර්තමාන ජනතා සටන සමග සම්බන්ධව සිටින වෘත්තීය සමිති නියෝජිතයන් ඇතුළු සටනේ නියෝජිතයන්, ආගමික නායකයන්, විවිධ වෘත්තීයවේදී සංවිධාන හා සිවිල් සංවිධාන නියෝජිතයන්ගෙන් සමන්විත විය යුතුය.

ජාතික ජන බලවේගය

2022 මැයි 11

19Heshan Abeysuriya, Jayalath Attanayake and 17 others10 SharesLikeCommentShare

There is no doubt that something important and significant is happening in Sri Lanka at the moment. There is a feeling among people that things cannot go on as usual anymore – ‘system change’ seems to be on the minds of everybody. Even the tone-deaf President talked about ‘system change’ recently. 

Sri Lankan citizens have been searching for change for decades. This search may have taken many forms – whether through language policy, insurrection, armed revolution, new constitutions – but as a country, it feels like we have been seeking a fairer form of governance, a just social contract between rulers and the ruled for many years. Yet, each effort led to disappointment, disenfranchisement, and exclusion of certain groups and strengthening of the repressive structures of the State. Above all else, through all the turmoil that the people of this country have gone through, the entitlements and privileges of the ruling class has remained entrenched. 

It has often been remarked that Sri Lanka’s transition from a colony to independent nation was remarkably peaceful and painless. However, what this meant was that there was minimum debate and discussion on the ideals that would shape the new nation. Consider the difference in India, which went through a far more painful and violent independence struggle. Yet, those struggles gave rise to animated discussions regarding the relationship between religion and the State, caste discrimination, power sharing between Central and State government, the right development model for India. India may not have resolved those questions satisfactorily and indeed we can see today how some of those issues continue to vex and divide. We can also see how easily opportunistic politics has threatened some of the most cherished principles on which the Indian republic was founded such as secularism. 

But I would argue that Sri Lanka’s ruling class engaged in opportunistic politics from the beginning: deprived of any debate or discussion on the founding principles of a new nation, from the start what has driven politics in Sri Lanka has been political opportunism rather than social reform. Thus, what our leaders offered us as reform has always been driven by sectarianism, communalism and exclusion. 

For instance, even progressive reform efforts such as the free education movement, was energised not so much by ideals of equality and justice, but suspicion about the undue influence of the Christian church in education. There was no doubt that the Christian church established a system of elite education in the country that created huge inequalities in the access to education – yet, rather than a debate on how a more just education system could be established, education reform led to the demonising of one type of education over another, of one community over another.  Education reforms were viewed as an attack on missionary schools rather than an effort to establish an equitable and progressive education system. C.W.W. Kannangara was either vilified as an enemy of religion by his detractors or hailed as a true Sinhala Buddhist nationalist by his supporters. There are many more examples in our history – where opportunities for engaging in a meaningful dialogue about the principles on which our governance systems should be formulated –dissolved into conflicts about protecting narrow interests. 

It is as if our rulers considered the people of this country incapable of being mobilised on any principle apart from self-interest or sectarianism. J.R. Jayewardene can be considered a leader who had a radical vision for the country – yet, he too dressed up his neoliberal project in the language of a Dharmishta Rajya, and oversaw some of the most brutal communal riots in our history. It is perhaps deeply ironical that the majority of our leaders enjoyed cosmopolitan, liberal lives in private while engaging in deeply sectarian and communal forms of politics in public. Using even the most destructive strategies for the sake of power has become an acceptable part of political culture. 

What is left to us today is a highly divided society, and a political class that is so entrenched in privilege that it has become completely out of step with the populace.  The Rajapaksa family is in many ways a very predictable outcome of this history.  This system of governance, and this political culture has reached a point of critical crisis – and the Rajapaksas are the epitome of that crisis. They symbolise the corruption, nepotism, political opportunism and violence that was inbred into our political culture. It also so happened that Gotabaya Rajapaksa, a man devoid of any political skill or even common sense is leading the country at this moment. In fact, the election of Gotabaya Rajapaksa can also be viewed as part of that ongoing effort for reform – this time with an ‘outsider,’ a ‘tough guy’ who was expected to whip the country into shape.  

