By Harini Amarasuriya When the Kotelawela National Defence University Bill came up for discussion to the Ministerial Consultative Committee on Defence in Parliament, I submitted my observations to the Committee. Secretary to the Ministry of Defence, Gen Kamal Gunaratne, in his detailed response to my observations makes several interesting points about the decision to establish […]
By Harini Amarasuriya
When the Kotelawela National Defence University Bill came up for discussion to the Ministerial Consultative Committee on Defence in Parliament, I submitted my observations to the Committee.
Secretary to the Ministry of Defence, Gen Kamal Gunaratne, in his detailed response to my observations makes several interesting points about the decision to establish a feelevying treasury funded parallel university system, revealing the thinking behind the relationship between the State and education and also about the privatisation of education.
The Secretary explains that the KDU charges nominal fees so that ‘courses are not conducted at a loss and the services are maintained at optimal quality and standards’ and that it was emphasised by the Ministry of Finance that KDU should conduct its affairs ‘sustainably’ and ‘without a burden to the Treasury’.
He also goes on to say that KDU has succeeded in retaining ‘valuable foreign exchange within the country’ by providing an alternative to students who would have otherwise gone abroad and also generates foreign exchange by admitting foreign students.
This explanation reflects a common sentiment among policymakers today: the idea that public funding of education is a ‘burden’ and that all public spending must make economic sense – i.e. have a return of investment in purely financial terms. The idea that there can be areas of life and responsibilities of the State that go beyond simplistic economic calculations of growth, profit and returns seems remote.
This logic applied to education, has meant that education is viewed primarily, if not only, as an investment towards individual social mobility without any public value. It is then argued that not only is State withdrawal from education considered sensible, the right to education is viewed narrowly in terms of expanding choices – including the choice to pay for education.
A contrasting perspective on education can be seen when we consider the report on education by the Commission chaired by Mr. C.W.W. Kannangara that was presented to the State Assembly in 1943, known popularly as the ‘free education policy’. The authors of this report take the position that State responsibility for education is essential because a democratic nation, a nation gearing towards progress and development, requires a citizenry that is capable of fulfilling their roles and responsibilities in this journey.
So, just as much as education is about fulfilling individual potential and public funded education is about ensuring that socioeconomic position does not determine access to quality education, there is a larger expectation – that of education as essential for social transformation, for progress and for advancing civilisation.
There is a social and collective value placed on education – therefore, it is a public good and must be publicly financed so that it can rise above narrow individual or sectarian interests. It is unfortunate that today, the debate on privatisation of education has been reduced simply to the question of who funds education and about the freedom to choose.
Privatisation of education can take many forms: State withdrawal from education, and the growth of not-forprofit and for profit education is certainly one aspect of it. But the corporatisation of education and education being considered a commodity like any other commodity are also aspects of privatisation that unfortunately do not get sufficient attention.
This less discussed aspect of privatisation is perhaps what has had the greatest impact on what we understand by education as well as what we understand by the quality of education. When education becomes a commodity, it is stripped of its social and collective value.
It is then simply an individual investment in personal growth. Not only is it then perfectly reasonable that like any other commodity, you should pay for it – but also that you should be allowed to choose, based on your expectations and also your capacity to pay for it.
A certain minimum level of education must be guaranteed, but anything over and above is based on individual capacity and a personal responsibility. For instance, today, parents are expected to be much more involved in a child’s education than was expected of parents a generation before.
A child’s failures in education are often attributed to insufficient parental involvement or a problem with the child’s home. This attribution of personal failure diverts attention from systemic weaknesses that contribute to poor educational outcomes. This also changes the relationship between teacher and student.
Within our current understanding of education, the teacher is a facilitator, mediator in a person’s education. A teacher is expected to be technically competent and deliver certain educational outcomes. There is less recognition or space for the teacher as an individual, bringing in his or her own interpretation, life experiences and even eccentricities into the teaching-learning environment. The teacher becomes less of a craftsperson, someone who inspires, but more of a professionally competent mediator of knowledge.
