On the 30th of August 2021, President Gotabhaya Rajapakse invoked Section 2 of the Public Security Ordinance No 8 of 1959 (as amended by Act No 6 of 1978 and Act No 28 of 1988). Since this Gazette has wide ranging implications, the Jathika Jana Balawegaya believes that it is important that the public is […]
On the 30th of August 2021, President Gotabhaya Rajapakse invoked Section 2 of the Public Security Ordinance No 8 of 1959 (as amended by Act No 6 of 1978 and Act No 28 of 1988). Since this Gazette has wide ranging implications, the Jathika Jana Balawegaya believes that it is important that the public is made fully aware of its contents and the intents of this regime in its latest move to amass power.
Section 2 of the Public Security Ordinance allows the President to declare a State of Emergency under two conditions. These are, when in the opinion of the President, there is a need to invoke such powers:
In this instance, President and his government has stated that it is necessary to invoke these special regulations since there are disruptions to the maintenance of supplies and essential services.
As we know, during the last several weeks, people have been experiencing shortages of food items such as sugar and milk powder as well as gas. It is quite possible that with the current import restrictions that there will be other shortages as well in the near future. The position of the government has been that these shortages are due to the hoarding of these goods by traders and unreasonable demands to raise prices by traders. There is no doubt that people of the country have been facing many disruptions to community life as a result of restrictions related to COVID 19 as well as difficulties with obtaining essential goods. This is not a recent situation but one that has been in the making for well over a year. However, it is noteworthy that the Government has not declared a ‘state of disaster’ under Section 11 of the Disaster Management Act No 13 of 2005 even though Section 25 (k) of that Act defines a ‘disaster’ to include and ‘epidemic’. This Act also allows for the setting up of a Council for the management of the disaster.
Rather than follow the existing provisions in the law for a more consultative and collaborative effort to manage the COVID epidemic, the President saw fit to set up 3 Presidential Task Forces to respond to COVID – one to direct, coordinate and monitor the delivery of continuous services for the sustenance of overall community life, another relating to Economic Revival and Poverty Eradication and a third to deal with education. These Task Forces are accountable only to the President – even in financial matters. Yet, it is despite these Task Forces that the people of this country are facing challenges with obtaining even the most basic of services during this COVID pandemic. Rather than admitting to the failures so far in the systems that have been put in place, and seeking a more collaborative approach to managing a national disaster, the President has invoked the Public Security Ordinance, giving himself even more powers. These powers enable the President to:
It should also be noted that this act states that emergency rules to prevail over all other laws (section 7) and that no emergency regulation, order, rule or direction made or given thereunder shall be called in question in any court (Section 8). In short, the President has amassed to himself an extraordinary and in our view, an extremely dangerous amount of power in the guise of ensuring essential services and supplies to the public. It is also worth noting that many of these powers go over and above what is necessary to ensure the efficient distribution of essential goods and services.
The people of this country are well aware by now, that the disruption to services and supplies in the country as well as the growing numbers of COVID infected people and deaths in this country is not due to the President or this government lacking any necessary powers. In fact, with the 20th Amendment to the Constitution, this President already had many more powers than any other President in history, as well as being supported by a government with a healthy majority in parliament. Rather, the difficulties, disruptions and growing health risks that the people of this country have been facing are due to the incompetence of the President and his government as well as their prioritising protecting the interests of the regime and its allies rather than the people of this country.
For instance, the shortage of sugar is because first the government drastically reduced taxes on the importation of sugar; then allowed an artificial shortage of sugar to come about; and with a major hue and cry, ‘discovered’ stocks of sugar. The end result of all this drama for the consumer, was an increase in the price of sugar. The fact that the government lost millions due to unfair advantages taken by close allies after the sudden reduction in tax and that none of the traders who hoarded sugar have been held to account seems to be immaterial.
Thus, it is clear that the President has not invoked the Public Security Ordinance with the welfare of the country in mind. Rather, it is yet another step forward in a relentless desire to amass power. These new powers place the democratic rights of the people and the rule of law in this country already under assault, at further risk.
The Jathika Jana Balawegaya reiterates the fact that it is the regime’s incompetence and disconnect with the needs of people that has led to an alarmingly chaotic situation in and certainly not any lack of Presidential powers. In our view, invoking the Public Security Ordinance at this point to unleash emergency powers, is a sign of a failing regime desperately trying to cling to power at all costs. The chaos that has been created by the mismanagement of the COVID epidemic is being used by this government to weaken democracy in our country. Therefore, we will do our utmost to force the government to reverse its decision and we call upon the public to join us to protect our democratic rights and the future of our country.
2021 අගෝස්තු 30 වෙනිදා ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා විසින් 1959 අංක 8 දරණ මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනතේ 2 වන වගන්තිය (1978 අංක 6 දරණ පනත සහ 1988 අංක 28 දරණ පනත මඟින් සංශෝධනය කර ඇති පරිදි) ක්රියාත්මක කරන ලදී. මෙම ගැසට් පත්රයෙන් පුළුල් පරාසයකට බලපෑම් ඇති හෙයින් එහි අන්තර්ගතය සහ ආණ්ඩුවේ බලය නතු කිරීමේ නවතම පියවර […]
2021 අගෝස්තු 30 වෙනිදා ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා විසින් 1959 අංක 8 දරණ මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනතේ 2 වන වගන්තිය (1978 අංක 6 දරණ පනත සහ 1988 අංක 28 දරණ පනත මඟින් සංශෝධනය කර ඇති පරිදි) ක්රියාත්මක කරන ලදී. මෙම ගැසට් පත්රයෙන් පුළුල් පරාසයකට බලපෑම් ඇති හෙයින් එහි අන්තර්ගතය සහ ආණ්ඩුවේ බලය නතු කිරීමේ නවතම පියවර තුළ ඔවුන්ගේ අරමුණ කුමක්ද යන්න පිළිබඳව මහජනතාව පූර්ණ ලෙස දැනුවත් කිරීම වැදගත් බව ජාතික ජන බලවේගය විශ්වාස කරයි.
මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනතේ 2 වන වගන්තිය යටතේ කොන්දේසි දෙකක් මත හදිසි නීතිය ප්රකාශයට පත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ඉඩ සලසා ඇත. එම බලය හැසිරවීම සිදු විය යුත්තේ ජනාධිපතිවරයාගේ මතයට අනුව;
1. මහජන ආරක්ෂාව සහ මහජන සාමය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා හෝ
2. ජන ජීවිතයට අත්යවශ්ය සැපයුම් හා සේවා පවත්වා ගැනීම සඳහාය.
මෙම අවස්ථාවේදී ජනාධිපතිවරයා සහ ඔහුගේ ආණ්ඩුව ප්රකාශ කර ඇත්තේ සැපයුම් සහ අත්යවශ්ය සේවාවන් පවත්වා ගැනීමට බාධාවන් ඇති බැවින් මෙම විශේෂ නීතිය ක්රියාත්මක කළ යුතු බවයි.
අප දන්නා පරිදි සති කිහිපයක් තිස්සේ ජනතාව සීනි සහ කිරිපිටි වැනි ආහාර ද්රව්ය මෙන්ම ගෑස් හිඟතාවයකට ද මුහුණ දෙමින් සිටිති. දැනට පවතින ආනයන සීමා කිරීම් සමඟ නුදුරු අනාගතයේදී තවත් හිඟයන් ඇති වීමට බොහෝ දුරට ඉඩ ඇත. ආණ්ඩුවේ ස්ථාවරය වී ඇත්තේ මෙම හිඟය ඇති වන්නේ වෙළෙඳුන් විසින් මෙම භාණ්ඩ සඟවා තැබීම නිසා සහ මිල ඉහළ දැමීම සඳහා වෙළෙඳුන් විසින් අසාධාරණ ඉල්ලීම් කිරීම හේතුවෙන් බවයි. කොවිඩ්-19 හා සම්බන්ධ සීමාවන් සහ අත්යවශ්ය භාණ්ඩ ලබා ගැනීමේ දුෂ්කරතා හේතුවෙන් රටේ ජන ජීවිතය බොහෝ බාධා වලට මුහුණ දෙමින් ඇති බවට සැකයක් නැත. මෙය මෑත කාලීන තත්වයක් නොව වසරකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ වර්ධනය වුණු තත්වයකි. කෙසේ වෙතත්, 2005 අංක 13 දරණ ආපදා කළමනාකරණ පනතේ 11 වන වගන්තිය යටතේ ආණ්ඩුව විසින් ආපදා තත්ත්වයක් ප්රකාශයට පත් නොකිරීම විශේෂත්වයකි. එම පනතේ 25 (න) වගන්තිය තුළ ‘ව්යසනය’ යන්නට ‘වසංගතය’ යන්නද ඇතුළත්ය. මෙම පනත මගින් ආපදා කළමනාකරණය සඳහා කවුන්සිලයක් පිහිටුවීමට ඉඩ සලසයි. එහෙත් ආණ්ඩුව එවැනි පියවරක් ගත්තේ නැත.
කොවිඩ් වසංගතය කළමනාකරණය කිරීම සඳහා වඩාත් උපදේශාත්මක සහ සහයෝගාත්මක උත්සාහයක් සඳහා නීතියේ පවතින විධිවිධාන අනුගමනය කරනවාට වඩා, කොවිඩ් වෙත ප්රතිචාර දැක්වීම සඳහා ජනාධිපති කාර්ය සාධක බලකායන් 3 ක් පිහිටුවීම ජනාධිපතිවරයාගේ තීරණය විය. සමස්ත ජන ජීවිතය නඩත්තු කිරීම සඳහා අඛණ්ඩ සේවා සැපයීම මෙහෙයවීමට, සම්බන්ධීකරණය කිරීමට සහ අධීක්ෂණය කිරීමට එක් කාර්ය සාධක බලකායක්ද, ආර්ථික පුනර්ජීවනය සහ දරිද්රතාවය තුරන් කිරීම සඳහා දෙවන කාර්ය සාධක බලකායද තෙවැන්න අධ්යාපනය සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කිරීමද සඳහාය. මෙම කාර්ය සාධක බලකායන් වගකිව යුත්තේ, මූල්යමය කාරණාවලදී පවා, ජනාධිපතිවරයාට පමණි. කෙසේ වෙතත්, මෙම කාර්ය සාධක බලකායන් තිබියදීත් කොවිඩ් වසංගතය හමුවේ මේ රටේ ජනතාව මූලික සේවාවන් පවා ලබා ගැනීමේ අභියෝගයන්ට මුහුණ දී සිටිති. මේ දක්වා සකස් කර ඇති ක්රමවේදවල අසාර්ථක බව පිළිගෙන ජාතික ව්යසනයක් කළමනාකරණය කිරීම සඳහා වඩාත් සහයෝගාත්මක ප්රවේශයකට යනවා වෙනුවට ජනාධිපතිවරයා තමා වෙත තවත් බලතල නතු කර ගනිමින් මහජන ආරක්ෂක ආඥා පනත ක්රියාත්මක කර ඇත. මෙම බලතල ජනාධිපතිවරයාට පහත දේ කිරීමට ඉඩ සලසයි.