So in many ways, what we are experiencing today has been long overdue. The economic crisis has meant that no one is left untouched by the ongoing crisis. All bets are off – and therein lies the opportunity. In a way, this could be the moment where Sri Lanka becomes truly independent – if we do this right. If we are able to look at the underlying causes of this crisis – if we can use this moment to identify the core problems with our social contract with our rulers as well as the social contract between ourselves – we may have an opportunity to reinvent ourselves on a much firmer foundation.  

However, this would mean that we must recognise this moment not simply as an economic crisis – but as an economic crisis that is the result of an ongoing political crisis. Our urgency to resolve the economic crisis cannot be at the expense of much-needed political reforms. Certainly, the protests are not just about the economic crisis – the slogan against the 225 in Parliament is indicative of the desire of a radical change in established political culture. Let this not be simply about the Rajapaksas, nor should we let the call for ‘system change’ be satisfied with cosmetic changes. This is a moment for us to fight for the fundamental principles and ideals on which we want our society to be organised. This must include at the minimum the recognition of the pluralism in our society and the need to address the deep inequalities amongst us. This will require us to move beyond conventional frameworks and ideas and to re-imagine our relationships with each other as well as with our rulers. 

By Harini Amarasuriya

ඇමැතිගෙ කට වචනයට පමණක් සීමා නොවී පෞද්ගලික දත්ත ආරක්ෂණ පනත සැමට සාධාරණයක් විය යුතු යැයි ජාතික ජන බලවේගයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රිනි ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය පැවැසුවාය.

අපි මේ පනතට විරුද්ධ නැහැ. නමුත් අපි කියන්න කැමැතියි. මේ පනත තුළින් ජනතාවට හෝ ජනමාධ්‍යවේදීන්ට කිසිදු බලපෑමක් සිදු වී සිදු නොවිය යුතුයි. කියලා. දත්ත ආරක්ෂා කිරීමේ අවශ්‍යතාව ඉතා වැදගත්. නමුත් ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ අයිතිවාසිකම් ගැන දැඩි අවධානයක් යොමු කළ යුතුයි. මේ දත්ත ආරක්ෂණ පනත හරහා විවිධ වාර්තා කිරීම් සම්බන්ධව සීමා පනවා තිබෙනවා. ජනමාධ්‍යවේදීන්ට මෙම දත්ත භාවිත කිරීම ගැන යම් ආකාරයක පැහැදිලි කිරීමක් අවශ්‍යයි. මේ පනත අනාගතයට බලපාන නිසා විශේෂ අවධානයක් යොමු කර සම්මත කළ යුතු බව මා සඳහන් කරනවා.

දත්ත ආරක්ෂණ අධිකාරියේ ස්වාධීනත්වය තහවුරු කළ යුතුයි. ප්‍රකාශන කිරීමේ නිදහස හා අයිතිවාසිකම් වලට බලපෑමක් නොවන අයුරින් එය සම්මත කරන බව සහතික කළ යුතුයි. ඇමැතිගේ වචනයට පමණක් සිදු වීම මෙය ප්‍රමාණවත් නැහැ. ඒ වගේම දැනට පවත්නා දේශපාලන තත්ත්වය හා මාධ්‍යවේදීන්ගේ අයිතිවාසිකම් කප්පාදුවීම් මාධ්‍යවේදීන් ප්‍රහාර වලට ලක්වීම් වැනි කාරක ගැන අවධානය යොමු කරන විට මේ පනත ගැන සාධාරණ සැකයක් මතුවෙනවා. එම නිසා මෙය සාධාරණාහා ස්වාධීන විය. යුතු බවම නැවත සඳහන් කරනවා.

ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය

• මව්බිම

ඩොලර් සංචිතය අඩු වෙලා විතරක් නෙවෙයි විශාල ණය අර්බුදයකත් අපි මේ වෙනකොට හිරවෙලා ඉන්නවා. ජුනි මාසය වෙනකොට ඩොලර් මිලියන එක් දහස් පන්සීයක ණයක් ගෙවන්න ඕනේ. මේවා ගෙවනකොට රටේ ජනතාවට අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ ගෙන්වන්න සල්ලි නැහැ. මේක තමයි දැන් රට මුහුණ දී ඇති අර්බුදය යැයි ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රිනි ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය පඬුවස්නුවරදී පැවැසුවාය. 