There is less attention given to the teaching-learning experiences as relational, as collaborative and experiential. This shift can also be seen in the new managerialism that has entered education – the more prescriptive syllabi, and the more paperwork expected from teachers to demonstrate their technical and professional competence, reinforcing this idea of education as more transactional rather than collaborative and exploratory. We can also see this in the current enthusiasm for ‘online’ education.
Even if we forget the infrastructure difficulties that have made ‘online’ education inaccessible for many, the idea that the teaching learning experience can be simply transferred overnight on to an online platform reflects a distressing lack of understanding of the importance of the social context of education. This new management culture, also described as ‘audit culture’ has drastically influenced university life.
There is increased surveillance of both academics and students, casualisation of academic labour – as the idea of a longterm commitment to an institution, discipline or set of ideas becomes less and less fashionable – and academic responsibility becomes much more bureaucratic.
The idea of introducing time sheets, or finger printing to monitor academics would have been unthinkable some years ago and would have been met by fury and outrage, yet, today, it has become something that academics have had to negotiate with difficulty.
A university lecturer who publishes extensively in peer reviewed journals, even if few people read them or are even able to access them, is far more valued than a lecturer who spends a life time perfecting one area of study, resulting in far fewer publications – even if those publications have significant impact on teaching, learning and public discourse. All of this stems from the idea that education is no different to any other commodity and can be managed like any other commodity. Students are clients who need to be satisfied or whose needs are met.
If they pay for it, then they wield much greater influence than if they do not. Since when you pay for something, time is of the essence – any disruption to reaching the final goal of education – a certificate – is unthinkable.
So students who engage in politics, in activism, or who simply find lectures less interesting than other methods of learning, are frowned upon. Academic success is defined by google scholar rankings and points, rather than actual impact or influence on the lives and ideas of people.
It is unfortunate that current public debates on privatisation of education are reduced to the question of who finances education. The much more contentious issues are what privatisation means to how we understand education and what we expect from education – not just as individuals but as a society.
It is also unfortunate, that many of these aspects of privatising education – the audit culture, the corporatisation of education institutions, the de-valuing of the sociality of the teaching-learning experience – are taken as self-evident, inevitable and necessary for the ‘modernisation’ of education.
What we require today is a much less partisan but rigorous debate on the meaning and value of education and its value as a public good, and not simply as a tool for individual advancement, important as that may be. Ironically, if we pay attention to the former, it is perhaps far more likely that we might find it easier to produce the conditions necessary for the latter
https://ceylontoday.lk/news/the-many-faces-of-privatisation-and-its-impact-on-education
The Jathika Jana Balawegaya (National People’s Power) led by Janatha Vimukthi Peramuna staged a protest today (17) demanding the government to withdraw the Kotelawala Defense University Bill which is being brought to privatize free education and militarize education. Protesters carrying placards and shouting slogans lined up in front of the Colombo Fort Railway Station and […]
The Jathika Jana Balawegaya (National People’s Power) led by Janatha Vimukthi Peramuna staged a protest today (17) demanding the government to withdraw the Kotelawala Defense University Bill which is being brought to privatize free education and militarize education.
Protesters carrying placards and shouting slogans lined up in front of the Colombo Fort Railway Station and peacefully protested.
Jathika Jana Balawegaya leader Anura Kumara Dissanayake, Tilvin Silva, and many Jathika Balawegaya parliamentarians and artists participated in the protest. The government is accused of attempts to bring education under military rule through the controversial bill.