(1) මහජන ආරක්ෂාව, මහජන සාමය ආරක්ෂා කිරීම සහ කැරලි කෝලාහල සිවිල් කලබල මැඩපැවැත්වීමට හෝ අත්යවශ්ය භාණ්ඩ හා සේවා සැපයීම පවත්වාගෙන යාමට අවශ්යය සහ යෝග්ය යැයි ඔහුට සිතෙන පරිදි රෙගුලාසි සම්පාදනය කිරීම (මේ රෙගුලාසි මෙතැන් සිට ”හදිසි නීතිය” ලෙස හැඳින්වේ)
(2) පුද්ගලයින් රඳවා තබා ගැනීමට අවසර හා පහසුකම් ලබා දීම; කිසියම් දේපළක් හෝ ව්යාපාරයක් රජයට පවරා ගැනීමට හෝ පාලනය කිරීමට අවසර දීම
(3) ඉඩම් හැර වෙනත් ඕනෑම දේපලක් රජයට පවරා ගැනීම
(4) ඕනෑම පරිශ්රයකට ඇතුළු වීමට සහ පරීක්ෂා කිරීමට අවසර දීම.
(5) ඕනෑම නීතියක් සංශෝධනය කිරීම සඳහා, ඕනෑම නීතියක් ක්රියාත්මක වීම අත්හිටුවීම සඳහා, සහ වෙනස් කිරීමක් සහිතව හෝ රහිතව ඕනෑම නීතියක් ක්රියාත්මක කිරීම සඳහා අවසර දීම
(6) වැරදිකරුවන් අත්අඩංගුවට ගැනීම සහ දඬුවම් කිරීම යුද අධිකරණයක ආකාරයේ නඩු විභාග මගින් සහ එම ආකාරයේ රෙගුලාසිවලට අනුව සිදු කිරීමට විධිවිධාන සැලසීම
මෙම පනත මඟින් අනෙකුත් සියලුම නීති අභිබවා හදිසි නීතිය බලපැවැත්විය යුතු බවත් (7වැනි වගන්තිය) කිසිදු හදිසි නීති රෙගුලාසියක්, විධානයක්, නියෝගයක් හෝ නිර්දේශයක් කිසිදු උසාවියකදී ප්රශ්න කළ නොහැකි බවත් සඳහන් කළ යුතුය (8 වගන්තිය). කෙටියෙන් කිවහොත්, අත්යවශ්ය සේවාවන් සහ මහජනතාවට සැපයුම් පවත්වාගැනීමේ මුවාවෙන් ජනාධිපතිවරයා තමා වෙත අසාමාන්ය හා, අපේ දකිනා ලෙසට, අතිශයින්ම භයානක බලයක් මෙය මගින් නතු කරගෙන තිබේ. අත්යවශ්ය භාණ්ඩ හා සේවා කාර්යක්ෂමව බෙදා හැරීම සහතික කිරීම සඳහා අවශ්ය බොහෝ කාරණාවන්ට මෙම බලතල ඕනෑවටත් වඩා වැඩි බවද සඳහන් කිරීමද වටී.
මේ වන විට රටේ සේවා හා සැපයුම්වලට බාධා ඇති වීම මෙන්ම වැඩි වෙමින් පවතින කොවිඩ් ආසාදිතයින් හා මරණ සංඛ්යාවට හේතුව ජනාධිපතිට හෝ මෙම ආණ්ඩුවට අවශ්ය බලතල නොමැතිකම නිසා නම් නොවන බව මේ රටේ ජනතාව මේ වන විට හොඳින් දනී. ඇත්තෙන්ම 20 වන ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථා සංශෝධනයත් සමඟම මෙම ජනාධිපතිවරයාට ඉතිහාසයේ වෙනත් කිසිදු ජනාධිපතිවරයෙකුට වඩා වැඩි බලතල ප්රමාණයක් ලැබී ඇති අතර පාර්ලිමේන්තුවේ අති බහුතරයක් සහිත ආණ්ඩුවක සහයද ඇත. මේ රටේ ජනතාව මුහුණ පා ඇති දුෂ්කරතා, බාධාවන් සහ උත්සන්න වෙමින් ඇති සෞඛ්ය අවදානමට හේතු වී ඇත්තේ ජනාධිපතිවරයාගේ සහ ඔහුගේ ආණ්ඩුවේ නොහැකියාව මෙන්ම රටේ ජනතාවට වඩා පාලන තන්ත්රයේ සහ එහි හිතවතුන්ගේ අවශ්යතා ආරක්ෂා කිරීමට ප්රමුඛතාවය දීමය.
උදාහරණයක් වශයෙන්, සීනි හිඟය ඇති වන්නේ සීනි ආනයනය සඳහා මුලදී ආණ්ඩුව විශාල බදු අඩු කිරීමක් සිදු කළ නිසාය. ඉන්පසු කෘත්රීම සීනි හිඟයක් ඇති වීමට ඉඩ සලස්වා පසුව ‘සොයාගත්‘ සීනි තොග ගැන විශාල ඝෝෂාවක් නැගුවේය. මේ සියලු නාටක වල අවසානයේ පාරිභෝගිකයාට ලැබුණු ප්රතිඵලය වූයේ සීනි මිල ඉහළ යාම ය. හදිසියේම බදු අඩු කිරීමෙන් පසු සමීප හිතවතුන් විසින් ලබාගත් අසාධාරණ වාසි හේතුවෙන් රජයට රුපියල් මිලියන ගණනක් අහිමි වීම සහ සීනි සඟවා ගත්තා යැයි පවසන වෙළෙඳුන් කිසිවෙකුට නීතිය ක්රියාත්මක නොකළ බව සියල්ලන්ටම අමතකය.