පසුගියදා හෙට්ටිපොළ ප්‍රජා ශාලාවේදී  පැවැති  “වර්තමාන දේශපාලන අර්බුදය හමුවේ ජනතාව සතු කාර්යභාරය” යන මැයෙන් ජනතාව දැනුවත් කිරීමේ සම්මන්ත්‍රණය අමතමින් මහාචාර්යවරිය මේ අදහස් පළ කළාය. 

ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය වැඩිදුරටත් මෙසේද කීවාය. 

වර්තමාන ලෝකයත් වෙනස් වෙලා. සමාජයත් වෙනස් වෙලා. ඉතාම අවදානම් සහගත සංකූලතා සහිත අවධියකට අපි ඇවිත් සිටින්නේ.  මේක ස්වාභාවික ව්‍යසනයක් නිසාවත්, අහඹුවක් නිසාවත් සිදු වූවක් නෙවෙයි. කාලයක් තිස්සේ දේශපාලනිකව ගත් තීරණ සහ ප්‍රතිපත්තිවල ප්‍රතිඵලයක්. මේ වෙලාවේ රට සතුව ඩොලර් හිඟයක් පවතිනවා. විදෙස් සංචිත පිළිබඳව ප්‍රශ්නය අපේ රටේ ප්‍රධාන මාතෘකාවක් බවට පත්වෙලා තිබෙනවා. මේක දැන් අපට දුරස්ථ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. ජනතාවට අතිශයින්ම කිට්ටු වෙලා.  

රටේ ආර්ථිකයේ සිට ගෙදර ආර්ථිකය දක්වා බලපාලා තිබෙනවා. මෙහෙම සිද්ධ වෙලා තිබෙන්නේ ඇයි. අපිත් ලෝක ආර්ථිකයේ කොටස්කරුවෝ. තනියෙන් තමන්ගේ ආර්ථිකය මෙහෙයවන්න බෑ. අන්තර් සබඳතා ගොඩක බැඳී සිටිනවා. ජාතික මට්ටමෙන් වේවා,  ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් වේවා ආර්ථිකය සංකීර්ණයි. එකිනෙකා අතර තිබෙන සම්බන්ධතා, බැඳීම් වැඩියි. අපේ ගනුදෙනු රැඳිලා තිබෙන්නේ ලෝකයත් එක්ක.  ලෝකයත් එක්ක ගනුදෙනු කරනකොට ලෝක වෙළෙඳපොළත් එක්ක ගනුදෙනු කරන්න සිද්ධ වෙනවා.  

 ඩොලර් රඳවා ගැනීමේ ක්‍රමවේදයක් අපි පවත්වාගෙන යා යුතුයි. ඒ හරහා තමයි අපට නිෂ්පාදනය කරන්න බැරි එහෙමත් නැත්තම් අපේ රටේ නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලියට අවශ්‍ය භාණ්ඩ අපට ලබාගන්න පුළුවන් වෙන්නේ. මේක කරන්න නම් සාමාන්‍ය ආර්ථික විද්‍යාවට අනුව අපි යම්කිසි විධියකට ඩොලර් උපයලා තියෙන්න ඕන. දශක ගණනාවක් තිස්සේ අපේ රටේ නිෂ්පාදන ආර්ථිකය ක්‍රමක්‍රමයෙන් සේවා ආර්ථිකයක් බවට පරිවර්තනය වෙලා තිබෙනවා. 

 සේවා සපයලා තමයි ගනුදෙනුව පවත්වාගෙන ගිහින් තිබෙන්නේ. මේ සේවා සැපයීම තුළින් තමයි අප රටට යම්කිසි ආදායමක් ලැබිලා තිබෙන්නේ. සේවා සැපයීම ලෙස අපි ප්‍රධාන වශයෙන් කරලා තිබෙන්නේ ශ්‍රමිකයන් ශ්‍රමය සඳහා යැවීම. ශ්‍රී  ලාංකික ශ්‍රමිකයන් විදේශ ගත කිරීම තුළින් තමයි මුදල් උපයලා තිබෙන්නේ.  අපේ රටේ භාණ්ඩ නිෂ්පාදනය දුර්වල වීමත් එක්ක එන්න එන්නම ලෝක වෙළෙඳපොළෙන් අෑත් වෙලා යනවා. ගෝලීය වශයෙන් සිදුවන ගෝලීය ආර්ථිකය කඩා වැටීමත් එක්ක සාම්ප්‍රදායිකව අපට ලැබෙන විදේශ විනිමය ක්‍රමක්‍රමයෙන් අඩු වෙලා තිබෙනවා. එය ඉතාමත්ම බැරෑරුම් තත්ත්වයක්. පාස්කුදා ප්‍රහාරය නිසාත් කොවිඩ් තත්ත්වය නිසාත් සංචාරක කර්මාන්තය කඩාගෙන වැටුණා. 