නිදහස් අධ්යාපනය පෞද්ගලීකරණය කිරීමටත්, අධ්යාපනය මිලිටරිකරණය කිරීමටත් ගෙන එනු ලබන කොතලාවල පනත හකුළාගන්න ලෙස ආණ්ඩුවට බල කරමින් අද (17) දින ජාතික ජන බලවේගය කොළඹ කොටුව දුම්රියපොළ ඉදිරිපිටදී පැවති විරෝධතාවය.එම අවස්තාවට අනුර කුමාර දිසානායක, ටිල්වින් සිල්වා, මහාචාර්ය හිනිදුම සුනිල් සෙනෙවි, ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය, හිටපු අමාත්යංශ ලේකම් අශෝක පීරිස්, නීතිඥ හර්ෂණ නානායක්කාර, මහින්ද රත්නායක ඇතුළු ජාතික ජන […]
නිදහස් අධ්යාපනය පෞද්ගලීකරණය කිරීමටත්, අධ්යාපනය මිලිටරිකරණය කිරීමටත් ගෙන එනු ලබන කොතලාවල පනත හකුළාගන්න ලෙස ආණ්ඩුවට බල කරමින් අද (17) දින ජාතික ජන බලවේගය කොළඹ කොටුව දුම්රියපොළ ඉදිරිපිටදී පැවති විරෝධතාවය.එම අවස්තාවට අනුර කුමාර දිසානායක, ටිල්වින් සිල්වා, මහාචාර්ය හිනිදුම සුනිල් සෙනෙවි, ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය, හිටපු අමාත්යංශ ලේකම් අශෝක පීරිස්, නීතිඥ හර්ෂණ නානායක්කාර, මහින්ද රත්නායක ඇතුළු ජාතික ජන බලවේගය නියෝජනය කරන පිරිසක් සහභාගී විය.
ආණ්ඩුව ගෙනයන දුර්දාන්ත ක්රියාමාර්ගවලට කලාකරුවන්ගේ පූර්ණ විරෝධය පළකරන බව ජනනියමු කලාකරුවෝ සංවිධානයේ මෙහෙයුම් මණ්ඩල සාමාජික, සාහිත්යවේදී කීර්ති වැලිසරගේ ඊයෙ (14දා) ජවිපෙ මූලස්ථානයේ පැවැති මාධ්ය හමුවේදී පැවැසීය. ඒ මහතා වැඩිදුරටත් දැක්වූ අදහස් මෙසේය.“රටේ අපි මුහුණ දෙන වර්තමාන තත්ත්වය පිළිබඳව ජනනියමු කලාකරුවෝ හැටියට, සංවේදී මිනිස්සු පිරිසක් හැටියට අපේ ප්රතිචාරය මොකක්ද කියලා ජනතාව දැනුවත් කරන්න මෙම මාධ්ය හමුව […]
ආණ්ඩුව ගෙනයන දුර්දාන්ත ක්රියාමාර්ගවලට කලාකරුවන්ගේ පූර්ණ විරෝධය පළකරන බව ජනනියමු කලාකරුවෝ සංවිධානයේ මෙහෙයුම් මණ්ඩල සාමාජික, සාහිත්යවේදී කීර්ති වැලිසරගේ ඊයෙ (14දා) ජවිපෙ මූලස්ථානයේ පැවැති මාධ්ය හමුවේදී පැවැසීය.
ඒ මහතා වැඩිදුරටත් දැක්වූ අදහස් මෙසේය.
“රටේ අපි මුහුණ දෙන වර්තමාන තත්ත්වය පිළිබඳව ජනනියමු කලාකරුවෝ හැටියට, සංවේදී මිනිස්සු පිරිසක් හැටියට අපේ ප්රතිචාරය මොකක්ද කියලා ජනතාව දැනුවත් කරන්න මෙම මාධ්ය හමුව පවත්වනවා. හැම පැත්තෙන්ම ඇතිවී තිබෙන ප්රශ්න සාමාන්ය මනුෂ්යයන්ට තව දුරටත් ඉවසන්න පුළුවන්ද කියන තත්ත්වයට ඇවිල්ල තියෙන්නේ. සමාජයේ ජීවත්වෙන මිනිසෙක් විදිහට නීති විරෝධී කටයුතුවලට, සදාචාර විරෝධී කටයුතුවලට යොමු නොවී මනුෂ්ය ගරුත්වය රැකගෙන ජීවත්වෙන්න පුළුවන්ද කියන තැනට ඇවිල්ල තියෙන්නේ.