මේ අනුව පැහැදිලි වන්නේ ජනාධිපතිවරයා රටේ සුභසිද්ධිය ගැන සිතා මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනත ක්රියාත්මක කර නැති බවයි. බලය රැස් කිරීමේ නොපසුබට ආශාව තුළ එය තවත් ඉදිරි පියවරකි. මේ වන විටත් ප්රහාරයට ලක්ව ඇති ජනතාවගේ ප්රජාතන්ත්රවාදී අයිතිවාසිකම් සහ නීතියේ ආධිපත්යය මෙම නව බලතල මගින් තවදුරටත් අවදානමට ලක් කරයි.
පවත්නා දරුණු අර්බුදකාරී වාතාවරණයට හේතුව පාලන තන්ත්රයේ නොහැකියාව සහ ජනතාවගේ අවශ්යතාවන්ට සංවේදී නොවීම මිස ජනාධිපති සතු බලතලවල කිසිදු අඩුවක් නම් නිසැකවම නොමැති බව ජාතික ජන බලවේගය අවධාරණය කරයි. අපගේ අදහස නම් මේ අවස්ථාවේදී මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනත ක්රියාත්මක කොට හදිසි තත්වයක බලතල මුදා හැරීමෙන් මගින් පෙන්වන්නේ අසාර්ථක පාලන තන්ත්රයක් කෙසේ හෝ බලයේ ඇලී ගැලී සිටීමට දරන දැඩි ලෙස උත්සාහයේ ලකුණකි. එසේම ආණ්ඩුවේ ජනතා විරෝධී ක්රියාවන්ට එරෙහිව එල්ල වන විවේචන සහ විරෝධතා යටපත් කර මර්දනය කිරීමේ වුවමනාවද මේ මගින් පෙන්වා ඇත. කොවිඩ් වසංගතය වැරදි ලෙස කළමනාකරණය කිරීම තුළින් නිර්මාණය කර ඇති අවුල අපේ රටේ ප්රජාතන්ත්රවාදය දුර්වල කිරීම සඳහා මෙම ආණ්ඩුව මගින් උපයෝගී කර ගනිමින් ඇත. එම නිසා රට තුළ හදිසි නීතිය පැනවීමේ ආණ්ඩුවේ මෙම ප්රජාන්ත්ර විරෝධී තීරණය දැඩි ලෙස හෙළා දකින අපි එම තීරණය හකුළා ගැනීමට බල කිරීමට උපරිමයෙන් කටයුතු කරමු. එමෙන්ම ජනතාවගේ ප්රජාතන්ත්රවාදී අයිතිවාසිකම් සහ රටේ අනාගතය ආරක්ෂා කර ගැනීමට පෙරට එන ලෙසත්, ඒ වෙනුවෙන් අප හා එක්වන ලෙසත්, අපි ප්රජාතන්ත්රවාදය අගයන සියලු දෙනාගෙන් හා මහජනතාවගෙන් ඉල්ලා සිටිමු.
By Harini Amarasuriya The hashtag #MeToo started trending in 2017 when American actress Alyssa Milano tweeted a request asking women who had been sexually harassed or assaulted to write Me Too as their social media status. This was at the time that sexual abuse allegations against Hollywood film producer Harvey Weinstein were beginning to gather […]
By Harini Amarasuriya
The hashtag #MeToo started trending in 2017 when American actress Alyssa Milano tweeted a request asking women who had been sexually harassed or assaulted to write Me Too as their social media status.
This was at the time that sexual abuse allegations against Hollywood film producer Harvey Weinstein were beginning to gather steam. Milano’s tweet generated a huge response and #MeToo became a global phenomenon with women from various parts of the world using the hashtag to talk about sexual harassment that they had faced.
The phrase ‘Me Too’ was originally created by American activist Tarana Burke, who works with survivors of sexual violence. The Me Too movement not only led to the exposure of many instances and perpetrators of sexual harassment throughout the world, but has also generated a broader conversation about sexual harassment and sexual violence. Predictably, there has been a backlash against the Me Too movement, mostly concerns about the possibility of false accusations.
However, almost four years into the movement, it is clear that the space that the Me Too movement has created for women to speak out against sexual harassment has led to a much needed conversation about men’s behaviour towards women – especially that of men in positions of power. Globally, well known men in the entertainment industry, media, academia and politics have been exposed by women. In Sri Lanka, there has been interest in the movement and although not widespread, similar conversations and initiatives have been taking place especially on social media platforms.
The backlash to the Me Too movement has also revealed how easily society reverts to ‘blaming the woman’ trope when men’s power is challenged. We know how common it is to hold women responsible for ‘putting themselves in danger’ whether it is the clothes we wear, the alcohol that we consume, or daring to believe that we have a right to expect not to be leered at or worse in public spaces or not to be taken advantage of in our intimate encounters.
The Me Too movement provoked a host of reactions about shrill and self-righteous women who don’t understand or appreciate ‘fun’ or have Victorian ideas about sex and sexual relationships. Even more than the lack of systems in place to protect women or procedures to deal with allegations of harassment and violence, the greatest challenge to opening up about experiences of sexual harassment and violence are the reactions women have to deal with when they choose to speak out.