ණය ගෙවන්න ඩොලර් වෙන්කරන කොට රටේ ජනතාවට අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ ගෙන්වන්න සල්ලි නැහැ. අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ ගෙන්වන්න විතරක් නෙවෙයි ප්‍රවාහනයට අවශ්‍ය ඉන්ධන ගෙන්වන්නත් සල්ලි නැහැ. මේක තමයි අර්බුදය.  ණය ගෙවන්නත් ඕනේ.  අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ ගෙන්වන්නත් ඕනේ. ඒ අස්සේ කෘෂිකාර්මික ක්‍ෂේත්‍රය කඩා වැට්ටුවා.  එළවළු සහ අත්‍යවශ්‍ය ආහාර ද්‍රව්‍ය පිටරටින් ගෙන්වන්න සිද්ධ කළා. 

ඉල්ලුමට වඩා අපේ රටේ සැපයුම අඩුයි.  මේක තමා අපි ඉදිරියේ තිබෙන ආර්ථික ප්‍රශ්න. ජනතාව සිතා ගන්නට ඕන මේවා අහඹු සිදුවීම් නොවේ.  පාලනයේ අඥාන තීරණවල ප්‍රතිඵල.  අපි ණය ගන්නට ඕනේ ගෙවීම පිළිබඳව අදහසත් එක්ක.  ගත්ත ණය ආයෝජනය කරන්න ඕන ප්‍රතිඵල ලැබෙන ව්‍යාපෘතිවලට.

පඬුවස්නුවර – හිරුණි මෙන්ඩිස් (මව්බිම)

As Sri Lankans brace themselves for 5-hour power cuts and line up for essential commodities at yet another queue, we hear that the President after visiting the Railways workshop in Ratmalana has ordered a commission to look into staff problems. In Parliament, some opposition members flourished flash lights inside the exceedingly well-lit Chambers, to protest power cuts. Government MPs erupted in fury and claimed that their security has been seriously compromised as the torch batteries contain elements used for explosives. If you have been thinking that the Sri Lankan Parliament looks increasingly like a playground filled with petulant, spoilt bullies and that we are being governed by a set of leaders who seem to be occupying an alternative reality, you may not be very far from the truth.

There is enough data to show that Sri Lanka is in the throes of an economic crisis of unprecedented proportions. Dangerously low foreign reserves, mounting debt payments, sky-rocketing inflation, increasing fiscal and trade deficits – you name it, and we are experiencing every indication of a severe economic crisis. But let’s be clear on the causes: the crisis we are experiencing is a direct result of poor decision making by our political leadership over several decades. Decisions that led to an excessive reliance on imports for our survival, heavy borrowing and speculation in opaque financial markets; an unrealistic and ad-hoc local tax regime, preposterous levels of corruption and waste. The crisis was inevitable – the global economic downturn as a result of the COVID pandemic and spectacularly irrational and damaging policy decisions particularly in the agriculture, financial and energy sectors simply precipitated the crisis. But it is important that we recognise that these damaging decisions are not simply incompetence and sheer stupidity – they are wilful and deliberate and a direct product of our current political culture. 

The decision to ban chemical fertilisers was an attempt to save dollars. Possibly, President Gotabaya Rajapaksa was encouraged to do this by being fed myths about the harmful effects of chemical fertiliser. It is now evident that he also does not have the smallest clue about agriculture. But, the decisions that followed – importing untested organic fertiliser for instance, belligerent statements from members of the Government on their determination not to reverse this policy and claims of success of the policy show a leadership unable to admit failure (and thereby correct itself), a culture of ego massaging in corridors of power, complete insensitivity to the hardships of people and an inability to listen to reason. At a more sinister level, this is a deliberate effort to force people off agriculture and their lands and profit off their misery. 