මොහොතින්, මොහොත මනුෂ්ය ගරුත්වය උල්ලංඝනය කරන තත්ත්වයක් තියෙන්නේ. ආණ්ඩුවේ සමීපතමයන් සහ ඔවුන්ගේ වටේ ඉන්න සුළු පිරිසක් හැර අනෙක් සියලු දෙනාගේ ජීවත් වීමේ අයිතිය අහෝසි වුණාට කමක් නැහැ කියන ආකාරයෙන් තමයි ආණ්ඩුව ක්රියා කරන්නේ. මේ සිද්ධවෙන දේවල් ගැන ඇහැ කන පියාගෙන තවදුරටත් ඉන්න බැරි තත්ත්වයකට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. කලාකරුවෝ විතරක් නෙවෙයි, සමාජයේ යුක්තිගරුක, නීතිගරුක සියලු ක්ෂේත්රවල පුරවැසියන්ට මේ තත්ත්වය අභියෝගයක් වෙලා තියෙන්නේ. ඒ වගේම ආණ්ඩුවට බරපතළ විරෝධයක් මතුවෙලා තියෙන්නේ.
ආණ්ඩුවේ ඇමැතිවරුන් ගුරුවරුන්ට “කාලකණ්ණි” කියන තත්ත්වයක් ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. ගුරුවරයෙක්ගෙන් ඉගෙන ගත්ත මනුෂ්යයෙක් කරන ප්රකාශයක් නෙවෙයි ඒක. නමුත් ගුරුවරුන්ට කාලකණ්ණි කියන තත්ත්වයට ආණ්ඩුව පත්වෙලා.
ජනනියමු කලාකරුවෝ සංවිධානයේ මෙහෙයුම් මණ්ඩල සාමාජික, සාහිත්යවේදී කමල් පෙරේරා
“ආණ්ඩුව එක පැත්තකින් ගොවි ජනතාව මර්දනයකට පත්කරමින් ඉන්නවා විතරක් නෙවෙයි, ඊටත් වඩා බරපතළ සාගතයකට පත්කරමින් ඉන්නවා. ගොවි ජනතාවට එල්ල කරන ප්රහාරය මඟින් සමස්ත රටම සාගතයකට ඇදදමා තිබෙනවා. අයිතිවාසිකම් ඉල්ලන කම්කරුවන් සහ ශිෂ්යයන් මර්දනය කරමින් සිටිනවා. වැඩ කරන අපේ විරුවා, ඇමෙරිකානු විද්යාත්මක දැනීම වගේ ආදර්ශ පාඨ කියලා අරගෙන ආපු විරුවා අද විහිළුකාරයෙක් බවට පත්වෙලා ඉන්නවා. ඔහුගේම පක්ෂයේ සගයන් කියන හැටියට ෆේල් වෙලා. මූලික ප්රශ්න එකක්වත් විසඳාගන්න බැරිව අසරණව පවුලේ වෙනත් ගැලවුම්කරුවන් සොයාගෙන යනවා. බැසිල් රාජපක්ෂ වගේ පරාජිත, දුර්වල, කෙනකුට බලය ලබාදී තිබෙනවා. ඒකෙන් අදහස් කෙරෙන්නේ ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා අසාර්ථක බවයි. ජාති, ආගම්, කුල භේද නොතකා ලක්වැසියන්ගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් ජනනියමු කලාකරුවෝ මේ ප්රශ්න සාකච්ඡා කරනවා.