Socialised as we are to always seek the approval of others and not to make ‘scenes’ many of us tend to swallow the indignity, pain and trauma of sexual harassment and carry on. It is this barrier that the Me Too movement really broke through by encouraging thousands of women to speak out, letting them know that they will be heard and that they will be supported.
The significance of that support and space cannot be underestimated. While it is extremely important to support women who want to speak out about their experiences, it is equally necessary to recognise that there are as many who do not speak out – often for very good reasons. It is not simply lack of access to social media or support that prevents women (and men) from speaking out about sexual harassment. Much of the silence around the harassment and violence is about incidents that take place in intimate circles: within families, close friends and colleagues.
How do you call out someone for inappropriate behaviour when you have every day close and personal interactions with that person at many different levels? How do you deal with someone like that even if you have not been personally or directly affected? For instance, what do you do when you hear about a colleague who regularly sends inappropriate texts/ images to women but who has always treated you with care? What do you do when male colleagues whose work you respect, constantly cracks sexist jokes around women? Or worse, behaves abusively towards other women? What do you do about a dearly loved relative who makes you uncomfortable with his overly affectionate behaviour, especially when you are the only one who seems to notice or care? The point is that much of what makes us feel uncomfortable, scared or violated, raises certain fundamental questions about how we interact with each other and what we understand by things such as respect and consent.
And drawing strict lines about what is ok and what is not ok in our interactions with each other is extremely difficult. How many times have we been in situations where we go along with jokes or conversations full of sexual innuendoes, even when we know it makes us uncomfortable because we don’t want to be spoilsports? What constitutes sexual harassment is on a spectrum and each one of us may have our own threshold of comfort/discomfort.
Yet, what constitutes our threshold is contingent on so many factors – not least the relations of power and sense of agency that shape our interactions with each other. For instance, the allowances granted to charismatic and intelligent men are much more than what is granted to men who are more direct (or cruder) in their behaviour. Social context also shapes behaviour.
I still remember what a very dear, male friend told me when we were discussing the issue of sexual harassment: “Never try to check the intentions or feelings of a man – only how he acts on those intentions and feelings”. The same friend told me how the men who leer at you in dark corners at the Majestic City or on a lonely street will behave quite differently if you bump into him at say, One Colombo.
This also brings me to a much more difficult point: if what is determined as sexual harassment is on a spectrum, so are the perpetrators. No human being is one dimensional or defined in totality by a single characteristic or act. Human beings are endlessly complicated and human interactions even more so.
As much as the Me Too movement created a space for women (and also men) to speak out about sexual harassment, there will also be others who are still hesitant to speak out. We may choose to continue to interact with people whose actions and behaviours have made us uncomfortable or whose actions and behaviours we condemn. Sometimes, we may not have the luxury or opportunity to avoid such people.
In such situations, we choose other strategies to manage those interactions as safely as possible. As much as we celebrate those who speak out, it is important that we hear and support those who do not.
My worry about the power of movements such as Me Too is that they sometimes present us with a set of certainties and fixed choices in situations filled with uncertainty and the possibility of a multiplicity of responses. Or rather, that sometimes, the certainty and choices before us are overemphasised especially when the discussions are confined to or conducted primarily on social media platforms.
At the heart of all of this is the quality and the humanity of our interactions with each other – whether in public or intimate spaces. Just as much as we interrogate the individuals complicit in abusive and predatory behaviour, we also need to interrogate the conditions that enable such behaviour, conditions that give rise to de-humanising behaviour. This includes our education system and mainstream ideologies that justify exploitative and abusive relationships in subtle and not so subtle ways.
It is also not enough to expect victims to seek legal interventions – very often these incidents cannot be presented to or resolved satisfactorily within a legal framework. Even when they are pursued legally and concluded successfully from the point of view of the victim, they rarely deliver justice in the broader sense.
Ultimately, it is the quality of our forms of sociality and human engagement that we need to focus on – while acknowledging its full range of complexities and nuances.
Acknowledging complexity and nuance is not an excuse or loophole for unacceptable behaviour, but rather appreciating the spectrum of human experiences, feelings, emotions and interactions. In the meantime, let us keep supporting each other to talk and to be heard, in whatever manner each of us chooses to be heard.