Years of moving away from conventional lenders to borrowing from financial markets was influenced by the need to escape loan conditions, scrutiny and oversight – essential for facilitating massive corruption. Ad-hoc changes to tax policy were made to gain electoral benefits plus to allow cronies to benefit. The idea that printing money, easing taxes and low interest rates would pump money into the economy is standard economic thinking. Yet, how do you keep an economy ticking during a global pandemic when people are in lockdown? Standard economic thinking does not work in such a context. However, if your idea of a healthy economy is a stock market boom, the decisions of the Governor of the Central Bank become clearer. 

Environmental as well as economic concerns suggest that Sri Lanka needs to systematically shift towards renewable energy. But this policy was not pursued. When it was clear that an energy crisis was looming, the government refused to face facts. Instead, the crisis was managed (or rather hidden) by excessive use of hydro power, thanks to a particularly good monsoon season. Now, with water levels dropping (predictably) plus lack of dollars to purchase fuel, we are looking at a serious crisis in the power sector. Naturally, the burden of power cuts is being disproportionately experienced with VIP neighbourhoods spared the worse! For many years, the rest of the country had to pay the price for Colombo’s excessive energy demands and now, even at a time of phenomenal crisis, the country’s powerful, well-heeled, and well-connected citizens can continue their lives of privilege. Never mind that thousands of schoolchildren preparing for exams are literally in the dark. Never mind that farmers who are reeling from the fertiliser fiasco are now also having to deal with increased threats from elephants due to non-functioning electric fences. Never mind that thousands of small and medium entrepreneurs – who make a significant contribution to the economy – are being put out of business. 

What we need to remember is that the particularities of the crisis we are facing are a direct consequence of a corrupt, wasteful political culture and a pack of powerful decisions makers who are not simply incompetent, but who are only interested in looking after their own. Many of them live in bubbles, protected by their minders who only let them hear what they want to hear. After entering direct politics myself, I became quickly aware of how easy it was to enter this bubble. Sri Lankan politicians achieve a celebrity status that is completely unnecessary. They automatically enter a world of privilege and preferential treatment ranging from Police who salute you to access to a life of luxury, if you so choose.

Thankfully, the culture of the political movement I represent places many restraints on entering this bubble. It taught me how essential it is that the choice of entering this bubble or not is not left simply to the good sense, ethics and integrity of individual politicians but that there is a culture and system that prevents you from doing so. And that this is only possible if the party or movement you represent insists on a code of ethics, conduct and restraint by which you are expected to abide. But imagine those who have lived in this bubble for so long that they no longer even know what is outside? What do you do when the bubble normalises corruption, wastage and privilege? And it is not only those politicians who live in these bubbles – it includes their families and their cronies. How can we expect such leaders to be anything but completely out of touch and therefore to make decisions that are detrimental to the welfare and wellbeing of the majority of people? 

It is important, we realise that this is the political culture we currently inhabit and that is the main cause of the crisis we are experiencing. Citizens need to demand a change of this culture and of the way in which politics is conducted currently. Instead, for the longest time, we have been told that changing people – pinning our faith on individuals, will effect change. Worse, we have been told to reject politics and politicians and to find our solutions individually or outside the system. We need to recognise that the solutions also need to be found politically because societies need to be governed and we need to elect people to govern on our behalf. What we need is the right kind of politics and the right kind of politicians who can govern on our behalf. But that can only happen if as citizens we are organised to demand such a change and to hold our elected representatives accountable. 

It is so essential that we learn the lessons that are being taught to us during this time of crisis and that we understand our own culpability. This time the crisis the country is experiencing will spare a minority. Very few of us can afford to be disinterested. Hence, each one of us has a part to play in getting us out of this crisis and on the long, hard road to recovery. An essential aspect of that, in fact a precondition must be the end to the era of corrupt, wasteful and privileged politics. The era of the armchair critic (and Sri Lanka is blessed with many!) must end – it is time for people of this country to take charge of their politicians and their own destinies.

By Harini Amarasuriya