සමාජයේ ඉදිරිගාමී කණ්ඩායම් හැටියට, සමාජය ගැන වඩා සංවේදී කණ්ඩායමක් හැටියට කලාකරුවන් හඳුුන්වනු ලබනවා. එහෙම නම් අපි ඉස්සෙල්ලාම කලාකරුවන්ට ආයාචනය කරන්න කැමැතියි. මේ ජනාධිපතිවරයා සහ ආණ්ඩුව බලයට ගෙන ඒම සඳහා කලාකරුවන් පිරිසක් විශාල කාර්යභාරයක් ඉටුකළා. 69 ලක්ෂයක් ජනතාව ඇහුවේ ඔවුන් කියපු දේ. ඒ නිසා ඒ කලාකරුවන්ට අද සාධාරණ යුතුකමක් සහ වගකීමක් තියෙනවා ජනතාවගේ ප්රශ්න වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්න. හෘදය සාක්ෂියක් තියෙනවා නම් ඒ කලාකරුවන් ජනතාව වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්න ඕනෑ. ජනනියමු කලාකරුවෝ හැටියට අපි ජනතාව ඉදිරියට ඇවිල්ලා සිදුකරන්න යන විනාශය ගැන කීවා. මේ රට පැමිණි ගමන් මාර්ගය වෙනස් කළ යුතු බව අවධාරණය කළා. මේ වගේ පසුබිමක හෘදය සාක්ෂියක් තියෙන කිසිම පුරවැසියකුට නිහඬව ඉන්න පුළුවන්ද? අනාගත පරම්පරාවේ සාපය විඳින්න කැමැති අයට විතරයි මේ මොහොතේ නිහඬව ඉන්න පුළුවන්.
ජනනියමු කලාකරුවෝ සංවිධානයේ මෙහෙයුම් මණ්ඩල සාමාජික, මහාචාර්ය හිනිදුම සුනිල් සෙනෙවි
“1943 නිදහස් අධ්යාපන පනත ගෙන ආ අවස්ථාවේ කන්නන්ගර ශ්රීමතාණන් කියූ අදහසක් මතක් කරන්න ඕනෑ. “මම මේ පනත ගෙනාවේ විශාල පරිශ්රමයක් දරලා. හැබැයි ඒක රැකගන්න ඔබට ඊටත් වඩා බරපතළ පරිශ්රමයක් දරන්න සිදුවේවි” කියලා කීවා. අපි මුහුණදී ඉන්නේ ඒ වැකිය යථාර්ථයක් බවට පත්වෙන මොහොතට. මේ පනත තුළ තිබෙන ප්රබල තැන් කිහිපයක් සාමාන්ය ජනතාව වෙත පැහැදිලි කළ යුතු වෙනවා. කොතලාවල පනත පරාජය කළා කියලා ලංකාවේ නිදහස් අධ්යාපන ගැටලු විසෙඳෙන්නේ නැහැ. දැනටත් විශ්වවිද්යාල ප්රතිපාදන කොමිසමේ අනුමැතියට යටත්ව විවිධ පෞද්ගලික අධ්යාපන ආයතන පවත්වාගෙන යනවා. එහෙම තියෙන තැනකට ප්රකම්පනීය අර්ථකාරී පනතක් දැන් ගෙනත් තිබෙනවා. ජාතික ජන බලවේගයේ අධ්යාපන ප්රතිපත්තිය කවරාකාරද කියලා විශිෂ්ට ආකාරයෙන් කෙටුම්පත් කර ජනතාවට ඉදිරිපත් කළා. එය නැවත කියවා බලන ලෙස මම ඉල්ලා සිටිනවා.
මුදල් තියෙන අයට ඒ මුදල් යොදවලා උපාධියක් ලබාගන්න තිබෙන අවස්ථාවට අපි විරුද්ධයි කියලා මතයක් නිර්මාණය කරමින් යනවා. නමුත් අපේ ප්රතිපත්තියේ රාජ්ය පංගුව සහ පෞද්ගලික පංගුවේ ස්වභාවය පැහැදිලිව දක්වා තිබෙනවා. එය ඉතාම නිරවුල්. දැන් අපිට දොස් කියන අයගේ දරුවන්ට මුදල් ගෙවලා අධ්යාපනය ලැබීමේදී හමුදා නියෝග ඉදිරියේ දණ ගහන්න සිද්ධ වෙන පනතක් කොතලාවල විශ්වවිද්යාල පනත නමින් ගෙනත් තියෙන්නේ. මේක ක්රියාත්මක වුණොත් අනාගතයේදී මුදල් ගෙවලා ඉගෙනගන්න බලාපොරොත්තු වන පුරවැසියන්ට ඉතාමත් කනගාටුදායක තත්ත්වයකට මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වෙන්නේ. මේ පනතෙන් සිද්ධ කෙරෙන බලවත් මිලිටරිකරණය සහ මුදල් ගෙවීම යන කරුණු දෙක පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ.