https://ceylontoday.lk/news/some-reflections-on-the-metoo-movement-2
විකල්ප කල්පනා රටේ ආර්ථිකය පවත්වාගැනීම සහ කොවිඞ් වසංගතය පාලනය කිරීමේ උපාය මාර්ගයක් ලෙස රට අගුලු දැමීම හෙවත් “ලොක්ඩවුන්” කිරීම පිළිබඳ විවාදයක් ඇත. මෙහි දි වසංගත රෝග හා ප්රජා සෞඛ්ය විශේෂඥයින් මෙන්ම ක්ෂද්ර ජීව විද්යාඥයින්, 100%ක්ම පාහේ රට අගුලු දැමීමට එකඟ ය. දෑත් සේදීම, දුරස්ථභාවය තබාගැනීම වැනි පුද්ගල සාධක මත පමණක් විශ්වාසය තැබීම තවදුරටත් ප්රමාණවත් නැත. […]
රටේ ආර්ථිකය පවත්වාගැනීම සහ කොවිඞ් වසංගතය පාලනය කිරීමේ උපාය මාර්ගයක් ලෙස රට අගුලු දැමීම හෙවත් “ලොක්ඩවුන්” කිරීම පිළිබඳ විවාදයක් ඇත. මෙහි දි වසංගත රෝග හා ප්රජා සෞඛ්ය විශේෂඥයින් මෙන්ම ක්ෂද්ර ජීව විද්යාඥයින්, 100%ක්ම පාහේ රට අගුලු දැමීමට එකඟ ය. දෑත් සේදීම, දුරස්ථභාවය තබාගැනීම වැනි පුද්ගල සාධක මත පමණක් විශ්වාසය තැබීම තවදුරටත් ප්රමාණවත් නැත. මොවුන් සියලුම දෙනා කියන්නේ එකම දෙයකි. පාලනයෙන් ගිලහී ඇති කොරෝනා වසංගතය පාලනයට නතුකර ගැනීම සඳහා පූර්ණ අගුලු දැමීමක් අවශ්ය ය. එසේ නොවන්නේ නම් කොරෝනාවලින් මිය යන සංඛ්යාවට අමතරව රාජ්යයේ ලිහිල් ප්රතිපත්තිය නිසා ඒ හා සමාන පිරිසක් මියයෑමට නියමිත ය. එවා සාවද්ය මනුෂ්ය ඝාතන ලෙස ද සැළකීමට පුළුවන. ලෝකයේ පහෙන් එකක ජනගහනයක් මෙන් ම ඉතාමත් දියුණු සෞඛ්ය උපකරණ වලින් සමන්විත එක්සත් ජනපදයට වඩා දියුණු බවින් ඉතා අඩු වියට්නාමය, තායිලන්තය තායිවානය පවා ආරම්භයේදී ම වසංගතය පාලනය කරගැනීමට සමත් විය. ජනාධිපති බයිඩන් යටතේ යම් සාර්ථකත්වයක් පෙන්වා ඇති නමුත් විශේෂයෙන්ම ඩොනල්ඞ් ට්රම්ප්ගේ වැරදි ප්රතිපත්තිය එක්සත් ජනපදයේ මේ අසමත්කමට තදින් බලපෑවේ ය. කොරෝනා වසංගතයේ ව්යාප්තිය හා පාලනය කෙරෙහි ඒ සම්බන්ධ රාජ්ය ප්රතිපත්තිය සෘජු ලෙස බලපාන බව පෙනේග ඒ අනුව ශ්රි ලංකාවේ කොවිඞ් වසංගතයේ ශීඝ්ර ව්යාප්තිය කෙරෙහි, ඒ සම්බන්ධයෙන් වූ රාජ්ය ප්රතිපත්තිය සෘජු ලෙස බලපා ඇති බව සක්සුදක් සේ පැහැදිළි ය.
පූර්ණ අගුලු දැමිමක දී පවුල් අතර එක්වීම, භාණ්ඩ ලබාගැනීමට වෙළඳ පොලට එක් රොක්වීම, පන්සල් හා පල්ලි යෑම, ආපන ශාලාවලට ගොස් එකට ආහාර ගැනීම, රැකියා ස්ථාන හා ඇඟලුම් කර්මාන්ත ශාලාවලට සේවකයින් ගාල්කිරීම, සම්භාහන මධ්යස්ථාන විවෘතව තැබීම ඇතුලු ජනතාව එකට සම්බන්ධවීම උපරිම මට්ටමෙන් නතර කිරීම අවශ්ය කෙරේ. වියදම් සහගත විය හැකි නමුත්, මුහුණදීමට සිදුවි ඇති, ආරක්ෂා සහිත හදිසි තත්වයක් වන මෙහිදී සමාජ දුරස්ථභාවය තබා ගැනීම රෝගය පාලනය කිරීම සඳහා ගත යුතු අත්යවශ්ය ප්රතිපත්තිමය තීරණයකි. කෙසේ නමුත්, මේ අගුලු දැමීම රටේ ආර්ථිකයට අහිතකර ලෙස බලපාන බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නොවේ. මූලික වශයෙන් රට අගුලු දැමීම වෙළඳාමට මෙන්ම නිෂ්පාදනයට හානිකර ය. එ මගින් ධනය ඇති නිෂ්පාදකයාගේ හා ව්යාපාරිකයාගේ පමණක් නොව සේවකයාගේ ද ආදායම් ඇනහිටීම තර්කානුකූල ය. එය එසේ වූවත් අගුලු දැමීම සෞඛ්ය පැත්තෙන් වසංගතය පාලනය කිරීමේ අත්යවශ්ය අංගයක වී ඇත්නම් එය අත්යවශ්යයෙන්ම නිවැරදි ලෙස කළ යුතු වේ. නමුත් ආදායම් අහිමිවන්නන්ට මෙහිදි කිසියම් උපකාරයක් කළ යුතු ය. මෙහි දී ජීවත්විම සඳහා ආදායම් අහිමිවන අය රැක බලා ගැනීමට ආදායම් ලබන අයට සිදු වේ. ඊළග ප්රශ්නය වන්නේ එය කරන්නේ කෙසේ ද යන්න ය.