අප මේ කරන පුවත්පත් සාකච්ඡාව ලංකාවේ ඓතිහාසික සාකච්ඡාවක් වෙයි කියලා මම විශ්වාස කරනවා. මේ පනත සම්මත කරගතහොත් උසස් අධ්යාපනයට උරුම වන ඛේදවාචකය අප සියල්ලන්ටම බලාගන්න හැකි වේවි.
1978 අංක 16 දරන විශ්වවිද්යාල පනතේ කුමක් සඳහන් වුවද එය නොතකා ජෝන් කොතලාවල ආරක්ෂක විශ්වවිද්යාලයට ක්රියා කිරීමේ හැකියාව තිබෙනවා. මේ ආයතනයේ පාලක මණ්ඩලය ක්රියා කළ යුතු වන්නේ ජාතික ආරක්ෂාව භාර ඇමැතිවරයාගේ නියෝගවලට අනුවයි. ඇමැතිවරයා එක්ක සාකච්ඡා කර තීරණය ගැනීමේ බලයක් පාලක මණ්ඩලයට නැහැ. නියෝග ක්රියාත්මක කිරීම පමණයි තියෙන්නේ. හමුදාව කියන්නේ අණ පිළිපැදීමයි. ඒ අනුව අමාත්යවරයා විසින් පාලක මණ්ඩලයට නියෝග කරන සියලු පියවරයන් ප්රශ්න කිරීමකින් තොරව ක්රියාත්මක කළ යුතුයි. මේ විශ්වවිද්යාලය ඇතුළේ බෞද්ධ සමිතියක්වත් හදන්න වෙන්නේ නැහැ. මේ විශ්වවිද්යාලයේ නිලධාරීන් හැටියට පත් කරන සියලු දෙනා හමුදා නිලධාරීන්. ජනාධිපතිවරයා විසින් මේ විශ්වවිද්යාලයේ උපකුලපතිවරයා හැටියට පත් කරන්නේ සන්නද්ධ හමුදාවක ජෙනරාල්වරයෙක්. මේ පත්කරන උපකුලපතිවරයා හේතු නොදක්වා ඕනෑම වෙලාවක තනතුරෙන් ඉවත් කළ හැකියි. ඒ වගේම සහායක නිලධාරි යනුවෙන් ප්රබල චරිතයක් තියෙනවා. ඔහු ශ්රී ලංකා යුද්ධ හමුදාවේ ලුතිනන් කර්නල්වරයකු විය යුතුයි. මේ සහායක නිලධාරියා අවි, පුපුරණ ද්රව්ය සහ අවි ආයුධ වගේම යුද්ධමය ද්රව්ය භාරව සිටිය යුතු බව සඳහන් වෙනවා. එතකොට මේක විශ්වවිද්යාලයක්ද?
සරත් වීරසේකර අමාත්යවරයා පාර්ලිමේන්තුවේදී කීවේ යුද්ධ, නාය යන අවස්ථාවල ආධාර කරන්න, ළිං ඉහින්න හමුදාව හොඳයි නම් ඒ හමුදා නිලධාරියකුට පී.එච්.ඩී. එකක් දෙන එකට විරුද්ධ වෙන්නේ කුහකකමට කියලා. තිබෙන ප්රතිපාදන කොමිසම ස්වාභාවික මරණයට පත්කරලා ජාතික විශ්වවිද්යාල 15ම ක්රමානුකූලව මරණයට පත්කරන පනතක් සම්බන්ධයෙන් ඇමැතිවරයකු නිර්වචනය කර තිබෙන්නේ මේ විදිහට.
විශ්වවිද්යාල ශිෂ්යයන් ඇතුළත් කර ගැනීමේ නිර්ණායක, මහාචාර්ය පදවි, ජේයෂ්ඨ මහාචාර්ය පදවි, කථිකාචාර්ය ආදී සියලු තනතුරු ඇති කිරීම හෝ අවලංගු කිරීමේ බලයත් මේ හමුදා මණ්ඩලයට පැවැරෙනවා. කරුණා කරලා මේ තොරතුරු ජනතාව අතරට ගෙනයන්න. වැරදි අර්ථකථන ලබාදෙන්න තියෙන ඉඩ අහුරන්න. අධ්යයන කාර්යමණ්ඩල වගේම අනධ්යයන කාර්ය මණ්ඩලයේ සුදුසුකම් තීරණය කිරීමත් මේ පාලක මණ්ඩලයට ලබාදී තිබෙනවා. මේ පනතෙන් කෘත්යමය ආයතන හතරක් ස්ථාපනය කෙරෙනවා. මූලස්ථානය, සභාව, සනාතන සභාව සහ පීඨ මණ්ඩලය. මූලස්ථාන හමුවෙන්නේ මීට පෙර දේශපාලන පක්ෂයක නැත්නම් හමුදාමය ව්යුහයක. විශ්වවිද්යාලයේ සාජන් මේජර් කියලා තනතුරක් ඇති කරනවා. සභාව කියන එකේ ඉන්නේ උපකුලපතිවරයා, නියෝජ්ය උපකුලපතිවරයා, මණ්ඩප ප්රධානීන් සහ ශ්රී ලංකාවේ සන්නද්ධ හමුදාවල පුහුණු අධ්යක්ෂවරුන් වගේම එක් එක් පීඨයේ පීඨාධිපතිවරුන් සහ සාජන් මේජර් කියන නිලධාරීයා හැම තැනකම ඉන්නවා. ඒ වගේම විශ්වවිද්යාලයේ ශිෂ්යයකු ලෙස හෝ සේවා නියුක්තියකු ලෙස ආරක්ෂක අංශවලට තොරතුරු ලබාදෙන යම් තැනැත්තෙක්ද ඇතුළත් කරන්න ප්රතිපාදන තිබෙනවා.
කොතලාවල ජාතික ආරක්ෂක විශ්වවිද්යාල පනත නිදහස් අධ්යාපන ප්රතිපත්තිය 100%ක් නසා දමන පනතක් බව ඉතාම හොඳින් තහවුරු වී තිබෙනවා. මේ වනවිට මුහුණදී සිටින කොවිඩ් වසංගතය පවා ජය ගත්තේ නිදහස් අධ්යාපනය සහ නිදහස් සෞඛ්යය නිසා. ඒ හැර කොවිඩ් වසංගතය ජයගත් බව කියන දේශපාලනඥයන් නිසා නොවේ. ඒ නිසා මේ රටේ ආදරණීය ජනතාවට කලාකරුවන් හැටියට සහ සිවිල් බුද්ධිමතුන් හැටියට ආයාචනය කරලා කියන්නේ මේ පනත සම්මත වෙන්න දෙන්න එපා කියලා. පාර්ලිමේන්තුවේ බල ව්යුහය ඇතුළේ මීට විරුද්ධ වෙන්න ඉන්නේ දෙතුන් දෙනයි. මේ පනත පරාජය කිරීමේ හැකියාව තියෙන එකම ව්යුහය මේ රටේ පුරවැසියන්. ඔවුන් බළමුළු ගැන්විලා ආණ්ඩුවට බලකර මේක පරද්දන්න ඕනෑ. ඔබේ දරුවන්ගේ අධ්යාපනය, රටේ උසස් අධ්යාපනය 100%කින් මිලිටරිකරණය කරන පනත වළක්වා ගන්න කියලා ඉතාමත්ම ඕනෑකමින් ඉල්ලා සිටිනවා.”