පිලිතුර ඉතා සරළ ය. ඒ සඳහා ප්රථමයෙන්ම යා යුත්තේ රටේ ධනය සමුච්චනය වන හෙවත් ඒකරාශිවන තැනට ය. මානව ඉතිහාසයේ වසර දහස් ගණනක සිට මෙවන් ව්යසනයන්ට මානව වර්ගයා මුහුණ දී තිබේ. වසංගත රෝග වලට අමතරව ඉඩෝරය, ජලගැලීම්, වැනි නොයෙකුත් ස්වාභාවික විපත් ඒ අතර වේ. ඓතිහාසික වශයෙන් පැවති ඒ ඒ සමාජ ක්රමය තුළ ආපදාවක දි ප්රයෝජනයට ගැනීම සඳහා මානවයා නිෂ්පාදනයෙන් කොටසක් සුරක්ෂිතව තබාගත් බව අපි දනිමු. ඒ අතිරික්ත සමුච්චය පිරිමැස්මෙන් යුතුව ව්යසනය අවසන් වන තෙක් බෙදාහදා ගෙන සමාජය විසින්ම සමාජය නඩත්තු කර ගෙන තිබේ. දියුණු යැයි කියන මෙම යුගයේ නිසැක ලෙසම අප ද එම ක්රමය අනුගමනය කළ යුතු ය. එක් තැනකට, නැති නම් තැන් කිහිපයකට එක් රැස්වී ඇති එම ධනය, අසරණ වූ අය තෝරා ගෙන බෙදා දී සමාජය ආරක්ෂා කරගත යුතු ය. එවිට රට අගුලු දැමීම ප්රශ්නයක් වන්නේ නැත. චීනය, කියුබාව, වියට්නාමය පමණක් නොව නිව්සිලන්තය, දකුණු කොරියාව හා තායිවානය වැනි රටවල පවා පෙර කියන ලද විශේෂඥ උපදෙස් අනුව සැබෑ ලෙස රට අගුලු දමා නැතිබැරි අයට සහන ලබා දී කොරෝනා වසංගතය පාලනයට නතුකර තිබේ.
මෙහි ප්රතිවිරුද්ධ පැත්ත කූමක් ද? ප්රාග්ධනය සමුච්චනය හෙවත් එක් තැනකට හෝ සීමිත තැන් කිහිපයකට ඒකරාශී වන ධනය සාධාරණව, අවශ්යතාවය අනුව නැවත බෙදා හැරෙන්නේ නැත. ඇතැම් විශාල සමාගම්වල, විශාල වශයෙන් ඒකරාශී වු ධනයක් තිබේ, අපේ රට ගතහොත් ඒ ආකාරයට විශාල වශයෙන් ධනය ඒකරාශිවන සමාගම් 30කට වඩා තිබේ. එයට අමතරව යහමින් මුදල ඒකරාශිවන බැංකු පද්ධතියට අමතරව පුද්ගලික ව්යාපාර ද ඇත. බොහෝ විට සමාජයේ පහළම ස්ථරයට එවැනි ඉතිරියක් නැති අතර එයින් ඉහළ ස්ථරයේ සිටින අයගේ ගිණුම්වල ද රුපියල් දෙතුන් දහකට වඩා වැඩි මුදලක් නැත. මෙවැනි හදිසි අවස්ථාවක රාජ්ය මැදිහත්වී බද්දක් පනවා තිබෙන තැනින් ගෙන නැති බැරි කොටසට සහනයක් සලසා දිය යුතු වේ. එවිට වසංගතය පාලනයට නතු කර ගැනීමට අවශ්ය සැබෑ අගුලු දැමීමක් කිසිසේත්ම ප්රශ්නයක් විය නොහැකි ය. එසේ නොමැතිව ආර්ථිකය පවත්වා ගැනීමට වැඩකරන ජනතාව සේවා ස්ථානවලට ගාල් කරන්නේ නම් වෛරසය හේතුවෙන් මියැදෙන සංඛ්යවට වඩා රජයේ ප්රතිපත්තිය නිසා මියැදෙන සංඛ්යාව තවත් ඉහළ යනු ඇත.
මහා පරාක්රමබාහු රජු (1153 _1186) විසින්, ඉදිකරන ලද පරාක්රම සමුද්රය එකල හදුන්වන ලද්දේ ‘වාපිරාජ’ හෙවත් ‘සියලු වැව් අතර වැව් රජු’ නමිනි. මහාවංසය සදහන් කරන ආකාරයට මෙම වැව ඇතුළු වාරිකර්මාන්ත රාශියක් රජු විසින් ඉදිකරන ලද්දේ දුර්භික්ෂ භය නැතිකිරීම පිණිස (දුබ්භික්ඛ දුක්ඛ නාසත්ථං) ය. රජුගේ එම උතුම් අරමුණ ඉටුකරමින්, සියවස් අටකටත් අධික කාලයක් මෙරට ජනතාවට ආහාර සපයා […]
මහා පරාක්රමබාහු රජු (1153 _1186) විසින්, ඉදිකරන ලද පරාක්රම සමුද්රය එකල හදුන්වන ලද්දේ ‘වාපිරාජ’ හෙවත් ‘සියලු වැව් අතර වැව් රජු’ නමිනි. මහාවංසය සදහන් කරන ආකාරයට මෙම වැව ඇතුළු වාරිකර්මාන්ත රාශියක් රජු විසින් ඉදිකරන ලද්දේ දුර්භික්ෂ භය නැතිකිරීම පිණිස (දුබ්භික්ඛ දුක්ඛ නාසත්ථං) ය.
රජුගේ එම උතුම් අරමුණ ඉටුකරමින්, සියවස් අටකටත් අධික කාලයක් මෙරට ජනතාවට ආහාර සපයා ගැනීමට ත් මිනිසුන්ගේ මෙන්ම සතා සීපාවාගේ පවස නිවා ගැනීමට ත් උපකාරී වු පරාක්රම සමුද්රය, අමනෝඥ පාලකයන්, බලධාරීන් සහ නිලධාරින් පිරිසකගේ උන්මත්තක අවශ්යතා සහ තීරණ නිසා බරපතල අනතුරකට මුහුණ පා තිබීම ඛෙිදජනක ය.
ශරීර සුවතා මංතීරු ඉදිකරන බව පවසමින් වැවේ රළපනාව ඉවත් කිරීමට මෙි වනවිටත් කටයුතු කර තිබේ . පුරාවිද්යා බලධාරීන් පවසන්නේ වැව තම දෙපාර්තමේන්තුවට අයත් නොවන බවයි. වාරිමාර්ග බලධාරීන් සහ නාගරික සංවර්ධන අධිකාරියේ බලධාරීන්ට අනුව සංචාරක කර්මාන්තය ඇතුළු නව ආර්ථික ක්රමෝපායයන් සදහා මෙබඳු නව ප්රවේශයන් වුවමනා ය.
කෙසේ වුව ද මෙරට සංවර්ධන ව්යාපෘති නමින් සිදු වූ ඓතිහාසික, පුරාවිද්යාත්මක සහ පාරිසරික හානිය ගැන දන්නා ඕනෑම කෙනෙකුට පරාක්රම සමුද්රයට අත්විය හැකි ඉරණම පිළිබඳ අවබෝධ කරගැනීම අපහසු නොවේ. කුරුණෑගල රාජසභා මණ්ඩපය ඩෝසර් කිරීමෙන් අලුත් වටයකින් ආරම්භ වූ පුරාවිද්යාත්මක වටිනාකම් සහිත ස්ථාන විනාශ කිරීම, අභයගිරිය, මිහින්තලය ආදී ස්ථාන හරහා ගොස් කොළඹ නගරය ආශ්රිත පැරණි ගොඩනැගිලි පසු කරමින් මහනුවර බෝගම්බර පැරණි ගොඩනැගිලි දක්වා ගමන් කර ඇත.
අනෙක් පසින් තිස්සමහාරාම වැව කිසිදු පුරාවිද්යා අනුමැතියකින් තොරව කැණීම් අරඹා, ජනතා විරෝධයක් එල්ල වූ පසු පුරාවිද්යා මුද්රාව කෙසේ හෝ ලබාගෙන කැණීම් කළ බව නොරහසකි. මෙම ක්රියාවලියේ ම දිගුවක් ලෙස පරාක්රම සමුද්රයේ රළපනාව ඩෝසර් කොට ඇවිදින මංතීරු සෑදීමට ගත් තීරණය දැක්විය හැකිය. මේ සදහා අවශ්ය නිර්දේශ ලබාගෙන තිබේ ද? එම නිර්දේශ ලබාදුන්නේ කවුරුන් විසින් ද? ඔවුන්ට යම් බලපෑම් සිදු වූයේ ද? වැනි ගැටලු රැසක් රට හමුවේ පවතී.
මෙම ගැටලු වඩාත් සංකීර්ණ වන්නේ, 2010 – 2011 සමයේ ඔලුවිල් වරාය ඉදිකිරීමට බව පවසමින්, අම්පාර දිස්ත්රික්කයේ උහන ප්රදේශයේ, රජගල සහ පියංගල පුරාවිද්යා භූමිවලට ආසන්නව මහා පරිමාණ කළුගල් වැඩපොලක් ආරම්භ කළ අතර එය අතරමග නවතා දමන ලද්දේ මාස කීපයක් ගල් කැඩීමෙන් පසුව ය. ප්රදේශවාසීන්ට අනුව එම ස්ථානයේ සද්ධාතිස්ස රජුගේ වස්තුව නිදන් කොට තිබිණි. තිස්ස වැව සහ පරාක්රම සමුද්රය පිළිබඳව ද ඊට සමාන ජනප්රවාද පවතී. ඉතා අහඹු සිදුවීමක් වන්නේ ඔලුවිල් වරාය සෑදීමට කටයුතු කළ එවකට වරාය කටයුතු භාර බලධාරියා යටතේ මේ වනවිට වැව් පැවතීම යි.
කෙසේ වුව ද පරාක්රම සමුද්රය වැනි අතිශය සංවේදී ස්ථානයක සිදුකෙරෙන ඉදිකිරීමකට අදාළ නිර්දේශ ලබා දීමේදී, ඊට සම්බන්ධ නිලධාරින් තම වෘත්තිය වගකීම් නිසි ලෙස ඉටු කළේ ද යන්න ගැටලු සහගත ය. පුරාවිද්යා බලධාරීන් ද ‘අපට අයිති නෑ’ ප්රතිපත්තිය ම තවදුරටත් අනුගමනය කරනවා ද යන්න යන්න ගැඹුරින් විමසා බැලිය යුතු ය.
දේවානි ජයතිලක වැනි කශේරුකා සහිත නිලධාරින්ගේ අගය වැඩි වැඩියෙන් රටට දැනෙන්නේ මෙබඳු අවස්ථාවලදී ය.
අහසින් වැටෙන වැසි ජලය ලෝකෝපකාරයෙන් තොරව මුහුදට ගලා යාම සිදු නොවිය යුතු බව තම තේමා පාඨය කරගත් මහා පරාක්රමබාහු රජුගේ ‘වාපි රාජයා’ වනසා ‘කාගෙන් හෝ ලැබෙන එක් ඩොලරයක් වත් අත නොහරිමු’ මානසිකත්වයෙන් පෙළෙන පාලකයන් හෙට දවසේ දළදා මාළිගාව වුව ද විකුණා නොදමති’ යි කාට නම් කිව හැකි ද?