ජනනියමු කලාකරුවෝ සංවිධානයේ මෙහෙයුම් මණ්ඩල සාමාජික, රංගන ශිල්පිනී දීපානි සිල්වා
අපේ ප්රධාන ආහාරය වන බත්, එළවළු සහ මාළු නිෂ්පාදනය කර දෙන ගොවීන් සහ ධීවරයන් සටන් මඟට යොමුකර තිබෙනවා. ඔවුන්ගේ ජීවිත පවා පවත්වාගෙන යන්න බැරි තත්ත්වයකට පත්කර තිබෙනවා. ඔවුන් ඉල්ලන්නේ රටේ ජනතාවට ආහාර ලබාදෙන්න අවශ්ය මූලික සාධක ටික. නමුත් ඒවාවත් ලබා නොදී උද්ධච්ච කතා කිය කිය ඉන්න ආණ්ඩුවක් මේක. පාලකයන්ගේ අවශ්යතා ජනතාවගේ අවශ්යතාවලට වඩා වෙනස්. ඒ වගේම පාලකයන්ගේ දරුවන්ගේ අධ්යාපනයට වඩා ජනතාවගේ දරුවන්ගේ අධ්යාපනයේ අවශ්යතා වෙනස්. මා ප්රමුඛ වීදි නාට්ය කණ්ඩායම ආචාර්ය ගාමිණී හත්තොටුවගමයන්ගේ මෙහෙයවීමෙන් රාගම පෞද්ගලික වෛද්ය විශ්වවිද්යාලයට විරුද්ධව ශිෂ්ය සටනත් එක්ක එකට සිට අරගල කළා. එදා ඉඳලාම අපි ශිෂ්යයන්ගේ සහ මහජනතාවගේ අරගල භූමියේ ඉන්නවා. යුක්තිය, සාධාරණය වෙනුවෙන් ඕනෑම අවස්ථාවක පෙනී සිටිනවා. ඒක අපේ අයිතියක්.
– අනුරාධා හේරත් (www.mawbima.lk)
ආණ්ඩුව පළාත් සංචරණ සීමා පමණක් දීර්ඝ කර ඇත්තේ කොළඹට දැවැන්ත විරෝධතා රැලි පැමිණෙතැයි යන බියට බව ජාතික ජනබලවේගයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රිනි ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය පැවැසුවාය. එසේ නොමැතිව කොවිඩ් – 19 මර්දනය කිරීමේ සද්භාවයෙන් ආණ්ඩුව ක්රියා නොකරන බවද මන්ත්රිවරිය “මව්බිම”ට ප්රකාශ කළාය. සංචරණ සීමා ඉවත් කර රට සාමාන්ය තත්ත්වයකට ගෙන ඒමට කටයුතු කරනවා නම් අනිවාර්යයෙන් එන්නත්කරණ වැඩපිළිවෙළ […]
ආණ්ඩුව පළාත් සංචරණ සීමා පමණක් දීර්ඝ කර ඇත්තේ කොළඹට දැවැන්ත විරෝධතා රැලි පැමිණෙතැයි යන බියට බව ජාතික ජනබලවේගයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රිනි ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය පැවැසුවාය.
එසේ නොමැතිව කොවිඩ් – 19 මර්දනය කිරීමේ සද්භාවයෙන් ආණ්ඩුව ක්රියා නොකරන බවද මන්ත්රිවරිය “මව්බිම”ට ප්රකාශ කළාය.
සංචරණ සීමා ඉවත් කර රට සාමාන්ය තත්ත්වයකට ගෙන ඒමට කටයුතු කරනවා නම් අනිවාර්යයෙන් එන්නත්කරණ වැඩපිළිවෙළ කඩිනමින් හා නිසියාකාරව සිදුවිය යුතු බව පවසන අමරසූරිය මහත්මිය තවදුරටත් පෙන්වා දුන්නේ ආණ්ඩුවේ දිනෙන් දින තීරණ හා සැලසුම් වෙනස් වීම මත මෙතෙක් එන්නත්කරණය ගැන විශ්වාසයක් ගොඩනැඟී නැති බවයි.
රැකියා හා වැටුප් ප්රශ්න ඇතුළු ආර්ථික කරුණු හේතුවෙන් මේ වනවිට බොහෝ ක්ෂේත්රවල විරෝධතා මතුව ඇති බවත් ආණ්ඩුවේ සියලු පැති අසාර්ථක බවත් ඇය වැඩිදුරටත් පැවැසුවාය.
